Την Κυριακή 4/10/2009 ψηφίσαμε. Αλλοι με φανατισμό και κατά πόσο βολεύει το στενό προσωπικό τους συμφέρον, άλλοι σύμφωνα με τα συμφέροντα της τάξης τους, άλλοι συναισθηματικά, άλλοι εκφράζοντας διαμαρτυρία, άλλοι παραδοσιακά γιατί έτσι ψηφίζουν πάντα, άλλοι με σταυρομένο ψηφοδέλτιο στο χέρι, άλλοι για να φύγουν «οι προηγούμενοι» και να έλθουν «οι επόμενοι», άλλοι κρίνοντας ποιοί τους αξίζουν, άλλοι για να καταγράψουν την δύναμη της άποψής τους, άλλοι για το γενικό καλό της χώρας, άλλοι επηρεασμένοι-καθοδηγούμενοι από τα ΜΜΕ και άλλοι απογοητευμένοι από την όλη κατάσταση δεν προσήλθαν καθόλου.
Η κάλπη μίλησε και ήλθε η ώρα να ονειρευτούμε.
Nα ονειρευτούμε πολιτικούς που παραιτούνται για λόγους συνείδησης, ηθικής στάσης, λαθεμένων χειρισμών. Να ονειρευτούμε πολιτικούς και πολίτες που διαγράφουν από το πολιτικό λεξιλόγιο και από την πολιτική πρακτική όρους και σχέσεις του τύπου: «δικός μας», «φίλος του προέδρου», «χρηματοδότης», «παράγοντας», «γιος, κόρη, κουμπάρος» κ.ο.κ. Nα ονειρευτούμε αξιοπρεπείς πολίτες και πνευματικούς ανθρώπους που δεν συνωστίζονται σε κομματικούς προθαλάμους και γραφεία βουλευτών για ένα «ξεροκόμματο». Να ονειρευτούμε δημόσιους υπαλλήλους υπηρέτες των φορορογούμενων πολιτών. Να ονειρευτούμε θεσμούς που δεν θα επιτρέπουν το «φύγε εσύ, έλα εσύ». Να ονειρευτούμε το σπάσιμο των θεσμικών στεγανών αναξιοκρατίας ή κατευθυνόμενης «αξιοπιστίας» που διαμορφώνουν τα λόμπι, οι παρεούλες, οι μηχανισμοί. Να ονειρευτούμε διαφάνεια και λογοδοσία πολιτικών και πολιτών. Nα ονειρευτούμε, τέλος, μια Eλλάδα που θα έχει κατανοήσει τα προβλήματά της και θα ανανεώσει τον εθνικό και πολιτικό της προσανατολισμό.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.