η ψηφιακή μας τάξη  

Συνέχισαν να πολεμάνε με ό,τι βρουν μπροστά τους, με πέτρες, με κοντάρια, με τα κεφάλια τους που είχαν κράνη.  Αλλά αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί και αποφάσισαν να σταματήσουν να προσεύχονται στους 12 θεούς μήπως όλα τα πράγματα γίνουν όπως πριν. Το οξυγόνο λιγόστευε και οι θεοί δεν έκαναν τίποτα.

Δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και άρχισαν ξανά τις προσευχές. Τότε ακούστηκαν κεραυνοί και άρχισε μια τεράστια  βροχή. Ξαφνικά κατεβήκαν οι θεοί απ’ τον ουρανό. Όλοι είχαν σοκαριστεί και τους ρωτήσαμε γιατί έγινε όλο αυτό,  γιατί εξαφανίστηκαν τα δέντρα, οι ασπίδες, τα όπλα και τα κάστρα.

Τότε μας είπαν όλο αυτό γίνεται για αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο. Αρχίσαμε να γελάμε όλοι, να κοροϊδεύουμε  τους θεούς. Αυτοί θύμωσαν. Άρχισαν να εξαφανίζουν κόσμο. Τρομάξαμε και τρέξαμε πίσω από κάτι πέτρες, αφού ήταν το μόνο που είχε μείνει.

Πέρα από ό,τι λέει ο μύθος και το πώς τελείωσε ο Τρωικός Πόλεμος, ο συγγραφέας της εργασίας παρουσιάζει μια διαφορετική εκδοχή με πολλή φαντασία.

Τότε το σκεφτήκαμε. Πολλοί είπαμε μήπως, άμα τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα γίνουν όλα όπως πριν. Ή άμα γίνει μια θυσία; Οι αρχηγοί έκαναν ένα συμβούλιο. Οι περισσότεροι ήταν κατά της θυσίας, αλλά η θεά Αθηνά τους είχε πει πως μόνο άμα θυσιάσουν την ωραία Ελένη θα γίνουν όλα όπως πριν.

Και αυτό έγινε. Την έδωσαν στους θεούς. Όλα τα κάστρα, τα δέντρα μπήκαν στην θέση τους και από τότε δεν ξαναέγινε πόλεμος.

        Γύρω στα 1800, εικοσιένα χρόνια πριν την εξέγερση των υποδουλωμένων Ελλήνων, στα νερά του Αιγαίου, εμφανίστηκε η πειρατίνα Νίκη, γνωστή και ως “Λέαινα του Αιγαίου”. Πριν  το 1800 η Νίκη υπηρετούσε στον Ρωσικό  στόλο και πήρε μέρος στις μάχες με τους Τούρκους. Διακρίθηκε γιατί ήταν πολύ καλή πολεμίστρια. Ορμούσε πρώτη στη μάχη και τα κατάφερνε πάντα.                 

      Ήρθε όμως σε σύγκρουση με τον κυβερνήτη Μπαϊντένσκι, της φρεγάτας που υπηρετούσε, επειδή την απαξίωνε λόγο του φύλου της, με αποτέλεσμα να τον αποκεφαλίσει και να καρφώσει το κεφάλι του στην τιμονιέρα του πλοίου. Αμέσως την συνέλαβαν και ο Τσάρος Πουτίνσκι διέταξε να θανατωθεί. Στον δρόμο λοιπόν για την Οδησσό, το εμπορικό πλοίο που τη μετέφερε, αιχμαλωτίστηκε από πειρατές.  Ως αιχμάλωτη  αποφάσισε ότι αυτή ήταν η σταδιοδρομία που ήθελε να ακολουθήσει στη ζωή της! Έτσι υπηρέτησε για ένα διάστημα σε έναν από τους γνωστότερους κουρσάρικους στόλους της Μεσογείου.                                                                         

       Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η πειρατεία στον ελληνικό χώρο ήταν σε έξαρση. Στα νησιά, οι πειρατικές ομάδες με τις εφόδους τους είχαν γίνει το φόβητρο των κατοίκων, καθώς λεηλατούσαν και σκότωναν χωρίς διάκριση. Αυτό δεν άρεσε όμως στην πειρατίνα γιατί αγαπούσε την πατρίδα της την Ελλάδα, και έτσι πήρε ένα πλοίο και με το ασκέρι της χτυπούσαν κυρίως οθωμανικά πλοία και ξένα εμπορικά.

       Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν πολύ σκληρή και αιμοδιψή. Τον πειρατή Μανέτα τον κάρφωσε με ένα μαχαίρι στην καρδιά, όταν έμαθε ότι σκότωσε την όμορφη γυναίκα του και φίλη της Μαριόγκα, πιστεύοντας τα ψεύτικα λόγια του επισκόπου της Μήλου, ότι τάχα τον απατούσε. Λέγαν επίσης ότι το πανί στο μεσιανό κατάρτι, δεν ήταν από κάνναβη αλλά από δέρματα ανθρώπων  που την είχαν πειράξει και κοροϊδέψει στο παρελθόν.   

        Στα χρόνια  της επανάστασης αγωνίστηκε στο πλευρό των Ελλήνων, κάνοντας σημαντική ζημιά στον τουρκικό στόλο.

         Στο τέλος της επανάστασης, όταν άρχισε να σχηματίζεται το Ελληνικό κράτος, βλέποντας τους αγωνιστές να διώκονται και τους προδότες να παίρνουν την εξουσία, έφυγε για τα νερά της Καραϊβικής.                                                                                     

        Αφού συνεργάστηκε  ένα διάστημα,  με τον διαβόητο πειρατή Μαυρογένη, παράτησε την πειρατεία και   έμεινε στη Τζαμάικα. Έκανε εμπόριο πολύτιμων λίθων και είχε τρία αποστακτήρια που έφτιαχναν τζαμαϊκανό ρούμι.    Εκεί  χάνεται και ο μύθος της.  Μέσα στις αναθυμιάσεις του δυνατού ποτού!  

Το πρωί της 20ης Μαΐου του 1941 ξύπνησα πολύ χαρούμενος, την επόμενη μέρα γιόρταζε ο καλύτερος μου φίλος ο Κωσταντής και μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μας είχαμε κανονίσει μια εκδρομή έξω από το Μάλεμε.

Από το παράθυρό μου είδα ότι είχε λιακάδα και ενθουσιάστηκα. Είχαμε κανονίσει να πάρουμε μαζί μας νερό, παξιμάδια και σταφίδες. Άνοιξα την αυλόπορτα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι του Σήφη. Έπρεπε να συνεννοηθούμε για την εκδρομή. Έξω από το σπίτι του Σήφη, η γιαγιά του φούρνιζε. Μόλις με είδε να πλησιάζω κούνησε το κεφάλι της και είπε :

– Το Σηφαλιώ ψάχνεις;

– Ναι, θεία.

-Διάβασμα δεν έχετε μπρε;

-Είναι αύριο του Αγίου Κωνσταντίνου και θα πάμε εκδρομή, είπα εγώ.

Ευτυχώς ο Σήφης ,που ήταν στη μεγάλη κάμαρα, με άκουσε και βγήκε έξω. Έτσι γλίτωσα από τις υπόλοιπες ερωτήσεις.

Καθίσαμε στην αυλή του, μακριά από τη γιαγιά του, για να μιλήσουμε για τα της εκδρομής. Εκεί που μιλούσαμε η γιαγιά του φώναξε:

-Ελάτε μπρε! Να σας δώκω μια ολιά ψωμί!

Πήγαμε κοντά, η γιαγιά είχε μόλις ξεφουρνίσει αχνιστό καρβέλι και έδωσε ένα κομμάτι στον καθένα  μας. Την ώρα που τρώγαμε το ψωμί μας, τι να δούμε; Δεκάδες πολεμικά αεροπλάνα πλησίαζαν το χωριό. Όσο πλησίαζαν ,οι χωρικοί αναστατώθηκαν και φωνές ακούγονταν από όλα τα σπίτια.

-Παναζία μου! Κρυφτείτε κοπέλια! Μας φώναξε η γιαγιά του Σήφη.

Τότε είδα κάτι ακόμα πιο απίστευτο. Από τα αεροπλάνα έπεφταν άνδρες δεμένοι με τεράστια μπαλόνια. Πολύ αργότερα έμαθα ότι λέγονταν αλεξίπτωτα. Παρόλο που η γιαγιά, μας είπε να κρυφτούμε ,εμείς πλησιάσαμε. Είδαμε τους συγχωριανούς μας να επιτίθονται στους Γερμανούς με μαχαίρια και τσάπες. Άλλοι ακόμα και με τσουγκράνες. Είδαμε ότι οι αλεξιπτωτιστές ήταν πολύ νεαρά παιδιά. Όμως χαιρόμασταν γιατί για εμάς ήταν εχθροί. Μπροστά στα παιδικά μου μάτια είδα τη φρίκη του πολέμου. Δεν κάναμε ποτέ την εκδρομή για τον Κωσταντή. Ο ίδιος και ο πατέρας του εκτελέστηκαν εκείνη τη μέρα έξω από το χωριό. Η 20η Μαΐου του 1941 ήταν η τελευταία μέρα που ήμουν παιδί.

Ήταν 1904. Ο Αγώνας, είχε ήδη αρχίσει στην Μακεδονία. Ο Αποστόλης, ένα μικρό ορφανό παιδί, που μένει στην Τουρκοκρατούμενη ακόμα Μακεδονία, αποφασίζει να πάρει μέρος στον Αγώνα.

Επειδή ξέρει τα μονοπάτια μέσα στα βουνά και στα δάση, βοηθάει ένα ξακουστό οπλαρχηγό, τον Καπετάν Αγρά. Στην αρχή βρισκόταν στο βάλτο των Γιαννιτσών. Εκεί γνώρισε τον Καπετάν Αγρά. Ο Αγράς αποφάσισε να φτιάξει καλύβες, για να μένουνε οι αντάρτες του.

Όμως υπήρχε και το δύσκολο κομμάτι αυτού του αγώνα. Υπήρχαν οι αρρώστιες που έκαναν πολλά παλικάρια να πεθαίνουν. Ακόμη δεν είχαν κουβέρτες να σκεπάζονται και τροφή να φάνε αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό τον Αποστόλη, ούτε τα άλλα παλικάρια. Τους ενδιέφερε η λευτεριά στον τόπο τους και να μην βρίσκονται κάτω από τη σκλαβιά των Τούρκων.

Ήταν 1906. Είχαν περάσει 2 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα. Ο Αποστόλης είχε χάσει τον αγαπημένο του φίλο, τον Γιόβαν. Ήταν Βούλγαρος αλλά δεν τον ένοιαζε αυτό, απλώς ήθελε να βοηθήσει το φίλο του να ελευθερωθεί.

Μια μέρα, στάλθηκε μήνυμα ότι όσοι πολεμούσανε από την αρχή του Αγώνα θα τους έπαιρνε ένα καΐκι να τους πάει στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά ο Αποστόλης δεν ήθελε να φύγει.  Ένα παλικάρι τον βρήκε να κάθεται και τον ρώτησε :

– Ε! Αποστόλη, γιατί δεν θέλεις να φύγεις να ξεκουραστείς ;

– Δεν θέλω να ξεκουραστώ. 

– Θα ξαναγυρίσεις στην Μακεδονία ! Γιατί ανησυχείς; 

– Γιατί Μακεδόνας γεννήθηκα και Μακεδόνας θα πεθάνω.

– Κώστα, έλα γρήγορα, ο πατέρας σου βρήκε μια γάτα! λέει η μαμά.

Τρέχω στο σπίτι χαρούμενος! Επιτέλους μετά από 5 μέρες βρήκαμε φαγητό! Μόλις φάγαμε μου λέει ο μπαμπάς μου, να πάω με τον αδερφό μου τον Αναστάση να φέρουμε νερό από τη δεξαμενή στο κέντρο της πόλης. Όταν φτάσαμε εκεί βλέπουμε μέσα στο νερό ανθρώπινα πτώματα. Μια κυρία που μας είδε να κοιτάμε μέσα στη δεξαμενή με απορία και απογοήτευση, μας είπε πως χθες το βράδυ οι Τούρκοι έριξαν μέσα τα πτώματα για να μας βρωμίσουν το νερό. Γυρίζουμε σπίτι απογοητευμένοι και λέμε στους γονείς μας τι έγινε. Ευτυχώς είχε κρατήσει η μαμά μου νερό για ώρα ανάγκης αλλά όταν τελειώσει και αυτό θα πρέπει να πιούμε το νερό με τα πτώματα.

Σήμερα ήρθε στο σπίτι μου ο φίλος μου ο Γιάννης για να παίξουμε. Άκουγα τους γονείς μου να συζητάνε με τους γονείς του Γιάννη. Έλεγαν για μια κυρία που είχε πολύ καιρό να φάει. Πήγε στο νεκροταφείο και ξέθαψε την αδερφή της που είχε πεθάνει και την έφαγε.

Στην οικογένεια μου έχουμε ένα σκύλο, τον Μάγκα. Τον έχουμε αρκετά χρόνια και τον αγαπάω πάρα πολύ! Οι γονείς μου, μου εξήγησαν πως είναι πολύ δύσκολο να βρούμε φαγητό και πως ίσως ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε είναι να τον φάμε. Στην αρχή δεν μπορούσα να διαχειριστώ πως θα τρώγαμε το σκύλο μας αλλά μετά κατάλαβα πως δεν είχαμε άλλη επιλογή. Ο σκύλος κράτησε για 10 μέρες. Έτρωγα και έκλαιγα.

Τα βόλια σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Οι Τούρκοι συνέχεια επιτίθενται στην πόλη μας. Ο φόβος είναι απερίγραπτος. Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου πηγαίνουν σε μάχες στα τείχη και έχουμε πάρα πολύ αγωνία για τον αν θα γυρίσουν ή όχι. Αυτό το πράγμα γίνεται καθημερινά και είναι ένα βάσανο!

Ο πατέρας μας ενημέρωσε ότι βγήκε απόφαση από το συμβούλιο των προκρίτων πως τη νύχτα στις 10 Απριλίου, το Σάββατο του Λαζάρου θα πρέπει να φύγουμε από τη πόλη. Μόλις έμαθα τα νέα σκεφτόμουν τι κάναμε υπό κανονικές συνθήκες τέτοια μέρα. Σκεφτόμουν ότι δεν θα πούμε τα κάλαντα, πως δεν θα τσουγκρίσουμε αυγά και πως δεν θα κάναμε τίποτα από τα έθιμα του Πάσχα. Το μόνο που θα κάναμε είναι τη νηστεία.

Η Έξοδος του Μεσολογγίου (Θεόδωρου Βρυζάκη, πηγή: WIkipedia)

Είναι νύχτα 10 Απριλίου. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το σπίτι μας, τα πράγματα μας και όλη μας την περιουσία. Έχουμε μαζευτεί όλοι σε ένα σημείο και ήσυχα για να μην μας ακούσουν οι Τούρκοι ετοιμαζόμαστε για την έξοδο. Οι γονείς μου αγκαλιάζουν εμένα και τα αδέρφια μου σαν να μας αγκαλιάζουν για τελευταία φορά. Έχουν βάλει τους άνδρες μπροστά και στα πλάγια, ενώ στη μέση και πίσω τα γυναικόπαιδα. Μόλις δόθηκε το σήμα αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε έξω. Οι Τούρκοι μας περίμεναν. Ο πατέρας μου και ο αδερφός μάχονται. Εγώ, η αδερφή μου και η μαμά μου προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όλο το τοπίο είναι πάρα πολύ τρομαχτικό. Ο πατέρα μου εμφανίζεται ξαφνικά και μας λέει:

– Κάποιος μας πρόδωσε και οι Τούρκοι μας περίμεναν. Πρέπει να τρέξετε προς τα βουνά για να σωθείτε! Εγώ πρέπει να πολεμήσω!

Αγκαλιαστήκαμε και τρέξαμε προς τα βουνά.

Εκεί μας περίμεναν τα ελληνικά στρατεύματα του Καραϊσκάκη. Μας δώσανε τροφή και μας άναψαν φωτιά για να κοιμηθούμε.

Ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει και έχω παιδιά και εγγόνια, οι σκηνές φρίκης που έζησα ήταν τόσο έντονες που νοιώθω πως όλα έγιναν πριν από μια ώρα. Πάντως παρόλο που ο πατέρας μου και ο αδερφός μου σκοτώθηκαν και μου λείπουν ακόμα και τώρα είμαι πολύ περήφανος για αυτούς. Είμαι πολύ περήφανος και για όλους τους Έλληνες που πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.

Δάφνη Α., ΣΤ1, 2021-2022

Ιστορικός Α΄: Στα τέλη του 18^ου αιώνα ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση το 1789.Η Επανάσταση αυτή όπως και η Αμερικανική Επανάσταση επηρεάσθηκαν από τις ιδέες του Διαφωτισμού.

Αφηγητής Α΄:Ουάου! Από το 1789, από την Γαλλική Επανάσταση, έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Αφηγητής Β΄: Όντως , επίσης πήραν και ιδέες από τον διαφωτισμό, ε; 

Αγρότης Α΄: Θέλουμε να μειώσετε τους φόρους !Δεν φτάνει που είμαστε φτωχοί και οι φόροι υψηλοί, δεν έχουμε και δικαιώματα!

Αγρότης Β΄: Καλά λέει, μειώστε τους φόρους.

Λουδοβίκος ΙΣΤ΄: Καλά, καλά ηρεμήστε! Θα δω πως μπορώ να μειώσω τους  φόρους, κάτι θα σκεφτώ.

Αφηγητής Γ΄: Και έτσι ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ συγκάλεσε στο Παρίσι τη γενική Συνέλευση των Τριών Τάξεων με συμμετέχοντες κληρικούς, ευγενείς και αστούς .

 (Στη Γενική Συνέλευση των Τριών Τάξεων)

Αστός Α΄: Θέλουμε εξουσία και δόξα !

Αστός Β΄: Σωστά! Πρέπει να έχουμε και εμείς ένα μέρος της εξουσίας.

Όλοι οι αστοί : Ναι, θέλουμε δόξα!

Λουδοβίκος ΙΣΤ΄: Ηρεμήστε,  ηρεμήστε! Ελάτε στα καλά σας! Εδώ ήρθαμε για άλλο θέμα .

Αστός Γ΄: Δεν μας νοιάζει για τα δικαιώματα των αγροτών, είναι φτωχοί.

Αφηγητής Β΄: Και μετά όλος ο Γαλλικός λαός κατέλαβε το βασιλικό μεσαιωνικό φρούριο αλλά και οι χωρικοί και οι αγρότες έκαψαν τις κατοικίες των μεγαλοϊδιοκτητών.