Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΤΙΝΗ ΣΑΚΟΥΛΑ
του Robert Munsch
Η Ελίζαμπεθ ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα. Ζούσε σε ένα κάστρο
και είχε πολλά όμορφα και ακριβά φορέματα. Ήθελε να παντρευτεί
έναν πρίγκιπα που τον έλεγαν Ρονάλντο.Μια μέρα ένας δράκος γκρέμισε το κάστρο της, έκαψε τα όμορφα
φορέματά της με την ανάσα του και άρπαξε τον πρίγκιπα Ρονάλντο.
Η Ελίζαμπεθ αποφάσισε να βρει τον δράκο και να σώσει τον πρίγκιπα Ρονάλντο. Δεν είχε όμως τίποτα να φορέσει παρά μόνο μια
χάρτινη σακούλα…………..

Από το 1980 που πρωτοδημοσιεύθηκε η “Πριγκίπισσα με την Χάρτινη Σακούλα” έχει πουλήσει πάνω από 3.000 αντίτυπα, έχει ανατυπωθεί 52 φορές, έχει μεταφραστεί σε πολές γλώσσες και έχει γίνει θεατρικό και κουκλοθέατρο. Η “Πριγκίπισσα” είναι έμπνευση από μία πραγματική 4χρονη μαθήτρια του Munsch. Σύμφωνα με τον συγγραφέα “Η ιστορία είναι επιτυχημένη γιατί είναι αληθινή. Δεν υπάρχουν πριγκίπισσες αλλά υπάρχουν πολλοί αλήτες και δεν θέλεις να παντρευτείς έναν από
αυτούς.”

Να τι μπορεί να κάνει κάποιος με μια χάρτινη σακούλα

.   

Έτοιμοι για την συμμετοχή μας στη δράση των Δικτύων Σχολείων σχολικής διαμεσολάβησης

Κεντρικός ήρωας στο «Μίλα» είναι ο Λουκιανός, ένα αγοράκι που έχει μια μελανιά. Το βιβλίο αφορά στο παιδικό τραύμα. Περιέχει τον διάλογο ανάμεσα στο παιδί και τη μελανιά του, η οποία προσπαθεί να τον πείσει να μιλήσει για εκείνη. Να της επιτρέψει να φύγει, ώστε ο Λουκιανός να ζήσει ελεύθερος.

Ευτυχώς οι δικές μας μελανιές είναι από το ποδήλατο, από την μπάλα, γιατί πέσαμε από μόνοι μας και γιατί κάναμε…. κατακόρυφο.

Όμως μάθαμε πως ότι μας … πονέσει θα το μάθει αμέσως η μαμά ο μπαμπάς ή η κυρία μας

Ο ΟΧ-Ι ζούσε σε έναν μικρό πλανήτη στην άκρη του ηλιακού µας συστήματος, που είχε τον πιο όμορφο και παράξενο ουρανό! Ο ουρανός φωτιζόταν από χιλιάδες φωτεινά Φλαφ, μικρά χνουδωτά ουράνια σώματα που έλαμπαν από μακριά. Έλεγαν πως αν τα έπιανες ήταν πολύ μαλακά και έφερναν πραγματική ευτυχία. Ο ΟΧ-Ι αγαπούσε τα Φλαφ και ήθελε τόσο να αποκτήσει ένα. Μα ήταν τόσο μακριά.
Αλλά μια μέρα, λίγο πιο πέρα από το σπίτι του, έπεσε ένα Φλαφ! Επιτέλους! Είχε ένα Φλαφ ολόδικό του! ‘Ηταν το πιο ευτυχισμένο ΟΧ-Ι του σύμπαντος. Το έδειχνε παντού. Το πήγε ακόμα και στο σχολείο, όπου όλοι έμειναν έκθαμβοι. Μα λίγες μέρες μετά κουράστηκε να το κρατάει. Άλλωστε το Φλαφ δεν έκανε κάτι. Στεκόταν απλώς λαμπερό και αμίλητο. Κοίταξε τα άλλα Φλαφ. Ήταν πιο λαμπερά από το δικό του. “Μάλλον το δικό μου είναι χαλασμένο, γι΄αυτό έπεσε”, σκέφτηκε. Και έτσι το παράτησε. Και έγινε ξανά στενοχωρημένος. Και τότε εμφανίστηκε ένα κορίτσι. Η ΝΑ-Ι. Και τα πράγματα άλλαξαν ( το κείμενο είναι από το elniplex)

. 

Η τάξη μας γέμισε με …. απαλά κίτρινα ΦΛΑΦ που φτιάξαμε με τα…….. χεράκια μας

O Nικολάκη Eφέντης ήταν λοχαγός του μηχανικού στον Tουρκικό στρατό. Kαταγόταν από την Άγκυρα. Eκεί είχε τους γονείς του και πέντε αδελφές. Eίχε σπουδάσει Mηχανικός στη Γερμανία. Kαι όταν έγιναν τα οχυρά του Mπιζανιού από το Γερμανό φον Γκολτς, εργάστηκε και αυτός μαζί του. Γνώριζε πολύ καλά όλα τα μυστικά της κατασκευής τους. Άμα τελείωσε το έργο ο φον Γκολτς, έφυγε. O Nικολάκη Eφέντης, όμως, έμεινε στα Γιάννενα. Tοποθετήθηκε συντηρητής του οχυρού. Eκεί τον βρήκε και ο πόλεμος του 1912.

Όταν περί τα τέλη Ιανουαρίου του 1913, ο Ελληνικός Στρατός αποφάσισε, ύστερα από πολλές δυσκολίες, πολλές αποτυχίες και πολλές θυσίες, να κάνει την οριστική γενική επίθεση για την πτώση του Μπιζανίου και την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων, είχε ένα μεγάλο πρόβλημα, σχετικά με τα μέχρι τότε απόρθητα οχυρά του Μπιζανίου και, ειδικότερα, του οχυρού «ΣΚΥΛΛΑ», διότι δεν είχαν καθόλου πληροφορίες περί αυτών. Θα έπρεπε, λοιπόν, οι Μυστικές Ελληνικές Υπηρεσίες στα σκλαβωμένα Ιωάννινα να πληροφορηθούν την ακριβή θέση, την κατασκευή, την επάνδρωση και τον εξοπλισμό των οχυρών αυτών, για να μπορέσουν να σχεδιάσουν και να πετύχουν την κατάληψη της πόλης των Ιωαννίνων.

Κατά την περίοδο εκείνη, υπεύθυνος των Μυστικών μας Υπηρεσιών ήταν ο Έλληνας υποπρόξενος στα Ιωάννινα, Νικόλαος Χαντέλης. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, οργανώθηκε μια ιδιαίτερα μυστική σύσκεψη στη Μητρόπολη των Ιωαννίνων, υπό του τότε Μητροπολίτη Γερβάσιου, στην οποία συμμετείχαν ο Νικόλαος Χαντέλης και ο Αθανάσιος Τσεκούρας. Κατά τη σύσκεψη αυτή αποφασίστηκε να προσεγγιστεί ο Νικολάκη Εφέντης, που ήταν ο αρμόδιος συντηρητής των οχυρών και, επομένως, γνώριζε αυτά πολύ καλά και με κάθε λεπτομέρεια.Την αποστολή αυτή ανέλαβε ο Αθ. Τσεκούρας, ο οποίος αφού, με άκρα μυστικότητα, συναντήθηκε με αυτόν, του ζήτησε να συνδεθεί με το Μητροπολίτη, το οποίο και πέτυχε.

Ο Νικολάκη Εφέντης αντέγραψε ολόκληρο το σχεδιάγραμμα με τα οχυρά του Mπιζανίου και βοήθησε έτσι τον Eλληνικό Στρατό.

Στη Μηχανή του Χρόνου, στο βίντεο ο Τσεκούρας θυμάται το παράτολμο σχέδιο.

H MOIPA TOY

H πρώτη ελεύθερη μέρα μας πέρασε. Πάει και η δεύτερη. Φεύγει και η τρίτη. Tα μαγαζιά δουλεύουν κανονικά. Πηγαίνω και εγώ στο δικό μου τακτικά. Ένα πρωί βλέπω και μπαίνουν μέσα οι τρεις Eπιτελικοί του Στρατού μας. O Δούσμανης, ο Eξαδάκτυλος και ο Mεταξάς.

– Θέλουμε το Nικολάκη Eφέντη, μου λεν, τον γυρεύει ο Διάδοχος. Πού μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε;

– Δεν τον είδα καθόλου, τους απαντώ. Θα κυττάξω, όμως, να τον βρω και θα του πω την παράκλησή σας. Έφυγαν.

Σε λίγο να σου και ο Nικολάκης. Kούτσαινε ελαφρά. Tον είχε χτυπήσει στο πόδι βλήμα οβίδας.

– Σε γυρεύει ο Διάδοχος Kωνσταντίνος, του λέω. Θέλει να σε ευχαριστήσει για τη μεγάλη βοήθεια, που μας έδωσες στο Mπιζάνι και να σε ρωτήσει σαν τι καλό θα ήθελες να σου κάνει.

– Δε θέλω τίποτα!, μου απαντά, αφού σκέφθηκε λίγο. Έχω γονείς και πέντε αδελφές στην Άγκυρα. Tι θα γίνουν, άμα το μάθουν οι Tούρκοι; Tο μόνο που θέλω, είναι να με πιάσουν και εμένα αιχμάλωτο πολίτη, και όταν υπογραφεί ειρήνη, να επιστρέψω στους δικούς μου. Mου φτάνει η ικανοποίηση, που αισθάνομαι για την υπηρεσία που πρόσφερα και εγώ στην αγαπημένη μου πατρίδα.

H επιθυμία του Nικολάκη Eφέντη ικανοποιήθηκε από το Στρατηγείο μας. Tον έστειλε και αυτόν αιχμάλωτο στην Aθήνα μαζί με τον Eσσάτ Πασά και τους άλλους Tούρκους αξιωματικούς. Mόλις υπογράφηκε η ειρήνη, οι Tούρκοι αξιωματικοί με τον Eσσάτ Πασά ?μαζί και ο Nικολάκη Eφέντης? γύρισαν στην πατρίδα τους.

Eκεί ο Nικολάκη Eφέντης, ο ήρωας του Mπιζανιού, πλήρωσε ακριβά την υπηρεσία, που πρόσφερε στην πραγματική του Πατρίδα, την Eλλάδα. Oι Tούρκοι έμαθαν ότι αυτός είναι εκείνος, που είχε δώσει στο Eλληνικό Στρατηγείο τα σχέδια του οχυρού του Mπιζανιού και τον τιμώρησαν πολύ αυστηρά. Tον πέρασαν από Στρατοδικείο. Tον καταδίκασαν σε θάνατο ?για Eθνική προδοσία? και τον κρέμασαν στην Σμύρνη, ύστερα από φοβερά βασανιστήρια. Tην ίδια τύχη είχε και η οικογένειά του ?ο πατέρας του, η μητέρα του και οι πέντε αδελφές του. Tους σκότωσαν όλους ως προδότες.

Tο μεγάλο μυστικό για την ανεκτίμητη υπηρεσία, που προσέφερε στην Πατρίδα μας τότε ο Nικολάκη Eφέντης, το ήξεραν στο Eπιτελείο, που πήρε τα σχέδια του οχυρού, και τέσσαρα στελέχη του Hπειρωτικού Kομιτάτου, που ήταν ανακατεμένα στην υπόθεση της κλοπής των μυστικών του οχυρού. Tα πρόσωπα αυτά είναι: O Δεσπότης Γερβάσιος, ο Nίκος Xαντέλλης, ο Γιάννης Λάππας και εγώ, που τώρα τα γράφω. Tο μυστικό έπαψε νάναι μυστικό από τότε. Έφτασε ?δεν ξέρω και ούτε μπόρεσα να μάθω ακόμα πώς? στα αυτιά κάποιου δημοσιογράφου. Λεγόταν Kοντοφώτης. Tον είχε ανταποκριτή της στα Γιάννινα η Aθηναϊκή εφημερίδα «Πατρίς» και της τόστειλε. Eκείνη τόγραψε αβασάνιστα και μαθεύτηκε.

Tην τρομερή τύχη που είχε ο Nικολάκη Eφέντης, όταν γύρισε στην Tουρκία, για την υπηρεσία του προς την Πατρίδα μας, την έμαθα από το Γιάννη Λάππα, που ήταν στο Γαλλικό Προξενείο.

– Tάμαθες τα δυσάρεστα;, μου λέει.

– Όχι! Ποια δυσάρεστα;, ρωτώ έκπληκτος.

– Eίχα πριν λίγο γράμμα από το Προξενείο μας στη Σμύρνη και μου γράφουν ότι το Nικολάκη Eφέντη, τον Eθνικό μας ήρωα, μόλις πάτησε το πόδι του στη Σμύρνη, τον έπιασαν, τον βασάνισαν τρομερά και τον σκότωσαν αυτόν και την οικογένειά του. Tαράχτηκα. Ήταν κεραυνός για μένα αυτό, που άκουσα. Mου κόπηκε και η φωνή και πήγα να σωριαστώ στο χώμα. Aποχαιρέτησα το Λάππα πικραμένος και του είπα:

– Δεν τον σκότωσαν οι Tούρκοι το Nικολάκη Eφέντη…

– Aλλά ποιοι;

– Eμείς τον σκοτώσαμε με την επιπολαιότητά μας. Δε βαστάξαμε το μυστικό!

Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στις παρακάτω πηγές:

Οι Αναμνήσεις του Αθανασίου Τσεκούρα, στο www.zosimaia.gr

Το Μικρό Κελάρι

.  Όπως πάντα, η Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου στοχεύει στη δημιουργία ενός ασφαλέστερου και ενός καλύτερου διαδικτύου, όπου όλοι έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν την τεχνολογία με υπευθυνότητα, σεβασμό, κριτική και δημιουργικότητα. Η εκστρατεία στοχεύει να προσεγγίσει παιδιά και νέους, γονείς και φροντιστές, δασκάλους, εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς λειτουργούς, καθώς και τη βιομηχανία, τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων και τους πολιτικούς, για να ενθαρρύνει όλους να παίξουν τον ρόλο τους στη δημιουργία ενός καλύτερου διαδικτύου. Γιορτάζοντας τη θετική δύναμη του διαδικτύου, το σύνθημα της Ημέρας Ασφαλούς Διαδικτύου «Μαζί για ένα καλύτερο Διαδίκτυο» ενθαρρύνει όλους να συμμετάσχουν στο κίνημα, να συμμετάσχουν και να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις δυνατότητες του διαδικτύου για να φέρει κοντά τους ανθρώπους.

Ήταν ένας ράφτης. Κι ήταν και μια πόλη μικρή σα χωριό. Η πόλη ίσως να έμοιαζε με κάποια άλλη. Ο ράφτης όμως αυτός με κανέναν. Αφενός δεν υπήρχε άλλος ράφτης στην πόλη οπότε ήταν μοναδικός. Αλλά πιο μοναδικό τον έκαναν τα υλικά με τα οποία έφτιανε τα ρούχα και τα δημιουργήματά του. Με λέξεις! Από παραμύθια, από ποιήματα, από τραγούδια, από λεξικά. Ούτε νήματα, ούτε κλωστές, ούτε μαλλί για πλεκτά. Μόνο λέξεις.  Προσεκτικά τις διάλεγε όμως. Στα κασκόλ και τα σκουφιά έβαζε λέξεις ζεστές, όπως λιακάδα, φωτιά, καλοκαίρι. Στα καλοκαιρινά δροσερές: ίσκιος, κρύσταλλο, πλατάνι. Οι πελάτες του δεν πρόσεχαν και πολύ τις λέξεις καθώς τους απασχολούσαν τα χρώματα, τα σχέδια και το νούμερό τους. Μα πέρασαν τα χρόνια, η πόλη γιγαντώθηκε κι ο ράφτης λησμονήθηκε μέσα σε δεκάδες άλλα πράγματα που οι μεγάλες πόλεις λησμονούν. Ήρθαν οι βιτρίνες, τα ρούχα τα έτοιμα, οι μόδες και οι διαφημίσεις. Κι ο ράφτης πήρε το δρόμο των ξεχασμένων πραγμάτων. Μα ένας χειμώνας πιο βαρύς από όσους είχε γνωρίσει ως τότε η πόλη, θα φέρει στη μνήμη κάποιων εκείνο τον παράξενο, παλιομοδίτη ραφτάκο. Γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να τους ζεστάνει…

Απ’ό,τι κάλλη έχει ο άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη

Να κάμουνσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει

Βιτσέντζος Κορνάρος (Ερωτόκριτος)