Ab Imo Pectore

“Δε μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό,
τα δάκρυά μου δεν σας λένε κάτι.
Λοιπόν, διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ
να βρω ξανά του νήματος την άκρη…”

Αν και δεν ενδείκνυνται οι ώρες αυτές για ενδοσκόπηση-αλήθεια πότε είναι η ώρα της, αν όχι κάθε στιγμή; – ανακαλύπτω ότι ο “ελάχιστος εαυτός” μου δεν αφήνει σε ησυχία τον άλλο μου εαυτό, τον “εκτεταμένο” (σημ. Σύμφωνα με τον Antonio Damasio έχουμε δυο εαυτούς μέσα μας, τον ελάχιστο και τον εκτεταμένο).  Όχι, δεν πρόκειται για κάποια κρίση ταυτότητας. Σε καμιά περίπτωση.

Ο ελάχιστος εαυτός είναι  ο εαυτός του τώρα, της παρούσας στιγμής, αυτός που αντιλαμβάνεται τα όρια του χώρου και του χρόνου. Είναι, σαν να λέμε,  αυτός που ελέγχει κάθε στιγμή τις ενέργειές μας,  αυτός που για παράδειγμα μου υποδεικνύει αυτή τη στιγμή τι να γράψω, σε τούτη την ανάρτηση, το πώς να το γράψω και γιατί να το γράψω. Είναι,επίσης,  αυτός που βρίσκεται σε συνεχή διάδραση με τα πρόσωπα και τα πράγματα της “πραγματικότητας” και συνεχώς αναδημιουργεί(ται) και  αναπροσαρμόζεται,  παρακολουθώντας και τη διαδικασία των ενεργειών μας, λειτουργώντας μεταγνωστικά δηλαδή.

Ο άλλος μας εαυτός, ο “εκτεταμένος”, είναι ο εαυτός του παρελθόντος, αυτός που έχει συλλέξει τα μέχρι τώρα στοιχεία της υπαρξιακής μας οντότητας, τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τις δεξιότητες, τις διαθέσεις μας και κατά κάποιο τρόπο είναι αυτός που  διαφεντεύει και παρακολουθεί -κάπως κι από απόσταση- τις ενέργειες του ελάχιστου εαυτού μας, ενώ ανα-διαμορφώνεται κι αυτός συνεχώς και αυτοπροσδιορίζεται, για να συναντηθεί με τον εαυτό του μέλλοντος, ώστε να σχηματιστεί το ενιαίο  όλον χωρίς να υπάρχουν ασυνέπειες και κενά.

Τι σχέση, άραγε, έχει ο ελάχιστος εαυτός του τώρα με τον ελάχιστο εαυτό του χθες; αναλογίζομαι. Ελάχιστη, συμπεραίνω. Και όχι τίποτ’ άλλο, αλλά ο εκτεταμένος έχει ανασκουμπωθεί, για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά του και να συναντήσει το μέλλον χωρίς απώλειες και ρήγματα. Θα τα καταφέρει; Μα ναι, λέω, γιατί αλλιώς…

Κι όλες αυτές τις σκέψεις τις προκάλεσε η νέα δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, “Ο ελάχιστος εαυτός”. Ήταν η αφορμή που ο ελάχιστος εαυτός μου κινητοποιήθηκε.

Κι έτσι… εκφράστηκα εδώ.