Oύτε γάτα ούτε ζημιά

ΛηδαΛένα Λεβέντη

Oύτε γάτα ούτε ζημιά. Σήκωσε τη γλάστρα και την τοποθέτησε πάλι πάνω στο τραπέζι. Έκλεισε τα παραθυρόφυλλα και τράβηξε την κουρτίνα. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε. Είχε τόσο υπέροχη μέρα έξω. Ο ήλιος έκαιγε πάνω στο νησιώτικο τοπίο, αλλά αυτό δεν έμοιαζε διόλου απόμακρο. Είχε μια γλυκιά όψη, καθώς λουζόταν από τις καλοκαιρινές ηλιαχτίδες. Τα φυτά αναστέναζαν κάτω από τη ζέστη, τα βράχια γυάλιζαν, τα σπίτια ησύχαζαν στη σιέστα του μεσημεριού και μακριά διέκρινε το βουνό να συναντάει τη θάλασσα. Η φύση είχε αρχίσει να δυσανασχετεί από τη θερμοκρασία, αλλά τα τζιτζίκια δε βαριόντουσαν τη χρόνια ενοχλητική συνήθειά τους να της παίρνουν το κεφάλι. Όμως σήμερα δεν την ένοιαξε. Δεν είχε ύπνο. Σκεφτόταν. Από τότε που απομονώθηκε, δεν είχε νέα τους πια. Αν ήθελαν, θα είχαν ασχοληθεί, θα την είχαν αναζητήσει. Δεν ήθελε να παραμυθιάζει τον εαυτό της. Πιο πολύ όμως δεν την ένοιαζαν οι γονείς της. Τον τελευταίο καιρό σκεφτόταν ότι ίσως είχε κάνει λάθος. Έβλεπε τη φωτογραφία του όλο και πιο συχνά. Πώς να ήταν τώρα; Δέκα χρονών αγόρι. Είχε όλη τη ζωή μπροστά του και μια οικογένεια καλύτερη από αυτή που θα του προσέφερε μια προβληματική έφηβη στα δεκαπέντε. Όχι, όχι… ήταν η μόνη σωστή απόφαση. Δεν έπρεπε να σκέφτεται εγωιστικά. Πάνω από όλα έβαζε εκείνο το άγνωστο παιδάκι. Ωστόσο ήθελε να τον δει. Να τον αγκαλιάσει, να τον ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα. Το τρίξιμο της πόρτας την έβγαλε αίφνης από τους στοχασμούς της. Η γάτα μπήκε και τρίφτηκε στα πόδια της. Νιαούριζε με όρεξη σαν να την οδηγούσε κάπου. Την ακολούθησε και βγήκε μέχρι την εξώπορτα. Στο χαλάκι βρήκε μια σκοτωμένη ακρίδα και είπε με την προσποιητά περήφανη φωνή της «Μπράβο Λούσυ», χαϊδεύοντας την στο κεφάλι. Τότε ξεπετάχτηκαν από μια γλάστρα τα βλαστάρια της, πατώντας και δαγκώνοντας άτσαλα το ένα το άλλο και η Λούσυ έσπευσε να τα πιάσει από το σβέρκο και να αρχίσει να τα γλείφει μετά μανίας. Πήγε πάλι μέσα και άνοιξε το παράθυρο. Το αεράκι φύσηξε και άρχισε να κουνάει τα κρυσταλλάκια του φωτιστικού. Σήκωσε το τηλέφωνο. «Είμαι η μαμά του Άρη. Με συγχωρείτε που σας ενοχλώ έτσι, δε θέλω με τίποτα να διαταράξω τη ζωή σας. Θα.. θα ήθελα μόνο να τον συναντήσω και να σας γνωρίσω όλους από κοντά.» Kατέβασε το ακουστικό και το πρόσωπό της έλαμπε.

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.