Ήρθε ο χειμώνας. Η ώρα για τη χειμερία νάρκη είχε φτάσει. Αλλά ο Αρκούδος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η σπηλιά του ήταν γεμάτη από μικρά ζώα που είχαν κουλουριαστεί γύρω του, το Ρακούν, ο Κάστορας, το Κουνάβι.  Ο Αρκούδος ξεσπά: «Δεν αντέχω να με μεταχειρίζονται σαν ένα γούνινο πάπλωμα». Και παίρνει τη μεγάλη απόφαση: να κάνει κράτηση σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Ζητώντας να τον ξυπνήσουν το πρωί της 1ης Μαρτίου, ο Αρκούδος οδηγήθηκε από τον γκρουμ στο τεράστιο δωμάτιό του. «ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ», είπε ο Αρκούδος χοροπηδώντας στο κρεβάτι….

.   

Θέμα ” που πας χελώνακι;”

Στα πλαίσια του εργαστηρίου δεξιοτήτων διαβάσαμε το παραμύθι “Η Μικρή χελώνα και η θάλασσα” . Τα παιδιά προβληματίστηκαν με τις δυσκολίες που βρήκε στη θάλασσα όπως σακούλες, δίχτυα…κλπ. Αποφασίσαμε λοιπόν να κατασκευάσουμε χελωνακια με χαρτόνι και πατους πλαστικών μπουκαλιών που μαζέψαμε. Και να τα χελώνακια που τρέχουν προς τον ωκεανό…

Τέσσερα πρόσωπα, τέσσερις φίλοι
ωραία μάτια, σφιγμένα χείλη
ο ένας έρχεται, ο άλλος φεύγει
ποιος είναι δίπλα σου, ποιος βασιλεύει;

Τις Τέσσερις εποχές ο Γιάννης Τσαρούχης  τις απεικονίζει ως ανθρώπινες μορφές. Είναι κοινοί θνητοί, άνθρωποι απλοί, καθημερινοί που μπορεί να συναντάμε στο δρόμο. Βλέπουμε δύο γυναίκες και δύο άντρες να στέκονται μπροστά σε ένα τραπέζι με φρούτα.  Ο Γιάννης Τσαρούχης με την τέχνη του αναδεικνύει την ομορφιά του ανθρώπου καθώς και των απλών καθημερινών πραγμάτων.

Όλα είναι συμβολικά και τόσο σημαντικά. Το μεγάλο τραπέζι συμβολίζει την ιερή στιγμή του φαγητού όπου συγκεντρώνονται όλοι γύρω από αυτό. Είναι η παράδοση του λαού μας που ενώνει όλη την οικογένεια, όλη τη γειτονιά, όλο το χωριό. Εκεί βρίσκονται φρούτα από όλες τις εποχές: σταφύλια, ροδάκινα, βερίκοκα, καρπούζι, κεράσια, ρόδια, πεπόνια. Ένας πίνακας με «γεύσεις» και «αρώματα» που φέρνουν στη μνήμη εικόνες νοσταλγικές…

Η Άνοιξη είναι μια κοπέλα με ροδαλό πρόσωπο και μακριά μαλλιά που φορά ένα μπλε φόρεμα και στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα ροζ τριαντάφυλλο. Πάνω στο τραπέζι που βρίσκεται μπροστά της, βρίσκονται φρούτα και λουλούδια ενώ ψηλά στη γωνία είναι κρεμασμένο ένα στεφάνι με τριαντάφυλλα που θυμίζει αυτό της Πρωτομαγιάς.

Το Καλοκαίρι είναι ένας γεροδεμένος άντρας με μαύρα μαλλιά, στεφανωμένος με κόκκινα λουλούδια. Στο αριστερό του χέρι κρατά στάχυα και στο δεξί ένα δρεπάνι. Μπροστά του πάνω στο τραπέζι είναι κομμένο ένα καρπούζι, φρούτο καλοκαιρινό και μια φέτα πεπόνι.

Το Φθινόπωρο είναι μια γυναίκα που φορά σκούρο καφέ μαντήλι στο κεφάλι, κόκκινο φόρεμα και κρατάει  μια άσπρη μαντήλα γεμάτη με μαύρα και ξανθά σταφύλια.

Ο Χειμώνας είναι ένας άντρας με μαύρα πυκνά μαλλιά που έχει ένα πανωφόρι ριγμένο στην πλάτη του, ανοιχτό μπροστά στο στήθος και το κρατάει με τα δυο του χέρια. Στο τραπέζι μπροστά του βρίσκονται πορτοκάλια, λίγα καρύδια και ένα ανθοδοχείο με λευκά κρίνα. Πίσω του είναι μια κόκκινη διπλωμένη φλοκάτη κόκκινη και ψηλά στη γωνία ένα άσπρο σύννεφο πυκνό.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παππούς πιο παππούς απ’ όλους τους παππούδες του κόσμου. Δεν τον έλεγαν Γιώργο ή Γιάννη, Φάνη ή Λάμπη, ούτε Κωνσταντή ούτε Θανάση. Είχε ξεχωριστό όνομα, γιατί ο παππούς αυτός ήταν ξεχωριστός. Τον έλεγαν Χρόνο. (. . .) Ο παππούς ο Χρόνος έχει κάτασπρα μαλλιά, γιατί έχει δει πολλά χιόνια να πέφτουν. Έχει πολλές πολλές ρυτίδες στο πρόσωπο, γιατί έχει ζήσει πολλές πολλές ζωές, γεμάτες χαρές και λύπες

Και τώρα….. Βεγγαλικά για να καλωσορίσουμε το 2024.

.