Η Θεολογία… στο σχολείο

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΤΑ «ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»

Ἄρθρο ἀπό τό ἔντυπο
«Βασίλειος ὁ Μέγας. Δελτίον Ἐπικοινωνίας τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Βασιλείου Τριπόλεως, Τρίπολις, τεῦχ. 40 (Ὀκτώβριος 2008).

Μετά τό Σύμφωνο Ἐλεύθερης Συμβίωσης, νέα ἀπόπειρα ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί Παράδοσής μας ἐπιχειρήθηκε ἀπό τούς γνω-στούς κύκλους, πού ἀπεργάζονται τόν ἀποχριστιανισμό καί τήν ἀποδόμηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Στό μέσο τοῦ καλοκαιριοῦ, ὅταν οἱ ἀντιδράσεις εἶναι συνήθως ὑποτονικές, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας μέ ἐγκύκλιό του μετέβαλλε σέ προαιρετικό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (δηλ. οὐσιαστικά τό κατάργησε, γιατί ποιός μαθητής θέλει νά ἐξετάζεται σέ ἕνα ἐπί πλέον μάθημα, ἄν μπορεῖ χωρίς συνέπειες νά ἀπαλλαγεῖ ἀπ’ αὐτό;). Βέβαια, μετά τίς ἀντιδράσεις φορέων καί πολιτῶν, τό Ὑπουργεῖο ἀναγκάστηκε νά προβῆ σέ διευκρινίσεις, ἐπισημαίνοντας, ὅτι δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα, καί ὅτι τό μάθημα συνεχίζει νά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά τούς Ὀρθόδοξους μαθητές. Παραμένει, ὅμως, μιά ἀσάφεια γύρω ἀπό τήν ἑρμηνεία τῶν ὁδηγιῶν του, πού δίνει τή δυνατότητα σέ ἐκπαιδευτικούς νά ἐνεργοῦν κατά βούλησιν, ἐνῶ παράλληλα ἄρχισε μιά ἐκτενής συζήτηση, γιά τήν ἀναγκαιότητα τοῦ μαθήματος, γιά τά δικαιώματα τῶν ἑτεροθρήσκων μαθητῶν, πού δῆθεν παραβιάζονται κ.λ.π. Ἄρχισε δηλ. νά συζητεῖται ἡ πλήρης κατάργησή του. Ἤδη ὁ κ. Σταθόπουλος (γιά ὅσους δέν θυμοῦνται εἶναι ὁ Ὑπουργός τῆς διαγραφῆς τοῦ Θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες) ἔχει πεῖ πρόσφατα ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν μπορεῖ πλέον νά διδάσκεται στά σχολεῖα! Καί εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἄν συμβεῖ αὐτό, θά ἀκολουθήσουν καί ἄλλα πλήγματα ἐναντίον τοῦ πολιτισμοῦ μας: ἑπόμενοι στόχοι εἶναι ἡ γλῶσσα (ἤδη ὑπάρχει ἡ τάση νά ἐπιβληθεῖ τό λατινικό ἀλφάβητο), ἡ ἱστορία (δέν πρέπει νά ἐφησυχάζουμε, ἐπειδή ἀπέτυχε ἡ πρώτη προσπάθεια μέ τό βιβλίο τῆς κ. Ρεπούση), οἱ θε-σμοί (ἀναγκαστική ἐπιβολή τοῦ πολιτικοῦ γάμου) κ.ἄ.
Ὑπάρχει, ὅμως, κάποιος οὐσιαστικός λόγος, πού νά ὠθεῖ τήν Πολι-τεία σέ μιά τέτοια σοβαρή ἀπόφαση; Δέν εἶναι τό μάθημα ὑπερομολογιακό; Δέν περιέχει πληροφορίες γιά ὅλες τίς θρησκεῖες καί ὄχι μόνο γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη; Δέν διδάσκεται ἀπό τήν Πολιτεία καί ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία; Εἶναι παράλογο νά δίνει προτεραιότητα στήν Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ αὐτή ἀφορᾶ στή συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων; Ἀσκεῖ προ-σηλυτισμό, ὅταν περιέχει πληροφορίες γιά ὅλες τίς θρησκεῖες; Δέν πρέπει καί ὁ ἑτερόδοξος μαθητής, ἐκτός ἀπό τίς δικές του θρησκευτικές ἀντιλήψεις, τίς καθ’ ὅλα σεβαστές, νά γνωρίζει καί τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν τῆς χώρας στήν ὁποία ζεῖ; Αὐτό δέν συμβάλλει στήν ἀλληλοκατανόηση καί στήν ἁρμονική συνεργασία τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων; Τό Σύνταγμά μας δέν ὁρίζει ὅτι ἡ παιδεία ἔχει σκοπό «τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης» (ἄρθρ. 16, παρ. 2); Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας δέν ἔχει ἀποφανθεῖ ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ὑποχρεωτικό (ἀποφάσεις 3358/1995 καί 2178/ 1998); Ὑπάρχουν κάποιοι, πού εἶναι πάνω ἀπό τό Σύνταγμα καί τούς νόμους τοῦ κράτους (Συνήγορος τοῦ πολίτη);
Τά παραπάνω ἐρωτήματα ἀφοροῦν στή νομική πλευρά τοῦ θέμα-τος. Ἡ οὐσιαστική πλευρά, ὅμως, εἶναι ἄλλη. Ἡ οὐσία εἶναι ὅτι πίσω ἀπ’ αὐτές τίς ἐνέργειες ἐπιχειρεῖται ἡ ἀποκοπή ἀπό τίς ἐθνικές καί θρησκευτι-κές μας ρίζες, γιά νά παρακμάσουμε ἀκόμη περισσότερο, ὅπως τό ξεριζω-μένο δένδρο, γιά νά γίνουμε ἕρμαιο στά χέρια μεγάλων δυνάμεων καί νά παραδοθοῦμε χωρίς ἀντίσταση στόν ὁδοστρωτῆρα τῆς παγκοσμιοποίησης. Στόν ὀλισθηρό αὐτό δρόμο πρωτοστατεῖ ἡ ἄθεη παιδεία, ἡ ἄθεη διανόηση, μιά μικρή ὁμάδα «προοδευτικῶν» διανοουμένων, πολιτικῶν καί δημοσιο-γράφων, ἡ ὁποία ἐδῶ καί μερικά χρόνια κατορθώνει μέ διάφορα μέσα νά ἐπιβάλλει τήν ἄποψή της σχεδόν παντοῦ στή χώρα μας. Τό ἔργο της εἶναι καταστροφικό, τόσο γιά τόν πολιτισμό μας, ὅσο καί γιά τά ἐθνικά καί γε-νικότερα συμφέροντά μας. Τόν κίνδυνο εἶχε ἐπισημάνει πολλά χρόνια πρίν, ὅταν τό κακό ἦταν μόλις στήν ἀρχή του, μιά φωτισμένη προσωπικό-τητα, ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἕνας ἅγιος καί χαρισματοῦχος Μοναχός, ὁ Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ἤ «Παπουλᾶκος» (1770 – 1861), πού μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση (1821) περιόδευε στά μέρη μας διδάσκοντας καί εὐεργετώντας τόν Λαό τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσέξουμε ἰδιαίτερα τόν παρα-κάτω χαρακτηριστικό λόγο του γιά τά «ἄθεα γράμματα». Εἶναι προφητι-κός καί διεισδύει στήν οὐσία τῶν πραγμάτων:
«Τά ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τούς Ἁγίους καί τούς ἀγωνιστές καί βάλανε στό κεφάλι τοῦ Ἔθνους ξένους καί ἄπιστους γραμματισμένους, πού πᾶνε νά νοθέψουνε τή ζωή μας. Τ’ ἄθεα γράμματα κόψανε τό δρόμο τοῦ Ἔθνους καί τ’ ἀμποδᾶνε νά χαρεῖ τή λευτεριά του. Εἶναι ντροπή μας, ἕνα Γένος πού μέ τό αἷμα του πύργωσε τή λευτεριά του, πού περπάτησε τή δύσκολη ἀνηφοριά, νά παραδεχτῆ πῶς δέν μπορεῖ νά περπατήσει στόν ἴσιο δρόμο ἅμα εἰρήνεψε, κι ὅτι δέν ξέρουμε ἐμεῖς νά συγυρίσουμε τό σπίτι, πού μέ τό αἷμα μας λευτερώσαμε, ἄλλα ξέρουν νά τό συγυρίσουν ἐκεῖνοι πού δέν πολέμησαν, ἐκεῖνοι πού δέν πίστευαν στόν ἀγῶνα, ἐκεῖνοι πού πᾶνε νά μᾶς ἀποκόψουνε ἀπό τόν Χριστό, καί πασχίζουνε νά μᾶς ρίξουνε στή σκλαβιά ἄλλων ἀφεντικῶν, πού ‘ναι πιό δαιμονισμένοι ἀπό τούς Τούρ-κους. Γιατί κι ἐκεῖνα πού ἐσεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τά πετᾶνε καί πᾶνε νά τά ξερριζώσουνε. Ἀφανίζουνε τά Μοναστήρια, πο-μπεύουνε τούς καλογέρους καί τίς καλόγριες … Ἁρπάζουνε τ’ ἅγια τῶν ἁγίων καί τά βάζουνε κάτω ἀπό τά πόδια τῆς ἐξουσίας τους, πού τά ὁρίζει κατά τά νιτερέσια της. Τ’ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γέ-νους. Αὐτά λοιπόν τά γράμματα θά μάθουνε τά παιδιά μας; Κι ἄν ἀκόμα συναχτοῦν ὅλοι οἱ ἄθεοι γραμματισμένοι καί στυφτοῦνε σάν τό λεμόνι, δέν θά πετύχουν νά γράψουν μιά ἀράδα πού ν’ ἀξίζει μιά γραμμή ἀπό τά Ε-ὐαγγέλια. Ἀλλά τί λέω μιά ἀράδα; Οὔτε μιά λέξη, πού νά μοιάζει μέ μία τοῦ Θεοτοκικοῦ αὐτοῦ βιβλίου. Γιατί κάθε τί ἐκεῖ μέσα εἶναι λόγος Κυρίου, εἶναι σοφία ὀρθή, καί τά ὅσα λέει τό χτίσμα δέν γίνεται νά φτάσουν τό λόγο τοῦ Πλάστη. Ἀντίς νά μαθαίνουνε στά παιδιά μας ἀπ’ τ’ ἅγια συνα-ξάρια τό πῶς ζήσανε οἱ Ἅγιοι τῆς χριστιανοσύνης καί τό πῶς μαρτυρήσανε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τούς μαθαίνουνε τήν ἱστορία τοῦ κολασμένου κόσμου. Γιατί δύο λογιῶν εἶναι καί οἱ ἱστορίες. Εἶναι ἡ ἁγιασμένη καί ἡ κολασμένη ἱστορία. Ἀδιάκοπα φανερώνουμε τήν κολασμένη εἰκόνα τοῦ κόσμου καί σιγά – σιγά καταφέραμε νά πιστέψουμε πῶς ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι ἡ γνήσια εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου καί πῶς ὄξω ἀπ’ αὐτήν ἄλλη ζωή δέν ἐστάθη. Ὅλα τοῦτα εἶναι ἄτιμα ψέματα, εἶναι τά ζιζάνια πού σπέρνουνε στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου τ’ ἄθεα γράμματα. Μᾶς μιλᾶνε γιά τούς ἀρχαίους. Κι ἐγώ ὁ ταπεινός καί ἀγράμματος κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ μας σᾶς λέγω πῶς κανένας ἀρχαῖος δέν ξεπερνᾷ σέ παλικάρια, σέ μεγαλεῖο καί σέ δόξα τόν ἅγιο Κοσμᾶ, τούς Μάρτυρες καί τούς μεγάλους ἀσκητάδες. Γιατί ἄν ἐκεῖνοι πεθάνανε γιά μιά πατρίδα, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς μαρτύρησε γιά μιάν Ἑλλάδα τοῦ Χριστοῦ, καί ὄχι γιά μιάν Ἑλλάδα δουλωμένη στόν Ἀντίχριστο».

Ἱερεύς
Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας