η ψηφιακή μας τάξη  

        Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα δάσος που κάθε χρόνο γινόταν μια κατασκήνωση. Ήταν πολύ όμορφα. Τα πρωινά το ποτάμι κελάρυζε, τα πουλιά κελαηδούσαν, και μετά το πρωινό οι κατασκηνωτές πήγαιναν να εξερευνήσουν το δάσος.

        Το δάσος έπιασε φωτιά. Δυστυχώς το μπάρμπεκιου το έκαναν τη νύχτα. Τότε ξέσπασε φωτιά στο δάσος.

        Κάλεσαν την πυροσβεστική. Και οι ίδιοι οι κατασκηνωτές προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά, έκαναν αλυσίδα , έδινε ο ένας στον άλλον νερό με έναν κουβά κι ο τελευταίος το έριχνε στη φωτιά. Επίσης της πέταγαν χώμα και τη χτυπούσαν με κλαδιά.

        Το δάσος κάηκε. Ο άνεμος φυσούσε τόσο δυνατά και η πυροσβεστική άργησε να έρθει.

             Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Αρχικά ένιωθαν θυμό, λύπη, στενοχώρια, υπεύθυνοι γιατί προκάλεσαν όλη αυτή τη καταστροφή. Μετά ένιωθαν φόβο γιατί κινδύνευε η ίδια τους η ζωή. Έκλαιγαν και φώναζαν για βοήθεια, βρισκόταν σε απόγνωση. Συνεννοήθηκαν ότι θα έπαιρναν αποφάσεις μετά το σβήσιμο της φωτιάς. Μετά από 4 ώρες οι πυροσβέστες έφυγαν και οι κατασκηνωτές αποφάσισαν να φωνάξουν τους κηπουρούς για την αναδάσωση του δάσους.

       Το δάσος σώθηκε. Οι κηπουροί έβαλαν τα δέντρα σε επιλεγμένες θέσεις. Επίσης κάλεσαν μια ομάδα εθελοντών και αποφάσισαν να τα ποτίζουν κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά.

        Η ιστορία τελείωσε. Η κατασκήνωση συνεχίστηκε για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Μετά τη φωτιά πήραν το μάθημα τους και φρουρούσαν το δάσος κάθε 2 ώρες κι έτσι αυτή πράσινη όαση έμεινε έτσι για πάντα

Τόγιας Γιώργος,Ε2, 2013-2014

      Στην Αθήνα υπάρχει ένα τεράστιο, πυκνό δάσος που το  επισκέπτονται πολλοί άνθρωποι.

       Όμως μία μέρα τέσσερις παράνομοι ξυλοκόποι πήγαν να κόψουν τα δέντρα. Μόλις το έμαθε αυτό ο θείος μου που δουλεύει στα ΕΚΑΜ ,πήρε πέντε αστυνομικούς και πήγε να συλλάβει τους παράνομους ξυλοκόπους. Μόλις έφτασαν εκεί άρχισαν να αvταλλάσσουν με μίσος πυροβολισμούς. Μετά από δύο λεπτά οι τρείς ξυλοκόποι έπεσαν κάτω τραυματισμένοι. Μόνο ένας δεν τραυματίστηκε και φοβισμένος άρχισε να τρέχει. Τότε ο θείος μου με όλο το θάρρος του, άρχισε να τον κυνηγάει και να του φωνάζει να παραδοθεί, αλλά δεν παραδίδονταν. Ένα λεπτό μετά ο ξυλοκόπος κουρασμένος σταμάτησε και άρχισε να πυροβολεί τον θείος μου. Τότε ο θείος έπεσε κάτω επειδή είχε τραυματιστεί σοβαρά στο στήθος. Ευτυχώς όμως που εκείνη ακριβώς στιγμή ήρθαν πέντε άντρες των ΕΚΑΜ με ένα ασθενοφόρο για να πάνε τον θείο μου στο νοσοκομείο και για να συλλάβουν τους παράνομους ξυλοκόπους.

        Ο θείος μου έμεινε έντεκα μέρες εκτός υπηρεσίας. Ελπίζω όταν θα ξαναρχίσει τη δουλειά του να είναι πιο προσεκτικός.

 Κωνσταντίνος Ματσούκας, Ε2, 2013-2014

Μια μέρα είχα πάει στο χωριό μου το Πεταλίδι, κοντά στην Καλαμάτα.

Αποφάσισα να βγω μια βόλτα με τους γονείς μου και την αδερφή μου. Πήγαμε σε ένα δάσος κοντά στο Πεταλίδι. Κάπου πολύ όμορφα. Προχωρήσαμε μέσα στα δέντρα και ακολουθήσαμε το δρομάκι. Τότε φτάσαμε σε ένα άλλο δρομάκι και ακολουθήσαμε και αυτό.

Λίγο πιο κάτω είδαμε έναν κύριο να βαράει ένα παιδί. Αλλά το παιδί δεν έκλαιγε. Αυτός ο άνθρωπος με κοίταζε και γέλαγε πονηρά. Επίσης πήρε το παιδί στην αγκαλιά του και άρχισε να τρέχει. Εγώ είπα από μέσα μου αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.

Έτσι αποφάσισα να βοηθήσω το παιδί. Κάλεσα βοήθεια, για να πιάσουμε τον κλέφτη. Αλλά το έπαιζε δύσκολος.

Μου είχε στήσει παγίδα. Μόλις έφτασα στο δρομάκι όπου ήταν η παγίδα, που ήταν ότι κρεμιόταν ένα σκοινί από ένα δέντρο στο άλλο ώστε να πέσω, έστριψα σε άλλο δρόμο. Μέσα σε μισή ώρα κατάφερα να περικυκλώσω τον κλέφτη και να προστατεύσω το παιδί, ώστε να μην το βαρέσει και να μην πέσει μαζί του στην παγίδα, όταν εγώ κατάφερα να τον παρασύρω σε αυτήν.

Μόλις κάλεσα τους αστυνομικούς ο δράστης μούγκρισε. Έκανε διάφορες γκριμάτσες, επειδή είχε νευριάσει και δεν ήθελε να πάει στη φυλακή, αλλά πήγε. Η αδδερφή μου με φίλησε και με ξαναφίλησε και μου είπε πως προσπάθησα πολύ. Το παιδί μου είπε ευχαριστώ.
– Γιατί σε βάραγε, τον ρώτησα.
– Αυτό τον ρώτησα κι εγώ και μου είπε πως δεν είχε τι άλλο να κάνει.
– Γιούπι!!!! τα κατάφερα, φώναξα τότε.

Έφτασε όμως η ώρα να φύγουμε. Ελπίζω μια άλλη φορά να συνεχίσω την όμορφη βόλτα μου!

Μουστάκα Δωροθέα, Ε2, 2013-2014