Η εκπαιδευτική τεχνολογία θα μπορούσε να οριστεί ως    διαδικασία κυρίως, ενσωμάτωσης ποικίλων και συνεχώς εξελισσόμενων μέσων,  μέσα σε συγκεκριμένο πλαίσιο , για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων μαθησιακών στόχων και στηριζόμενη πάντα στις θεωρίες μάθησης. Σταθερή επιδίωξη παραμένει να λειτουργεί ως νοητικό και γνωστικό εργαλείο για τον μαθητή( Jonassen, 1999),  είτε τα μέσα είναι εφαρμογές υπολογιστή, εκπαιδευτικό λογισμικό, διαδίκτυο ή ακόμα και κινητές συσκευές.

Στις μέρες μας η απόκτηση δεξιοτήτων χρήσης των ΤΠΕ συνδέεται με τις έννοιες του τεχνολογικού , του πληροφοριακού και του οπτικού αλφαβητισμού, καθιστώντας την «σκληρή» άποψη ότι όποιος δεν έχει αντίστοιχη γνώση είναι αναλφάβητος, ως ένα βαθμό αληθινή. Αυτή η οπτική όμως δεν αποτελεί το βασικό κίνητρο για την ενσωμάτωση της τεχνολογίας στην εκπαιδευτική πράξη. Σημαντικότερο κίνητρο αποτελεί η δυνατότητα που δίνεται στο μαθητή  να έχει στα χέρια του νοητικά εργαλεία που θα του επιτρέψουν να χτίσει προσωπικές ερμηνείες της γνώσης, με νόημα δηλαδή για τον ίδιο. Εργαλεία τα οποία, μέσα στα συγκεκριμένα κάθε φορά εκπαιδευτικά πλαίσια, θα τον βοηθούν

• να εκφραστεί
• να προσεγγίσει την πληροφορία πολυπαραμετρικά και σε ασφαλές περιβάλλον
• να μάθει να επιλύει προβλήματα
•  να σκέφτεται αναλογικά
• να συνεργάζεται

Παράλληλα ο εκπαιδευτικός

πέρα από το γεγονός ότι η μαθησιακή διαδικασία αλλάζει με τον παραπάνω τρόπο επίπεδο , έχει να κερδίσει σημαντικό χρόνο (άμεση προσέγγιση πληροφορίας, , ευκολότερη διατήρηση αρχείου) παραγωγή ελκυστικού υλικού, αλλά και δυνατότητες επαγγελματικής ανάπτυξης. Η δια βίου μάθηση γίνεται αξία προσιτή αφού απελευθερώνεται, κατά ένα μεγάλο μέρος , από τις έννοιες χρόνος, τόπος και οικονομικό προφίλ.

Τέλος,  εκτός από τον εκπαιδευτικό και το μαθητή,  παράγοντας που επηρεάζει την επιτυχή ενσωμάτωση της εκπαιδευτικής τεχνολογίας  είναι και  η υιοθέτηση   αλλαγών που έχουν να κάνουν με τα αναλυτικά προγράμματα και ποικίλες δομές του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χώρας.