«Διαβάζω δεν σημαίνει απλά γυρίζω σελίδες»
Της Josyane Savigneau , Επιμέλεια: Έφη Φαλίδα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
«Οι άνθρωποι που διαβάζουν και γράφουν είναι ένα είδος φαντασμάτων που επιβιώνουν. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που διαβάζουν πολύ, αλλά είναι σπάνιοι. Η ανάγνωση δεν είναι η αγορά του βιβλίου και το γύρισμα των σελίδων.
Η ανάγνωση απαιτεί δυνατή αυτοσυγκέντρωση».
Ο Φίλιπ Ροθ είναι κατηγορηματικός. Στο νέο του μυθιστόρημα «Το φάντασμα φεύγει» (Εκδ. Πόλις) ο Αμερικανός συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις του για την πολιτική, τη μοίρα της λογοτεχνίας, την απώλεια της ενέργειας που συμβαίνει με το πέρασμα της ηλικίας.
Εξηγεί πως η τέχνη της γραφής είναι πρόκληση αλλά κι ένας τρόπος ολοκληρωμένης σκέψης. Και επισημαίνει πως είναι πιο εύκολο να παρατήσεις το διάβασμα και να διασκεδάσεις με τα γκάτζετ της τεχνολογίας, να ασχοληθείς με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ή το iΡhone.
Μέσα από το λογοτεχνικό του alter ego, τον Νέιθαν Ζούκερμαν,- τον οποίο και αποχαιρετά σε αυτό το μυθιστόρημαο Ροθ θεωρεί υπαίτιους τους δημοσιογράφους γι΄ αυτήν την επιχείρηση καταστροφής της λογοτεχνίας. «Οι ήρωές μου θρηνούν για το ότι οι πολιτιστικοί συντάκτες δεν ενδιαφέρονται αληθινά για τα βιβλία, για το στοιχείο που τα κάνει μοναδικά.
Αντίθετα, προτιμούν να μιλούν γύρω από αυτά, να αναζητούν μία λεπτομέρεια στο βιογραφικό του συγγραφέα και να συνδέουν το βιβλίο με κάποιες θεωρήσεις τους. Ή επειδή έχουν διαβάσει μόνο ένα βιβλίο ενός συγγραφέα γράφουν για τα υπόλοιπα με τον ίδιο τρόπο κι ας μη γνωρίζουν το έργο του».
Σε αυτό το βιβλίο ο Ροθ τοποθετεί την ιστορία του σε μία σημαντική χρονική στιγμή για την πολιτική ιστορία τηςΑμερικής: την επανεκλογή του Τζορτζ Γ. Μπους το 2004. Στιγμή που τη συνδέει με την κακότυχη μοίρα της χώρας του. «Από το 1963 η χώρα έχει περάσει πολλά δεινά. Η ιστορία μας θα ήταν διαφορετική αν δεν είχαν συμβεί τόσες δολοφονίες. Ο Τζων Κέννεντυ, στη συνέχεια ο αδελφός του Ρόμπερτ και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Όλα αυτά ώθησαν τη χώρα προς μία άλλη κατεύθυνση», είναι η τοποθέτηση του συγγραφέα. Την οποία ολοκληρώνει με τη σκέψη ότι «η ανάδειξη του Μπους το 2000 δεν ήταν ακριβώς εκλογική νίκη. Αυτό που εκπλήσσει και είναι απογοητευτικό για τους χαρακτήρες του βιβλίου μου είναι η επανεκλογή του ύστερα από τα τέσσερα πρώτα χρόνια της πολιτικής του».
Η πολιτική Μπους ανήκει στο παρελθόν. Μήπως η χώρα θα έχει καλύτερη τύχη με τον Ομπάμα;
«Σίγουρα. Όμως εκείνος ήρθε σε μία πολύ δύσκολη εποχή για όλον τον πλανήτη».