|
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα δάσος που κάθε χρόνο γινόταν μια κατασκήνωση. Ήταν πολύ όμορφα. Τα πρωινά το ποτάμι κελάρυζε, τα πουλιά κελαηδούσαν, και μετά το πρωινό οι κατασκηνωτές πήγαιναν να εξερευνήσουν το δάσος. Το δάσος έπιασε φωτιά. Δυστυχώς το μπάρμπεκιου το έκαναν τη νύχτα. Τότε ξέσπασε φωτιά στο δάσος. Κάλεσαν την πυροσβεστική. Και οι ίδιοι οι κατασκηνωτές προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά, έκαναν αλυσίδα , έδινε ο ένας στον άλλον νερό με έναν κουβά κι ο τελευταίος το έριχνε στη φωτιά. Επίσης της πέταγαν χώμα και τη χτυπούσαν με κλαδιά. Το δάσος κάηκε. Ο άνεμος φυσούσε τόσο δυνατά και η πυροσβεστική άργησε να έρθει. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Αρχικά ένιωθαν θυμό, λύπη, στενοχώρια, υπεύθυνοι γιατί προκάλεσαν όλη αυτή τη καταστροφή. Μετά ένιωθαν φόβο γιατί κινδύνευε η ίδια τους η ζωή. Έκλαιγαν και φώναζαν για βοήθεια, βρισκόταν σε απόγνωση. Συνεννοήθηκαν ότι θα έπαιρναν αποφάσεις μετά το σβήσιμο της φωτιάς. Μετά από 4 ώρες οι πυροσβέστες έφυγαν και οι κατασκηνωτές αποφάσισαν να φωνάξουν τους κηπουρούς για την αναδάσωση του δάσους. Το δάσος σώθηκε. Οι κηπουροί έβαλαν τα δέντρα σε επιλεγμένες θέσεις. Επίσης κάλεσαν μια ομάδα εθελοντών και αποφάσισαν να τα ποτίζουν κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά. Η ιστορία τελείωσε. Η κατασκήνωση συνεχίστηκε για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Μετά τη φωτιά πήραν το μάθημα τους και φρουρούσαν το δάσος κάθε 2 ώρες κι έτσι αυτή πράσινη όαση έμεινε έτσι για πάντα Τόγιας Γιώργος,Ε2, 2013-2014 |