Αρχική » ΠΑΡΘΕΝΑ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΟΥ

ΠΑΡΘΕΝΑ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΟΥ

Στην Ελλάδα ήρθαμε το Φθινόπωρο του 1938. Ζούσαμε στον Καύκασο, στο χωριό Πιλένκοβο, κοντά στο Σότσι. Ήταν σε κεντρικό σημείο, παραθαλάσσιο χωριό. Εκεί ζούσαν Έλληνες, Ρώσοι και λίγοι Αρμένιοι.

Η μαμά μου καταγόταν από το χωριό Πλατανάκια του Πόντου και ο μπαμπάς μου από την Κερασούντα. Τους κυνήγησαν οι Τούρκοι και φύγαν στον Καύκασο με τον διωγμό. Ήμασταν τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια.

Το 1937 ο Στάλιν έδωσε διαταγή και μάζεψαν πολλούς άντρες και τους στείλανε στη Σιβηρία. Εκεί πέθανε ο πατέρας μου από το κρύο και την πείνα το 1943.

Εμείς την Ελλάδα την θεωρούσαμε πατρίδα μας.

Ζούσαμε καλά με τους Ρώσους, αρμονικά. Το 1933 έπεσε πείνα αλλά κάναμε καλό κουμάντο. Ο παππούς μου είχε ένα κτήμα με δαμάσκηνα και φουντούκια, είχε και ζώα. Ο μπαμπάς μου είχε μπακάλικο.

Υπήρχε στο χωριό επτατάξιο ελληνικό σχολείο, όπου  μαθαίναμε εκτός από ελληνικά, ρωσικά, γεωργιανά και γερμανικά. Η μόνη εκκλησία που λειτουργούσε στην περιοχή ήταν ο Άγιος Νικόλαος. Ο παπάς ήταν Έλληνας και λειτουργούσε στα ελληνικά. Όλες οι υπόλοιπες εκκλησίες ήταν κλειστές, γι’ αυτό οι Ρώσοι εκκλησιάζονταν στην δική μας εκκλησία.

Το 1938, ήμουν 15 χρονών, όταν κρατικοποίησαν το μπακάλικό μας. Τα πράγματα δυσκόλεψαν για τους Έλληνες. Τότε πήγαμε στη Μόσχα για να πάρουμε βίζα. Από την Οδησσό πήραμε καράβι, μετά από τρεις μέρες φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και από κει στον Πειραιά. Εκεί ήμασταν πολλές οικογένειες, μας φιλοξενούσαν σε ξενοδοχεία.

 Αργότερα, φτάσαμε στα χωριά της Δράμας, ενώ η γιαγιά μου από τον Πόντο μετά την καταστροφή ζούσε στην Καλαμαριά. Τη γιαγιά μου  από την πλευρά της μαμάς μου εδώ την γνώρισα, στην Ελλάδα.  Ζήσαμε στο Νευροκόπι μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι σπαρακτικές επιστολές των μελλοθάνατω

Όνομα συντάκτη

Όνομα: ΕΡΜΕΙΔΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ-ΜΑΡΙΑ

Σύντομο βιογραφικό:
Περισσότερες πληροφορίες

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση