Στην άκρη του ονείρου

Στο σκοτεινό δωμάτιο με τα κλειστά παράθυρα

Και τα σκονισμένα έπιπλα στα οποία ξάπλωσε

Κάποτε η Ελισάβετ, έπεφτα και βυθιζόμουν στο

Σκοτάδι. “Μα κοίτα τα λουλούδια πόσο όμορφα φαίνονται

Στις αυλές! Τα ζωηρά τους χρώματα και οι εξαίσιες μυρωδιές

Μου προκαλούν συγκίνηση”. Στα καταγάλανα μάτια της

Άνθιζαν κήποι ολόκληροι, όσο παρατηρούσε τα πουλιά

Να πετούν ελεύθερα στον ουρανό. Καιγόταν στο δάσος

Και ο άνεμος παρέσερνε συνεχώς τη φωτιά, οι σταγόνες

Της βροχής έπεφταν στη λίμνη και δημιουργούσαν

Μικρά κυματάκια, έβρεχε κρύσταλλα στον

Κάμπο. “Σαν το φτερό στον άνεμο είναι η ζωή” μου

Είπε καθώς κοιτούσα τα σύννεφα και άκουγα το

Φτερούγισμα του δράκου της Ήρας. Χορεύουν στον

Ουρανό αστέρια και πλανήτες όπως στα λιβάδια

Χορεύουν παπαρούνες και τουλίπες. Κολυμπώ στην

Θάλασσα μαζί με τους πλανήτες και τα

Αστέρια, πολύχρωμα κύματα έρχονται προς το

Μέρος μου. Τα προσπερνώ και συνεχίζω το

Υπέροχο ταξείδι. Και τότε ξύπνησα καταμεσής στο

Πέλαγος. Σηκώθηκα και χαιρέτησα την

Αλεπού δίπλα μου.

Για τη σύνθεση Κυριακή Καραπουρτσίδου

Ιριδισμοί

Έβρεχε κρύσταλλα στον κάμπο.

Οι σταγόνες της βροχής έπεφταν στην λίμνη

Και δημιουργούσαν μικρά κυματάκια.

Καιγόταν το δάσος κι ο άνεμος

Παρέσερνε συνεχώς τη φωτιά.

Χορεύουν στον ουρανό αστέρια και πλανήτες,

Όπως στα λιβάδια χορεύουν παπαρούνες

και τουλίπες.

Μα κοίτα! Τα λουλούδια πόσο όμορφα φαίνονται

στις αυλές.

Τα ζωηρά τους χρώματα και οι

Εξαίσιες μυρωδιές μου προκαλούν συγκίνηση.

Σαν το φτερό στον άνεμο είναι η ζωή.

Ή μάλλον, η ζωή είναι ένα πάρτι.

Κι εγώ είμαι η πινιάτα.

Το τσάι από την άλλη, είναι ιδρώτας φύλλων.

Και τότε ξύπνησα καταμεσής στο πέλαγος.

Σηκώθηκα και χαιρέτησα την αλεπού δίπλα μου.

Στα καταγάλανα μάτια της άνθιζαν

ολόκληροι κήποι,

Καθώς παρατηρούσε τα πουλιά να πετούν

ελεύθερα στον ουρανό.

Κοιτούσα τα σύννεφα κι εγώ,

Ώσπου άκουσα το φτερούγισμα του

δράκου της Ήρας.

Ήταν στο σκοτεινό δωμάτιο, με τα

Κλειστά παράθυρα και τα σκονισμένα

έπιπλα,

Στα οποία ξάπλωνε κάποτε η Ελισάβετ.

Εγώ όμως έπεφτα και βυθιζόμουν

στο σκοτάδι.

Μόλις έπεσα στο χώμα αντίκρισα έναν

νάνο.

Πλέον μένω να κολυμπώ στην απέραντη

Θάλασσα, μαζί με πλανήτες και αστέρια.

Πολύχρωμα κύματα έρχονται προς το

μέρος μου.

Τα προσπερνάω,

και συνεχίζω το υπέροχο

Ταξείδι…

Για τη σύνθεση Αθηνά Λεγγερή