Μια παρέα ποντικάκια του αγρού είχαν φτιάξει το σπίτι τους πάνω σε έναν πέτρινο τοίχο. Ο χειμώνας πλησίαζε και τα ποντίκια δούλευαν με εντατικά μαζεύοντας σιτάρι, καρύδια και άχυρο. Όλα εκτός από τον Φρέντερικ. «Γιατί δε δουλεύεις, Φρέντερικ;» ρωτούσαν συνεχώς τον… τεμπέλη φίλο τους. Ο Φρέντερικ απαντούσε …. «Δουλεύω. Μαζεύω ακτίνες του ήλιου για τις κρύες και σκοτεινές μέρες του χειμώνα. Και μετά που τον ξαναρώτησαν….. «Μαζεύω χρώματα για το χειμώνα που είναι γκρίζος». Κι όταν έμοιαζε να μισοκοιμάται, πάλι τα ίδια ο Φρέντερικ: «Μαζεύω λέξεις για τις μέρες του χειμώνα που είναι πολλές και μακριές και μπορεί να μας τελειώσουν οι ιστορίες κι όλα όσα έχουμε να λέμε».
Τι πιστεύετε πως έγινε όταν ήρθε ο χειμώνας και τα ποντίκια έτρεξαν στην κρυψώνα τους μέσα στις πέτρες; Άντεξαν τα τρόφιμα, η ζεστασιά, το φως κι οι λέξεις; Ή ο Φρέντερικ είχε προνοήσει τελικά για κάτι που κανένα ποντίκι δεν είχε προβλέψει; Γιατί ο Φρέντερικ είναι απλά ….ποιητής

Ένας πιγκουίνος θλιμμένος,  βρέθηκε στην πόρτα ενός μικρού αγοριού. Το μικρό αγόρι προσπάθησε να ανακαλύψει πώς είχε χαθεί ο πιγκουίνος και πού είναι το σπίτι του και προσπάθησε να τον βοηθήσει να επιστρέψει εκεί, στο Νότιο Πόλο.
Σε όλη τη διαδρομή ο πιγκουίνος ήταν θλιμμένος.
Μέσα από ένα δύσκολο ταξίδι με φορτούνες, κύμματα και θαλασσοταραχή το αγόρι κατάφερε να επιστρέψει τον πιγκουίνο στο σπίτι του.
Η θλίψη του πιγκουίνου δεν είχε φύγει από το πρόσωπό του. Η σημασία της φιλίας και της συντροφικότητας είναι το μήνυμα του παραμυθιού .Το 2008 έγινε και ταινία κινουμένων σχεδίων.
Στηρίζεται σε ένα αληθινό γεγονός.

Οι αγκαλιές είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία και την ευεξία μας, και ακόμα και οι επιστήμονες το έχουν επιβεβαιώσει, οπότε να γιατί χρειάζεται να ζητάμε και να προσφέρουμε όσες περισσότερες αγκαλιές την ημέρα μπορούμε. Και όχι μόνο την Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς (21η Ιανουαρίου).

Στο βιβλίο απουσιάζουν οι λέξεις, το βιβλίο αυτό, όπως κάθε εικονοβιβλίο, αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δημιουργήσουμε τη δική μας αφήγηση μέσω μιας διαδραστικής ανάγνωσής του που θα δίνει το λόγο στους αναγνώστες να λένε τι βλέπουν, να βάζουν λόγια στις σκέψεις του μικρού πιγκουίνου ή να δημιουργούν υποθετικούς διαλόγους .Μιλάμε για την κλιματική αλλαγή, τις επιπτώσεις στους πόλους της γης και το κλίμα μέσα και από άλλες κλιματικές ζώνες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, η Βραζιλία και η Αυστραλία αλλά και ένα ηλιόλουστο νησί. Βέβαια γελάσαμε πολύ με το απρόσμενο τέλος.

Πρόκειται για παραδοσιακό ουκρανικό παραμύθι, τυπωμένο στη Μόσχα το σοβιετικό έτος 1951 από τις εκδόσεις Detgiz, έγχρωμο .Στην Ελλάδα το παραμύθι κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1979 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Το 1998 το παραμύθι μετάφρασε ξανά η Αντιγόνη Μεταξά (θεία Λένα) και συμπεριλήφθηκε στο ανθολόγιο της Ρούλας Παπανικολάου από τις εκδόσεις Μικρός Πρίγκιπας (Θεσσαλονίκη, 1998).

Μια μέρα, ένας ηλικιωμένος κύριος περπατούσε στο χιονισμένο δάσος
με το σκύλο του.
Δίχως να το καταλάβει του έπεσε από την τσέπη το ένα του γάντι.
Ήταν ένα χειροποίητο, πέτσινο γάντι, με κόκκινη φόδρα, από εκείνα
που το χέρι έμπαινε ολόκληρο μέσα κι όχι δάχτυλο δάχτυλο.Ένα ποντικάκι, τόσο δα ήταν, πέρασε από εκεί κι είδε το γάντι μπροστά του. Το
τριγύρισε από εδώ, το κοίταξε από εκεί. “Άδειο πρέπει να είναι”, σκέφτηκε και
τσουπ….τρύπωσε στο όμορφο και ζεστό γάντι .Λίγο αργότερα χοροπηδώντας κατέφτασε εκεί γύρω ένας βάτραχος, πράσινος που έψαχνε
κάπου να ζεσταθεί, μπήκε και αυτός στο γάντι, μετά ένας λαγός, μια αλεπού, ένας λύκος, ένα αγριογούρουνο και τέλος μια αρκούδα.

Πώς χώρεσαν όλοι αυτοί μέσα στο γάντι; Και τι συνέβη εκεί μέσα! Ο ηλικιωμένος κύριος κι ο σκύλος του είδαν μόνο ένα ξεχειλωμένο γάντι και μάλλον δεν έμαθαν ποτέ τι έγινε. Αλλά εσείς ξέρετε.

Το “Λιγουλάκι χειμώνας” είναι μια όμορφη ιστορία φιλίας ανάμεσα σε έναν σκαντζόχοιρο που ετοιμάζεται για την χειμερία νάρκη του και έναν λαγό που ανυπομονεί αυτή να τελειώσει. Μάλιστα ο σκαντζόχοιρος ζητάει από τον λαγό να του φυλάξει λιγουλάκι χειμώνα για να καταλάβει πως αυτός είναι. Αποφασίσαμε, όμως, να φυλάξουμε και εμείς λιγάκι χειμώνα για όποιον θελήσει να τον γνωρίσει……….

Ήρθε ο χειμώνας. Η ώρα για τη χειμερία νάρκη είχε φτάσει. Αλλά ο Αρκούδος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η σπηλιά του ήταν γεμάτη από μικρά ζώα που είχαν κουλουριαστεί γύρω του, το Ρακούν, ο Κάστορας, το Κουνάβι. Ο Αρκούδος ξεσπά: «Δεν αντέχω να με μεταχειρίζονται σαν ένα γούνινο πάπλωμα». Και παίρνει τη μεγάλη απόφαση: να κάνει κράτηση σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Ζητώντας να τον ξυπνήσουν το πρωί της 1ης Μαρτίου.Εφαγε και μπόλικες λιχουδιές, ήπιε και άλλο τόσο νερό για να χωνέψει, έκανε και ένα ζεστό μπάνιο, στέγνωσε και τη γούνα του και ξάπλωσε έτοιμος να ξεραθεί στον ύπνο. Και θα συνέβαινε αυτό αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή…. ΜΠΑΜ… ΜΠΟΥΜ- ΜΠΟΥΜ… Κλαπ! Κλαπ! Κλαπ! Απίστευτο! Κάποιοι κάνουν πάρτυ. Έξαλλος ο Αρκούδος ζητάει από το ξενοδοχείο λίγη ησυχία και ανεβαίνει να ξανακοιμηθεί! Τώρα όμως δεν τον έπαιρνε ο ύπνος, άσε που άρχισε να σκάει από τη ζέστη και να πετάει τα παπλώματα. Μήπως να δει τηλεόραση; Κάτι πρέπει να γίνει για να κοιμηθεί. Μα τι είναι αυτό; Μα οι φίλοι του, τι άλλο. Καλό ύπνο κύριε αρκούδε…..

Η ομίχλη δε μας εμπόδισε καθόλου. Μπουφάν κουκούλες και φύγαμε.

Γνωρίσαμε δύο….ξεχωριστά σκυλάκια

Το «πιο δυνατό αρκουδάκι του κόσμου» δεν έζησε στο μεγάλο δάσος, αλλά στο μεγάλο καταφύγιο της φροντίδας, της φαντασίας, του παιχνιδιού. Με το αναπηρικό του αμαξίδιο απόλαυσε τη φύση, απέκτησε πολλούς φίλους, ανθρώπους και ζώα, και αγαπήθηκε απ’ όλους. Η αληθινή ιστορία του Ούσκο, μέσα από τα δικά του μάτια και τη δική του φωνή…O Ούσκο βρέθηκε το 2015 στη Βόρεια Μακεδονία. Σε ηλικία μόλις λίγων μηνών, είχε έναν σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική του στήλη, πιθανώς από αυτοκίνητο ή από χτύπημα από βαρύ αντικείμενο. Καθώς στη χώρα δεν υπάρχει κατάλληλο κέντρο περίθαλψης, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα για να υποβληθεί σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις, με σκοπό εφόσον αναρρώσει να ενταχθεί στο πρόγραμμα περίθαλψης και επανένταξης που διατηρεί ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ. Δυστυχώς οι εξετάσεις του έδειξαν πως ο τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη θα του άφηνε μόνιμη αναπηρία και θα του ήταν πια αδύνατον να περπατήσει κανονικά, χρησιμοποιώντας και τα τέσσερα πόδια του.
Ζούσε ήδη στις εγκαταστάσεις του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Οι άνθρωποι που τον φρόντιζαν, αφού συμβουλεύτηκαν εξειδικευμένους κτηνιάτρους άγριας ζωής, ορθοπεδικούς, εκπαιδευτές άγριων ζώων και άλλα καταφύγια, αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία να ζήσει όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά. Έτσι, σε συνεργασία με έναν κατασκευαστή αμαξιδίων για ανάπηρα ζωάκια, σχεδίασαν ένα ειδικό καρότσι που είχε σκοπό να διευκολύνει τον Ούσκο στις μετακινήσεις του.
Ο Ούσκο ήταν η πρώτη αρκούδα στον κόσμο που χρησιμοποίησε με επιτυχία αναπηρικό αμαξίδιο, και μάλιστα χρειάστηκε να κατασκευαστούν τρία διαφορετικά, καθώς μεγάλωνε και αυξανόταν το βάρος του. Στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που είχε δημιουργηθεί στις εγκαταστάσεις του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, ο Ούσκο μπορούσε να κινείται εύκολα με το καροτσάκι του, ακόμη και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Απολάμβανε τα παιχνίδια στην πισίνα, τις βόλτες στο χορτάρι, τις ειδικές κατασκευές που του έφτιαχναν οι φροντιστές του. Το βράδυ, χωρίς το αμαξίδιό του, αποσυρόταν στη φωλιά του και κοιμόταν.
Απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2019, σε ηλικία πέντε ετών, εξαιτίας προβλήματος στα νεφρά του. Όμως ο Ούσκο έχει μείνει στην ιστορία ως η πρώτη αρκούδα στον κόσμο που, παρά την αναπηρία της, κατάφερε να ζήσει άνετα και φυσιολογικά με τη βοήθεια ενός αναπηρικού αμαξιδίου.

Μάθαμε για την Καλλιστώ που η Άρτεμις την μεταμόρφωσε σε άρκτο (αρκούδα). Η Καλλιστώ έκανε ένα γιό με το Δία τον Αρκά.
Ο Αρκάς μεγάλωσε, μια μέρα που πήγε στο δάσος για να κυνηγήσει, είδε τη μεταμορφωμένη σε αρκούδα μητέρα του –που διατηρούσε όμως ανθρώπινη σκέψη και νόηση– και ετοιμάστηκε να την τοξεύσει. Τότε ο Δίας για να αποτρέψει τη μητροκτονία, τον μεταμόρφωσε σε αρκουδάκι κι έτσι ο Αρκάς αναγνώρισε τη μητέρα του. Επειδή όμως ο Δίας φοβήθηκε την οργή της Ήρας, τους μετέφερε και τους δύο στον ουρανό και τους μεταμόρφωσε σε αστερισμούς, βάζοντας τον Αρκτούρο να τους προστατεύει. Από τότε η Καλλιστώ είναι η Μεγάλη Άρκτος και ο Αρκάς η Μικρά Άρκτος.