| Μια μέρα που πήγα στο δάσος μαζί με την οικογένειά μου, προχωράγαμε και θαυμάζαμε τα σκιουράκια. Μετά από μια ώρα περιήγησης στο δάσος σσυνειδητοποίησα ότι πονούσε το στομάχι μου. Πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω. Έτσι ζήτησα από τη μαμά μου ναμου δώσει κάτι από τις υπέροχες λοχουδιές που είχε φέρει μαζί της.Αργότερα προχωρήσαμε λίγο ακόμη και είδαμε στους θάμνους κάτι να κουνιέται. Εμείς τρομάξαμε, αλλά τελικά ήταν το σκιουράκι που θαυμάζαμε. Μάλλον φαίνεται ότι μας ακολούθησε. Αμέσως μετά αρχίζαμε και γελάγαμε, αλλά το σκιουράκι εξαφανίστηκε και δεν το βρίσκαμε.
Μετά από λίγο κάτι άκουσα και είδαμε ότι πάλι κουνιέται ένας θάμνος. Είπα “πάλι το σκιουράκι θα είναι” και ξαφνικά πετάγεται μια αρκούδα. Εμείς τρομάξαμε πάρα πολύ και είχαμε αρχίσει να τρέχουμε πέρα δώθε αλλά ο αδερφός μου ήρθε λίγο πιο μετά και είδε την αρκούδα αλλά δεν έτρεξε γιατί πήγε σιγά σιγά κοντά της και αυτή ηρέμησε. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε κι άλλο μέσα στο δάσος. Κααθώς προχωρούσαμε αακούσαμε ένα θόρυβο και αμέσως σταματήσαμε για να δούμε τι είναι. Ξαφνικά πετάχτηκε ένα μικρό αρκουδάκι. Ήταν τόσο χαριτωμένο που όλοι πήγαμε κοντά του για να το χαιδέψουμε. Αυτό ερχόταν μαζί μας όπου κι αν πηγαίναμε. Αμέσως μετά βρήκαμε και τη Μαριτίνα τη συμμαθήτριά μου που είχε έρθει κι αυτή με την οικογένειά της. Αμέσως πήραμε το αρκουδάκι και παίζαμε στο δάσος μαζί του. Ρίζου Αναστασία, Ε2, 2013-2014 |