Ήταν ο καιρός του Μεγάλου Φόβου και της Σύγχυσης. Ο Αλχημιστής ήξερε ότι έπρεπε να πιάσει δουλειά γιατί δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Δούλευε μέρα και νύχτα για αυτόν τον Σκοπό. Για καλή του τύχη αυτή τη φορά, είχε όσα υλικά ήθελε. Μόνο που η φόρμουλα δεν είχε τελειοποιηθεί. Ο Μαθητευόμενος παρακολουθούσε τη δουλειά του με ενδιαφέρον αλλά και αγωνία. Είχε πίστη στον Αλχημιστή και τις γνώσεις του, όμως όπως είπαμε, ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχος.
Κάποιο χάραμα, ο Μαθητευόμενος ξύπνησε από ένα τρίξιμο στο πάτωμα. Ήξερε ότι ο Αλχημιστής ήταν ξύπνιος και δούλευε πάνω στη φόρμουλα. Φόρεσε τις παντούφλες του και σηκώθηκε να πιει λίγο νερό. Αγουροξυπνημένος όπως ήταν, έριξε μια κλεφτή ματιά από την ανοιχτή πόρτα.
Μην έβλεπε όνειρο; Κάτι αντανακλούσε από το τσουκάλι στο πρόσωπο του Αλχημιστή. Οι υπολογισμοί αυτή τη φορά ήταν σωστοί.
- Μα αυτό είναι θαυμάσιο!, φώναξε.
- Σσσσσς! Μη φωνάζεις, τον μάλωσε ο Αλχημιστής. Ο κόσμος βρίσκεται στην αγκαλιά του Ύπνου, θα τον ξυπνήσεις.
- Μα πρέπει να ξυπνήσουν όλοι! ΠΡΕΠΕΙ να το μάθουν όλοι, πρέπει να το αποκτήσουν όλοι!
Ο Αλχημιστής αναστέναξε.
-Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα, είπε.
-Τι εννοείς Δάσκαλε; Ρώτησε ο Μαθητευόμενος
- Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να λάβει την πληροφορία γιατί δεν ξέρει πως να τη διαχειριστεί. Πρέπει να γίνει σε μικρές ποσότητες ώστε να μπορεί να τη φιλτράρει, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να χάσει τα λογικά του.
- Δεν καταλαβαίνω, μουρμούρισε ο Μαθητευόμενος. Ο κόσμος περίμενε για αυτό, προσευχόταν για αυτό, θα σκότωνε ακόμα και για αυτό.
- Ακριβώς. Και για το λόγο αυτό μπορεί να γίνει δύσπιστος. Πολλές φορές η προσμονή είναι τόσο μεγάλη, που όταν τελικά αυτό που προσδοκούμε έρχεται, δεν είμαστε σε θέση να το δεχτούμε ή δεν θέλουμε να το δεχτούμε γιατί θεωρούμε ότι πια δεν το έχουμε ανάγκη ή περιμένουμε μια άλλη λύση που απαιτεί λιγότερο κόπο.
Ο Μαθητευόμενος κούνησε λυπημένα το κεφάλι του.
-Νόμιζα ότι ο κόσμος ήθελε να νικήσει το Φόβο.
– Γιε μου, του είπε τότε ο Αλχημιστής. Ο κόσμος αγριεύεται με το Άγνωστο. Προτιμά το Φόβο αυτού που γνωρίζει από το Άγνωστο, γιατί εκεί τα μονοπάτια είναι πιο γνώριμα για να βαδίσει. Μόνο αν συνειδητοποιούσε ότι ο χρόνος είναι πεπερασμένος θα τολμούσε να βαδίσει προς τα εκεί.