«Όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν μιλούσε»
Η πρώτη φράση του βιβλίου
Η οικογένεια της Ρεβέκκας είναι Εβραίοι. Ο πατέρας βγάζει πλαστές ταυτότητες. Αλλάζουν ονόματα όλοι, προς το ελλληνικότερον. Ο μπαμπάς από Αβραάμ, γίνεται Αλέκος, η Ρεβέκκα που τη φώναζαν Μπέκη και Μπεκούλα, γίνεται Κούλα, όλοι παίρνουν ένα άλλο όνομα. Ήταν αστείο στην αρχή για τα παιδιά. Μα ήταν για προστασία τους πάνω απ’ όλα.
1943. Τα πράγματα για τους Εβραίους γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Σε όλες τις χώρες. Τους ψάχνουν παντού. Θέλουν να τους εξοντώσουν.Μια λαμπρή συνωμοσία οδηγεί την οικογένεια σε ένα χωριό της Κορινθίας όπου όλοι σιωπούν, όλοι κρύβουν τους Εβραίους από το κυνηγητό των Γερμανών. Μια νέα οικογένεια, ένα καινούριο μέρος, μια νέα ζωή. Μέχρι να φύγει το κακό και να φύγουν από το χωριό, σώοι και περήφανοι.«Τίποτα δεν είναι πλασμένο από τη φαντασία μου» ξεκαθαρίζει στο εισαγωγικό της σημείωμα η Μαρίζα Ντεκάστρο που καταγράφει με σεβασμό και υψηλή ποιότητα αφήγησης τη μαρτυρία της ξαδέρφης της Ρεβέκκας Καμχή, κόρης της Φρίντας (Σακκή) και του Αβραάμ Καμχή, οι οποίοι διέφυγαν με πρωτοβουλία του ΕΑΜ στο Μάτσανι (νυν Κρυονέρι) Κορινθίας, όπου πέρασαν τους τελευταίους 11 μήνες του πολέμου, διάστημα κατά το οποίο οι Ναζί έκαναν απίστευτες φρικαλεότητες, βλέποντας το τρένο της νίκης να φεύγει οριστικά.
Ας μην ξεχνάμε και τους Εβραίους της πόλης μας και την τραγική τους πορεία. Στις 25 Μαρτίου του 1944 οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής προχώρησαν στη σύλληψη των 1.850 Eβραίων των Ιωαννίνων, σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Eλληνικής Eβραϊκής κοινότητας, με παρουσία αιώνων στην Ιστορία της χώρας. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, απ’ όπου βγήκαν ζωντανοί μόνον οι 163.