συνέντευξη στη Βασιλική Σύλλη
Ο Γιώργος Χατζηευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στο Μαρούσι. Ξεκίνησε την ενόργανη σε ηλικία μόλις πέντε ετών και στην ηλικία των δεκαέξι μπήκε στην εθνική ομάδα. Τώρα, ο Γιώργος εργάζεται στο γυμναστήριο Gymnastic Stars στη Γλυφάδα μαζί με τον Ολυμπιονίκη Λευτέρη Πετρούνια και τη Βασιλική Μιλούση.
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το βιογραφικό σου. Πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες και πού πήγες σχολείο;
Γεννήθηκα στο Μαρούσι, εκεί μεγάλωσα κιόλας. Σχολείο πήγα στο Μαρούσι και μετά πήγα στην Αργυρούπολη, σε αθλητικό, όταν μπήκα στην εθνική ομάδα.
Θέλω να μου πεις πώς επέλεξες την ενόργανη, τί σε τράβηξε εκεί;
Κοίτα, ξεκίνησα πέντε χρονών, με πήγαν οι γονείς μου. Είχα πάει σε πολλά αθλήματα, μ’άρεσε πιο πολύ αυτό κι έμεινα.
Ωραία! Έκτος από την ενόργανη υπάρχουν κάποια αθλήματα που σ’αρέσουν ή θα ήθελες να ασχοληθείς με αυτά;
Ναι, μου αρέσει η πυγμαχία. Α και το μπουζούκι!
Το μπουζούκι;
Ναι, το μπουζούκι. Βέβαια!
Πότε μπήκες στην εθνική ομάδα;
Μπήκα στην εθνική ομάδα στα δεκαέξι μου, μέχρι τα είκοσι οκτώ μου. Δώδεκα χρόνια.
Πάντα ήθελα να μάθω πώς είναι η εμπειρία των αγώνων, η απονομή και η φάση με τα μετάλλια.
Κοίτα, στην ενόργανη γυμναστική επειδή κάνεις προπόνηση πάρα πολύ καιρό για μια στιγμή που είναι το πρόγραμμα, υπάρχει πάρα πολύ άγχος. Απλά, αν καταφέρεις να μετατρέψεις το άγχος σου σε ενθουσιασμό και σου αρέσει αυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή και δεν σε καταβάλει, δηλαδή να γίνει αποδοτικό το άγχος, τότε είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα και εννοείται όταν εκτελέσεις σωστά το πρόγραμμα, η χαρά είναι πάρα πολύ μεγάλη. Είναι η δικαίωση που τόσο καιρό προπονείσαι και τα καταφέρνεις. Αλλά υπάρχουν πολλές φορές σε όλους τους αθλητές ακόμα και στους μεγαλύτερους που αποτυγχάνεις. Το θέμα είναι εκεί να είσαι δυνατός και να δεις τί λάθη έκανες και την επόμενη φορά να είσαι καλύτερος.
Με αφορμή αυτό, υπήρξε κάποια αποτυχία κι αν υπήρξε, πώς την ξεπέρασες;
Πολλές έχω αποτύχει σε αγώνα. Κάποιες φορές μ’ έχει στενοχωρήσει πιο πολύ, άλλες πιο λίγο. Πάντα υπάρχει η στενοχώρια, εννοείται! Αλλιώς δεν θα με ένοιαζε αυτό που έκανα. Το χειρότερο ήταν όταν ήμουν έφηβος, στα δεκαοχτώ μου που είχα πάρει στο Ευρωπαϊκό και από λάθος των προπονητών μου είχαν βγάλει λάθος πρόγραμμα και δεν μπήκα. Τώρα, θα ήμουν δεύτερος. Δεν έφταιγα εγώ στην ουσία. Μετά από αυτό ήθελα να σταματήσω. Όταν γύρισα από την εθνική ομάδα μου έκοψαν και τον μισθό. Σταμάτησα τότε. Αλλά γύρισα μετά από έναν χρόνο. Γενικώς, υπάρχουν δυσκολίες στο άθλημα, αρκετές.
Νομίζω σε όλα τα αθλήματα, ακόμα κι αν υπάρξει δυσκολία, αν αγαπάς αυτό που κάνεις, μπορείς να τα ξεπεράσεις όλα.
Εννοείται! Απ’ όλα τα εμπόδια πρέπει να βγαίνεις πιο δυνατός στη ζωή σου.
Θα ήθελα να κλείσω ρωτώντας σε ποιος είναι ο στόχος σου ως γυμναστή πλέον.
Να είναι χαρούμενα όλα τα παιδιά που κάνω μαζί τους προπόνηση, να αγαπήσουν αυτό που κάνουν, να νιώθουν όμορφα, να μεταδώσω και στα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό και σε αυτά που δεν κάνουν ότι η γυμναστική είναι υγεία και ψυχαγωγία και πρέπει να την έχουμε στη ζωή μας πάντα και μετά να βγάζω καλούς αθλητές και στους αγώνες.
Νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο! Κι επειδή σε παρακολουθώ και στα social, θα σε ήθελα για προπονητή μου! Σε βλέπω με αυτή την ενέργεια, την αγάπη και την θέληση και νομίζω είσαι ο ιδανικός προπονητής!
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα λόγια!
