Έξι μέρες έμειναν μέχρι την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όλοι είναι
ανέμελοι, στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ψάλλουν τα κάλαντα. Όλοι; Εεεε,
όχι κι όλοι. Γιατί σ’ένα εργαστήρι, κάπου στο μακρινό Βόρειο Πόλο, οι προετοιμασίες
είναι πυρετώδεις. Τα δώρα πρέπει να πακεταριστούν, οι τάρανδοι να δεθούν στο
έλκηθρο, ο σάκος να γεμίσει, και η στολή του Άι-Βασίλη να σιδερωθεί…..Και ξαφνικά ένας……λεκές από την καπνιά μιας καμινάδας. Τι να κάνει τώρα ; Απλά θα βάλει …μπουγάδα

Ο Ξυλαράκης είναι μια αληθινή οδύσσεια ενός κομματιού ξύλου που ζει σε ένα δέντρο μαζί με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά. Βγαίνοντας μια βόλτα ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ένας σκύλος τον πιάνει και τον πάει -ως παιχνίδι- στο αφεντικό του. Κάπως έτσι άρχισαν όλα για τον Ξυλαράκη. Ένα ταξίδι περιπετειών μόλις ξεκινά. Θα τον πάρει ο σκύλος, θα τον βρει ένα κοριτσάκι για να παίξει με τις φίλες της, θα τον βάλει ένας κύκνος στη φωλιά του, θα ξεβραστεί στην ακτή μιας ακρογυαλιάς, θα γίνει σημαιάκι σε κάστρο, σπαθί και ραβδί, μολύβι και τόξο, ρόπαλο και χέρι σε χιονάνθρωπο.Μήνες θα βρίσκεται αιχμάλωτος σε διαφορετικά χέρια, θα αλλάζει χρήσεις και μορφές, θα ικανοποιεί ανάγκες και όνειρα άλλων, μα εκείνος πάντοτε θα αναζητεί την απελευθέρωσή του και την επιστροφή στο σπίτι του και την οικογένειά του. Βέβαια το τέλος είναι το καλύτερο…

Η ιστορία η οποία κρύβεται πίσω από την ιστορία της Αγγελικής Δαρλάση είναι ότι πράγματι τον Νοέμβριο του 1914 ο Πάπας Βενέδικτος ΙΕ’ έκανε έκκληση για εκεχειρία την περίοδο των Χριστουγέννων. Αργά το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων του 1914, άνδρες της Βρετανικής Εκστρατευτικής Δύναμης άκουσαν γερμανούς στρατιώτες στα χαρακώματα απέναντί τους, να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα και πατριωτικά τραγούδια. Είδαν φαναράκια να λάμπουν και μικρά στολισμένα έλατα κατά μήκος των χαρακωμάτων τους. Άρχισαν τότε να φωνάζουν οι μεν στους δε ευχές και φιλοφρονήσεις.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες βγήκαν δειλά από αμπριά τους και συναντήθηκαν σε ουδέτερη ζώνη, αντάλλαξαν τρόφιμα και ενθύμια, έβγαλαν φωτογραφίες και κάποιοι έπαιξαν και ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες μπάλες· βρήκαν την ευκαιρία να θάψουν τους νεκρούς τους και να επισκεύασουν τα ξύλινα υποστυλώματα των χαρακωμάτων.
Η εκεχειρία δεν τηρήθηκε παντού κατά μήκος του Δυτικού Μετώπου. Αλλού οι μάχες συνεχίστηκαν και υπήρξαν και αρκετά θύματα την ημέρα των Χριστουγέννων. Κάποιοι αξιωματικοί δυσαρεστήθηκαν με την εκεχειρία και ανησυχούσαν ότι το γεγονός θα υπονόμευε το μαχητικό πνεύμα. Λέγεται ότι, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος υπηρετούσε ως δεκανέας ταχυδρόμος στο αρχηγείο του συντάγματος και σπάνια έφτανε μέχρι την πρώτη γραμμή, επέκρινε δριμεία τη συμπεριφορά των στρατιωτών που είχαν επιλέξει να ανταμώσουν με τους Βρετανούς στην ουδέτερη ζώνη: «Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβαίνει σε καιρό πολέμου», φέρεται να διερωτήθηκε: «Δεν υπάρχει γερμανική αίσθηση τιμής;». Λίγα χρόνια αργότερα έβαλε τα πράγματα στη θέση τους…

Είναι η ιστορία ενός βασιλιά, που δεν έχει καμιά επαφή με τους υπηκόους του. Ο βασιλιάς αυτός δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα, έτσι εξορίζει όσους κατοίκους δεν είναι ίδιοι με αυτόν [τυχαίνει εκείνος να είναι μπλε] και χτίζει ένα τείχος για να τους κρατήσει μακριά. Το τείχος στήνεται και μάλιστα θα το βρείτε να ορθώνεται σταδιακά τρισδιάστατο μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ζωντανεύοντας ακόμα περισσότερο την αφήγηση. Τώρα πια το βασίλειο είναι χωρισμένο στα δύο [οι λίγοι μπλε [και κάποιοι ελάχιστοι μαζί τους, να για παράδειγμα οι χτίστες ήταν οι κόκκινοι και εν τέλει βρέθηκαν στην πλευρά του μονάρχη] δεξιά−οι πολλοί και πολύχρωμοι αριστερά] και όλα αλλάζουν. Για πόσο θα μπορέσουν να επιβιώσουν οι λίγοι μπλε μόνοι τους;   Ο βασιλιάς αντιλαμβάνεται πως ουσιαστικά είναι πλέον γυμνός· και πως το τείχος πρέπει να καταστραφεί, αλλιώς δεν θα υπάρξει προκοπή στον τόπο του Κι έτσι γίνεται μέχρι που χάνεται κι εκείνος μέσα στη μαγική και ευτυχισμένη πολυχρωμία,

Το 1925, η 18χρονη Φρίντα Κάλο επέστρεφε από το σχολείο, όταν ένα αμάξι συγκρούστηκε με το λεωφορείο της, σκοτώνοντας πολλούς επιβάτες και τραυματίζοντας σοβαρά την ίδια. Αυτό το ατύχημα σημάδεψε τη ζωή της Φρίντα, που ήδη ταλαιπωρημένη πολλά χρόνια από την πολιομυελίτιδα, αναγκάστηκε να υποβληθεί σε δεκάδες επεμβάσεις, να εγκαταλείψει το όνειρό της να γίνει γιατρός και να καθηλωθεί στο κρεβάτι.«Ποτέ δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική μέχρι το 1926, όταν ήμουν ακινητοποιημένη στο κρεβάτι. Το κρεβάτι ήταν σαν κόλαση γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα έτσι αποφάσισα να αρχίσω να ζωγραφίζω», είχε γράψει στον ιδιοκτήτη της γκαλερί Julien Levy. Αρχικά υποστήριζε ότι δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα της δουλειάς της, αλλά το 1927 ζήτησε την επαγγελματική γνώμη του διάσημου καλλιτέχνη Ντιέγκο Ριβέρα. Σύμφωνα με τα όσα ακούγονται, τον είχε βρει στην κορυφή μιας σκάλας τη ώρα που δούλευε μια τοιχογραφία, του ζήτησε να κατέβει και να ρίξει μια ματιά στο έργο της.Τον Αύγουστο του 1929 παντρεύτηκαν.Τη μοναξιά που βίωνε την αντιμετώπισε ζωγραφίζοντας τον εαυτό της. «Ζωγραφίζω τον εαυτό μου γιατί τον περισσότερο καιρό είμαι μόνη και γιατί είναι το πρόσωπο που γνωρίζω καλύτερα από όλα τα άλλα», έλεγε η ίδια. Η Φρίντα Κάλο ήταν η πρώτη ίσως ζωγράφος που τόλμησε να παραβιάσει τους κανόνες που όριζαν ως τότε την τέχνη αλλά και από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που έζησε με τόση ελευθερία και ένταση. Μπορεί να έφυγε νωρίς από τη ζωή αλλά το έργο, η δυναμική προσωπικότητά της και το ιδιαίτερο στιλ της, θα μείνουν ανεξίτηλα στον χρόνο.