Ν’ αγαπάς
σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια
ξεσκισμένα απ’ την αϋπνία…
Γιατί αγάπη
δεν ειν’ ένας τρυφερός παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας
νερού
και φωτιάς.
Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι
Μετάφραση Αντώνη Δωριάδη
Δημοσιεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου 2013 στις 20:06 Κάτω από: Ποίηση και . Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 τροφοδότης (feed). Μπορείτε να αφήσετε μία απάντηση, ή trackback από το δικό σας δικτυακό τόπο.
…Πιστεύω πως τίποτα δεν τελειώνει, πως τίποτα δεν αρχίζει. Μοιάζει πως τελειώνει, μοιάζει πως αρχίζει. Στην πραγματικότητα, όλα ξαναβρίσκουν το δρόμο τους, όλα κάποτε ισορροπούν, και μέσα μας και γύρω μας, και στους ανθρώπους και στα πράγματα. Μεταμορφώνονται και ισορροπούν. Ισορροπούν και γαληνεύουν. Όπως η θάλασσα. Γι’ αυτό την αγαπούσε και ο Λούης. «Δε θα τη δεις ακίνητη ποτέ, ξάδελφε. Γαληνεμένη όμως θα τη δεις!» έλεγε και ξαναέλεγε κάθε φορά που πίναμε τα ουζάκια μας στο ουζερί του κυρ Λάμπρου, στο Χατζηκυριάκειο, καθώς την αγναντεύαμε, από ψηλά, στο πέλαγος, να κινείται!
Κώστας Μουρσελάς
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά»
Εκδόσεις «Κέδρος», 1989
© 2024 panadamo's blog
Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr
RSS άρθρων
και RSS σχολίων.
Αφήστε μια απάντηση