η ψηφιακή μας τάξη  

Η γέφυρα του Ρίου –Αντιρρίου ενώνει την Πελοπόννησο (από το Ρίο του νομού Αχαΐας) με την Στερεά Ελλάδα (στο Αντίριο του νομού Αιτωλ/νιας) και η επίσημη ονομασία της είναι «Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης » αφού ο συγκεκριμένος, όταν ήταν πρωθυπουργός, ήταν ο πρώτος  που είχε την  ιδέα για την δημιουργία της στις αρχές του 20^ου αιώνα. Μια ιδέα που άργησε 100 χρόνια και πέρασε από χίλια κύματα αφού τα προβλήματα που έπρεπε να ξεπεραστούν ήταν πολλά και διαφορετικά. Από τα δυνατά θαλάσσια ρεύματα μέχρι τους δυνατούς ανέμους του Κορινθιακού κόλπου.

γέφυρα Ρίο-Αντίριο

  Πρόκειται για μία καλωδιακή γέφυρα με τέσσερις πυλώνες στην θάλασσα και το μήκος της είναι περίπου 2.500 μέτρα. Η γέφυρα έχει εντυπωσιακές αντοχές σε σχεδόν όλα τα καιρικά φαινόμενα. Αντέχει σεισμούς μεγαλύτερους από 7 Ρίχτερ σύγκρουση με τεράστια τάνκερ και τυφώνα κατηγορίας  5. Υπάρχουν βέβαια και τα αρνητικά στοιχεία αφού δεν υπήρξε πρόβλεψη για γραμμή τραίνου καθώς και ότι την εποχή που ολοκληρώθηκε η κατασκευή της – λίγο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004 – οι εθνικοί δρόμοι που ενώνει η γέφυρα, είναι από ανεπαρκείς έως ανύπαρκτοι.

Σίγουρα είναι μια από τις μεγαλύτερες, ομορφότερες και καλύτερες  γέφυρες της Ευρώπης, σημείο αναφοράς για ολόκληρη την περιοχή αφού χιλιάδες επιβάτες την χρησιμοποιούν κάθε μέρα για να περάσουν με τα αυτοκίνητά τους, αλλά και πεζοί για να θαυμάσουν την υπέροχη θέα από το κατάστρωμά της, και οι ντόπιοι φυσικά είναι πολύ περήφανοι  γι’ αυτήν. Μόλις ολοκληρωθούν οι οδικές αρτηρίες και από τις δύο πλευρές δηλαδή η Ολυμπία και η Ιονία οδός τότε σίγουρα η χρησιμότητά της θα γίνει περισσότερο αισθητή σε όλους. 

2) Μετά βάζεις μέσα τις χάντρες.

3) Ύστερα βάζεις το κούμπωμα και κάνεις τους κόμπους, για να κλείσει.

4) Έτσι φτιάχνεται ένα βραχιόλι ή ένα κολιέ !!!

6) Αφού το φορέσεις μπορείς να το συνδυάσεις με ρούχα.

Υπομονή και καλή επιτυχία!!!

Μουστάκα Δωροθέα, Ε2, 2013-2014

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που είχε μανία να τρώει τα νύχια του. Αυτός ο βασιλιάς είχε ένα σεντούκι που εκεί μέσα είχε πολλά γάντια. Επειδή έτρωγε συνεχώς τα νύχια του δεν ήθελε κανένας να  τα δει, φορούσε γάντια. Όμως ήρθε μια μέρα που έπρεπε να υπογράψει κάτι χαρτιά και δεν έβρισκε τα γάντια του. Έτσι λοιπόν με θάρρος τα υπέγραψε τα χαρτιά χωρίς τα γάντια και τότε ο κόσμος δεν τον ήθελε ως βασιλιά και τον διώξανε. Τότε ο βασιλιάς έμαθε ότι δεν είναι ωραίο να τρως τα νύχια σου. Έτσι δεν το ξανάκανε ποτέ.

Εκδόσεις: Μίλητος, 2004

 ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ:

…. το σημείο που ο βασιλιάς πήγε με θάρρος χωρίς τα γάντια να υπογράψει τα χαρτιά.

Περισσότερα στην ιστοσελίδα της συγγραφέα.

Αλέξι Κλαούντιο, Ε2, 2013-2014

Μια ζεστή μέρα ο μπαμπάς μου, η μαμά μου  κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε να κάνουμε πικ-νικ στο δάσος της Πάρνηθας.

Ήταν πολύ ωραία η βόλτα. Η μαμά μας έκανε αστεία και γελάγαμε. Κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα και ούτε που το κατάλαβα.

Το δάσος ήταν συναρπαστικό. Ξύπνησα όταν  φτάσαμε. Με το που βγήκα έξω, πήρα δύο καθαρές ανάσες. Τότε ο μπαμπάς μού είπε πως πρέπει να πάμε να βρούμε ένα ωραίο μέρος για να καθίσουμε. Φάγαμε τοστ. Του αδελφού μου του ήρθε η πεταλούδα στο χέρι του. Εκείνος έτρεχε όσο πιο πολύ μπορούσε, ώσπου έπεσε και χτύπησε. Του βάλαμε μπεταντίν. Μετά από λίγο μάζεψε λουλούδια.

Αντί για το άρωμα των λουλουδιών μας ήρθε η άσχημη μυρωδιά του καπνού. Όλοι ανησυχήσαμε. Ακολουθήσαμε τη μυρωδιά για να βρούμε την εστία της φωτιάς.

Το στομάχι μου έγινε κόμπος από το φόβο και το άγχος. Δεν ξέραμε την έκταση της φωτιάς και από το μυαλό μας περνούσαν χίλιες δυο κακές σκέψεις για το τι θα μπορούσε να συμβεί σε μας και στο δάσος. Καθώς η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη – σημάδι ότι την πλησιάζαμε – ο φόβος και η αγωνία μας γίνονταν αγανάκτηση. δε φοβόμασταν πλέον για εμάς, αλλά θυμώναμε για αυτούς τους ασυνείδητους που απρόσεκτα άναψαν φωτιά ή ακόμα την έβαλαν επίτηδες, για να γίνει στάχτη το δάσος.

Με αγωνία ψάχναμε να βρούμε λίγο νερό, για να περιορίσουμε τη φωτιά. Όσο δεν το καταφέρναμε τόσο περισσότερο αγωνιούσαμε για το τι θα γίνει. Η λύτρωση μας ήρθε όταν ακούστηκαν οι πρώτες σειρήνες της Πυροσβεστικής. Σε λίγη ώρα η Πυροσβεστική κατάφερε να σβήσει την φωτιά.

Με όλα αυτά η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγουμε. Νιώθαμε κουρασμένοι, αλλά πάνω από όλα περήφανοι που βοηθήσαμε στο σβήσιμο της φωτιάς.

Πριν φύγουμε, φυτέψαμε σπόρους, για να ξαναγίνουν ωραία λουλούδια και δέντρα. Δεν ήθελα να φύγουμε, επειδή συγκινήθηκα με το περιστατικό, αλλά και επειδή μου άρεσε πάρα πολύ στο δάσος. Ο πατέρας μου με καθησύχασε λέγοντας ότι θα ξαναέρθουμε σ’ αυτό ή σε άλλο δάσος.

Καραμπούλη Ξένια, Ε2, 2013-2014

Λαγουδάκια, ελάφια, σκαντζόχοιροι, πάπιες και πολλά άλλα ζώα συγκεντρώθηκαν στο δέντρο της σοφής κουκουβάγιας, για να φτιάξουν ένα σχέδιο. Η κουκουβάγια, που ήταν η πιο έξυπνη και ψύχραθιμη τους είπε το σχέδιό υτης και τους καθησύχασε.

– Πρέπει να τελειώσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά, είπε ένα λαγουδάκι.

– Ναι!

– Ναι, βιαστείτε! είπε η Ελίζαμπεθ χαρούμενη.

Επιτέλους ξέφυγαν από την παγίδα. Ο κακός τρομαγμένος και λυπημένος έπεσε σε αυτήν και τα ζώα σώθηκαν. Όλα χοροπηδούσαν χαρούμενα, γιατί ποτέ δε θα τον ξαναέβλεπαν. Πήγαν και ελευθέρωσαν τα φυλακισμένα ζωάκια και έζησαν αυτοί καλά κκαι εμείς καλύτερα.

Φυσελιά Δανάη, Ε2, 2013-2014 

Η μέρα άρχισε να γίνεται συννεφιασμένη. Δυστυχώς όμως  συννέφιασε αρκετά και η οικογένεια ανησύχησε.Τότε η μέρα  χειροτέρεψε και έπιασε μεγάλη βροχή.

Η οικογένεια παγιδεύτηκε και το αμάξι τους ήταν μακριά.Η οικογένεια πανικοβλήθηκε και δεν ήξερε τι να κάνει. Εκείνη τη στιγμή η οικογένεια τρελάθηκε και ένιωθαν λύπη. Νόμιζαν πως θα κάτσουν εκεί για πάντα και δε θα έφευγαν ποτέ.

Προσπάθησε απελπισμένα  η οικογένεια να κάνει κάτι αλλά δεν μπορούσε. Προσπάθησαν μάλιστα να ειδοποιήσουν κάποιον για να έρθει να τους πάρει. Όμως δεν έγινε τίποτα.

Στο τέλος η οικογένεια σώθηκε από έναν ταξιτζή. Ευτυχώς πέρασε από εκεί τυχαία και τους είδε να κάθονται μόνοι τους στη βροχή. Τους πήρε στο ταξί. Τους πήγε στο σπίιτι και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Αλέξι Κλαούντιο, Ε2, 2013-2014 

Πριν από πολλά χρόνιια στα βάθη του δάσους υπήρχαν εκατοντάδες οικογένειες μαρσουπιλαμί. Τα μαρσουπιλαμί είναι κιτρινωπές μαιμούδες με πάρα πολύ μακριά ουρά. Τα μαρσουπιλαμί φημίζονταν ως τα πιο χαρούμενα και τα πιο θαραλλέα ζώα. Γιατί αυτό; Τα μαρσουπιλαμί τρώνε πιράνχα και δηλητηριώδη φυτά.

Μια μέρα εκεί που έπαιζαν αγώνες για τη μακρύτερη ουρά, εμφανίστηκε ένας κυνηγός με  πολλά όπλα θέλοντας να σκοτώσει τα μαρσουπιλαμί για τη γούνα τους!!! Το πρόσωπο των μαρσουπιλαμί είχε γεμίσει από επιθετικότητα.

Τότε το μεγαλύτερο μαρσουπιλαμί ξεφώνισε: “Ου, ου ακα ακα ντου”. Αυτό σήμαινε “Κάντε μπάλες τις ουρές σας και επιτεθίτε του”. Τα συναισθ’ηματά τους ήταν μπερδεμένα. Από τη μία ήθελαν να τον αποτελειώσουν και από την άλλη τον λυπόντουσαν. Το αποφάσισαν! έπρεπε   να τον εκδικηθούν που πάτησε στο δάσος τους και … αυτό έκαναν.

Προσπάθησαν να τον νικήσουν, αλλά αυτό ήταν αδύνατο. Αυτός είχε καραμπίνες, δίχτυα, πιστόλια και παραισθησιογόνες ουσίες, τις οποίες έπιαναν σε λήθαργο μόνο τα ζώα.

Τα μαρσουπιλαμί είχν πάρει μια έντρομη έκφραση, έδειχναν πολύ τρομαγμένα, ανήσυχα και στενοχωρημένα.

Τότε τα μαρσουπιλαμί σκέφτηκαν να καλέσουν το φίλο τους τον Τνιουκ, ένα δεκάχρονο αγόρι. Όλα τα μαρσουπιιλαμί μαζί είπαν: “Ου κακα μπουμ”.. 

Αμέσως ο Τνιουκ πήγε να δει τι γίνεται. Μόλις είδε τον κυνηγό, κάλεσε το δασοφύλακα. Μετά από πέντε λεπτά έφτασε ο δασοφύλακας και έβαλε στη φυλακή τον παράνομο κυνηγό.

Από τότε δεν ξαναενοχλήθηκαν τα μαρσουπιλαμί.

Τσιβάκα Κωνσταντίνα, Ε2, 2013-2014

Μετά από λίγο κάτι άκουσα και είδαμε ότι πάλι κουνιέται ένας θάμνος. Είπα “πάλι το σκιουράκι θα είναι” και ξαφνικά πετάγεται μια αρκούδα. Εμείς τρομάξαμε πάρα πολύ και είχαμε αρχίσει να τρέχουμε πέρα δώθε αλλά ο αδερφός μου ήρθε λίγο πιο μετά και είδε την αρκούδα αλλά δεν έτρεξε γιατί πήγε σιγά σιγά κοντά της και αυτή ηρέμησε.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κι άλλο μέσα στο δάσος. Κααθώς προχωρούσαμε αακούσαμε ένα θόρυβο και αμέσως σταματήσαμε για να δούμε τι είναι. Ξαφνικά πετάχτηκε ένα μικρό αρκουδάκι. Ήταν τόσο χαριτωμένο που όλοι πήγαμε κοντά του για να το χαιδέψουμε.

Αυτό ερχόταν μαζί μας όπου κι αν πηγαίναμε. Αμέσως μετά βρήκαμε και τη Μαριτίνα τη συμμαθήτριά μου που είχε έρθει κι αυτή με την οικογένειά της. Αμέσως πήραμε το αρκουδάκι και παίζαμε στο δάσος μαζί του.

Ρίζου Αναστασία, Ε2, 2013-2014

Αργότερα έφυγα και πήγα σπίτι. Όταν έφτασα, είπα στους γονείς μου τι συμβαίνει. Μετά πήγα στο δωμάτιό μου και σκεφτόμουν μια λύση. Και ξαφνικά ανέβασα το κεφάλι μου και πήρα τηλέφωνο τους συμμαθητές μου.

Όταν ήρθε το πρωί, πήγα εγώ κι άλλοι συμμαθητές μου σττο δάσος. Εκεί όμως ήταν ένας φύλακας πολύ κακός και μοχθηρός. Του είπαμε ότι θέλαμε να καθαρίσουμε το δάσος. Δεν πας πίστεψε κι έτσι φύγαμε.

Έτσι σκεφτήκαμε μια άλλη ιδέα. Πήγαμε ξανά εκεί και αυτός ήταν πάλι εκεί. Του είπαμε ότι δεν είχαμε κακές προθέσεις και μας άφησε να μπούμε.

Μπήκαμε μέσα. Χωριστήκαμε σε ομάδες, πήραμε τις σακούλες σκουπιδιών και καθαρίσαμε όλο το δάσος.

Την επόμενη μέρα καλέσαμε φίλους και συγγενείς και παίζαμε όλη την ημέρα χαρούμενοι  και με το κεφάλι ψηλά.

Έτσι μάθαμε ένα μάθημα, να μη μολύνουμε το δάσος, τα πάρκα και τις ακτές.

Μαριτίνα Τσουκαλή, Ε2, 2013-2014