Το blog του Κώστα Παπαδόπουλου

Μια κόρη ορφανή διεμαρτυρήθη,απήργησεν.Επί πολλές ημέρες δεν παρεδόθη εις εραστήν,δεν έφαγεν,δεν ήπιεν,δεν κοιμήθηκε.Και το αποτέλεσμα,αντάξιο ενός πανελληνίου συλλόγου,συνδικαλιστικού.Έπαιξεν εις το πιάνο μια βαρκαρόλα ελληνικής κατασκευής,συνθέτου οργανωμένου εις σωματείον,τετράκις εφτερνίσθη κι έπειτα ελιποθύμησεν πίπτουσα εις το δάπεδον.Την ώρα δε που ελιποθύμει,ανεφώνησεν:Ζήτω η Πατρίς.(Αυτά. Παρά Μάνου Χατζιδάκι.Όστις είχε ευθαρσώς προείπει εις καιρούς εθνικής νάρκης και κομματιώσης φρενίτιδος:<<Εγώ περιέχω τον αριστερό.Ο αριστερός δεν με περιέχει>>)

Δεν είναι δικό μου εύρημα.Είναι ο βαθύτερος φιλοσοφικός απότοκος του Νίκου Γκάτσου και βασική παραίνεση προς το φίλο του Μάνο Χατζιδάκι:<<Μη γράφεις ποτέ άνευ λόγου.Μη μιλάς σε ανθρώπους με τους οποίους δεν έχεις να πεις τ ί π ο τ α.Να εργάζεσαι μόνο για να κερδίσεις τα απαραίτητα.Να σκέφτεσαι συνέχεια και να κοιμάσαι πάντα κουρασμένος…>>