Αυτό είναι το παρατηρητήριο μας, το παράθυρο στο χώρο της παρεούλας μας.
Από δω παρατηρούμε τα πουλιά, σπουργίτια, κοτσύφια και κοράκια. Ακούμε τις φωνές τους και παρατηρούμε τι τρώνε και πού.
Από τις παρατηρήσεις μας καταλάβαμε ότι τα σπουργίτια δεν φεύγουν για άλλα μέρη και τα ξεχωρίσαμε από τα ταξιδιάρικα πουλιά(χελιδόνια, πελαργούς, φλαμίνγκο). Άραγε βρίσκουν φαγητό; Σκεφτήκαμε τι θα βρίσκουν το χειμώνα να τρώνε και ότι μπορούμε εμείς να τους πετάμε από το παράθυρο τα ψίχουλα από τις πετσετούλες μας αλλά και να τους φτιάξουμε μια ταΐστρα. Γεμίσαμε λοιπόν μια αυγοθήκη με σπόρους και την αφήσαμε εκεί που έχουμε παρατηρήσει ότι κατεβαίνουν και τρώνε, σπόρους, κάμπιες, κλπ.
Από το παρατηρητήριο μας απολαύσαμε την πρώτη δυνατή βροχή, την κατεύθυνση της, κατακόρυφη και πλάγια, όταν τη φυσούσε ο αέρας, ακούσαμε τον ήχο της, μυρίσαμε τη μυρωδιά της, δηλαδή τη μυρωδιά βρεγμένου χώματος, παρατηρήσαμε τα ποταμάκια που έφτιαξε στο χώμα, τους ομόκεντρους κύκλους που κάνει, όταν πέφτει στο τσιμέντο και το χρώμα των φύλλων και των κορμών των δέντρων που έγιναν πιο σκούρα, πιο έντονα.
Τα παιδιά είπαν ότι χρειάζεται η βροχή, για να μεγαλώνουν τα μανιτάρια, τα χόρτα, τα δέντρα, τα λουλούδια και οι θάμνοι.
