Ο Χρήστος Μποκορος γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο. Άρχισε να σπουδάζει Νομικά όμως βρέθηκε στη Σχολή καλών τεχνών της Αθήνας. Έργα “μαθητείας στο πραγματικό” “πειρασμούς του αοράτου” “το φώς και το σκοτάδι” “αδιάβατο δάσος”, “τα στοιχειώδη “,”η γιορτή “

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα σπίτι… Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία με αφορμή ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Είχαν πάψει να ακούγονται φωνές και γέλια και να μένουν άνθρωποι εδώ και πολύ καιρό. Ακόμη και τα πουλιά περνούσαν και έφευγαν δεν έκαναν εκεί τις φωλιές τους. Ο κήπος του έρημος κι αυτός είχε χορταριασει και το μόνο δέντρο που κατάφερε να αντέξει στο χρόνο ήταν μία μηλιά. Ώσπου μια μέρα καλοκαίρι ήταν,μια οικογένεια πέρασε το κατώφλι του σπιτιού. Δε γνωρίζουμε την ταυτότητα τους ή την καταγωγή τους, μοιάζουν ξεριζωμένοι από τον τόπο τους και χαμένοι. Δεν ήρθαν για επίσκεψη ήρθαν να μείνουν…και το σπίτι αποκτά ζωή και η μηλιά χαίρεται

Ο φωτογράφος Manuel Pita γυρίζει την Πορτογαλία και καταγράφει με το φακό του απομονωμένα σπίτια που στέκουν μόνα τους μακριά από γειτονιές και οικισμούς. Εμείς λοιπόν στα σπίτια αυτά δώσαμε…. ζωή σε διάφορες εποχές του χρόνου

Μάθαμε τον μύθο του Νάρκισσου που γοητεύτηκε από την εικόνα του και είδαμε τον πίνακα του Καραβάτζιο …. Νάρκισσος

Η πριγκίπισσα με τη χάρτινη σακούλα
Η Ελίζαμπεθ ήταν μία όμορφη πριγκίπισσα. Ζούσε σε ένα κάστρο , είχε όμορφα και ακριβά φορέματα και έναν πρίγκιπα τον Ρονάλντο. Μία μέρα ένας δράκος γκρέμισε το κάστρο έκαψε τα φορέματα και άρπαξε τον Ρονάλντο. Η πριγκίπισσα ντυμένη με μια χαρτοσακουλα έκανε τα πάντα να σώσει τον αγαπημένο της και αυτός της είπε ότι έχει τα … χάλια της και πρέπει να ντυθεί και να χτενιστει για να θυμίζει πάλι πριγκίπισσα. Η Ελίζαμπεθ δεν τον παντρεύτηκε και έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.
Η τέλεια ανατροπή…

Λαογραφική ιστορία της αμυγδαλιάς
Η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι. Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι’ αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Μια μέρα όμως ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την είδε και την ερωτεύτηκε.
Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά; Τριγυρνούσε θλιμμένος έξω από το παράθυρό της. Ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του.
Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά. Δεν άντεξε την παγωνιά και απ’ το κρύο του ξεψύχησε. Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.
Η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίτερα από όλα τα δέντρα, μέσα στον Ιανουάριο ή Φεβρουάριο.
Παλιότερα θεωρούσαν πως αν η αμυγδαλιά ανθίσει τον Ιανουάριο ο χειμώνας θα συνεχιστεί βαρύς και με χιόνι και κρύο.

Ο Αριστοτέλης λάτρευε το σχολείο. Έφτασε όμως στο σημείο να εύχεται να μην ξαναπάει ποτέ. Γιατί υπάρχει ένας…. τύπος μεγαλύτερος δυνατότερος. Όμως ο θύτης γίνεται αδύναμος και ευάλωτος…

Με τα χεράκια μας φτιαγμένο

Αυτό από τα χεράκια του Πέτρου

Περισσότερα από 20 χρόνια πριν, τα φτερά της Μαλένα τραυματίστηκαν από έναν κυνηγό και πλέον δεν είναι σε θέση να πετάξει με τον σύντροφό της. Πόσο μάλλον, να κάνει ένα ταξίδι 129 χιλιομέτρων.
Αυτό όμως, δεν σταμάτησε τον αρσενικό πελαργό από το να δείξει την αγάπη του, ενώ οι πελαργοί δεν έχουν απαραίτητα έναν μόνο σύντροφο στη ζωή τους. Τείνουν να επιστρέφουν στις ίδιες φωλιές και να ζευγαρώνουν, γεγονός που εξηγεί την ακλόνητη πίστη του Κλεπετάν.
Φέτος, ο πελαργός εξέπληξε τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου και του Στέφαν Βόκις, που φροντίζει τους πελαργούς από τότε που ξεκίνησαν να κατοικούν στην σκεπή του σπιτιού του.
Ο Κλεπετάν επέστρεψε μια εβδομάδα νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Όταν ο Στέφαν ρωτήθηκε αν το πουλί ήταν πράγματι ο Κλεπετάν, ο άνδρας το επιβεβαίωσε. Ο πελαργός αναζήτησε έναν κάδο με ψάρια που ετοιμάζει κάθε χρόνο ο Στέφαν, για την επιστροφή του από το νότο.