Ο Βύρωνας Λεοντάρης αναφέρει σε δοκίμιό του : ««Δεν έχει νόημα ένας χαρακτηρισμός της ποίησης αυτής ως ‘επαναστατικής’ ή όχι. Και γενικά κάθε φλυαρία για ‘επαναστατικότητα’ της ποίησης, αν δεν αποτελεί συγκάλυψη μιας αντεπαναστατικότητας, είναι καθαρή πλάνη. Επαναστατική είναι μόνο η πράξη ως χαίνουσα πληγή· η ποίηση, έτσι κι αλλιώς, είναι έκκριμά της, ανήκει πάντα στον δεύτερο όρο της αντίφασής της. Κι όταν δεν είναι αντεπανάσταση, δεν σημαίνει πως είναι επανάσταση. Γι’ αυτό πάντοτε η ποίηση δίνει μια εικόνα του κόσμου ανάπηρη και απόμαχη. Επαναστατική ποίηση θα μπορούσε να ήταν μια μη-ποίηση, μια ποίηση στη στιγμή ακριβώς που παύει να υπάρχει, μια γλώσσα κολλημένη στον ουρανίσκο».

Μιλάμε δηλαδή για την επαναστατικότητα της ποίησης του Βάρναλη, η οποία επιτυγχάνεται με την αντι/ποίηση. Με τα βίαια σατιρικά του ποιήματα δημιουργεί τη λεγόμενη στρατευμένη τέχνη και με την αντι/ποίησή του καταφέρνει να εισαγάγει τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα στην ποίηση.

Τελικά ο Βάρναλης χρησιμοποιεί την αντι/ποίηση ως μέσο προώθησης των νέων  ιδεολογικών ποιητικών στοχεύσεών του.