Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ

Όταν θέλουμε να πούμε για κάτι πώς είναι ωραίο, λέμε πως είναι σαν παραμύθι. Έτσι ομολογούμε πως οι καρδιές μας είναι φτιαγμένες, ώστε να χαίρονται με τα παραμύθια και με ό,τι από τον αντικειμενικό κόσμο μοιάζει με παραμύθι. Αυτό σημαίνει πως ο κόσμος που ταιριάζει στις καρδιές μας είναι ένας κόσμος πολύ διαφορετικός από αυτόν, που έφτιαξε ο πολιτισμός μας.

Τα παιδιά ωστόσο σήμερα δεν εκστασιάζονται με τα παραμύθια, τα θεωρούν αυτονόητα· όπως θεωρούν αυτονόητο ότι τα αγαπούμε. Γι’ αυτό και η παρουσία μας μόνο κοντά τους είναι γι’ αυτά παραμύθι. Πώς να σταθούμε όμως κοντά τους, που δεν ξέρομε τη γλώσσα τους; Γι’ αυτό φτιάχνουμε παραμύθια κι έτσι συνεννοούμαστε μαζί τους.

Τα παιδιά μας έχουν μια πίστη ατράνταχτη σ’ έναν κόσμο, που δεν τον γνώρισαν, γιατί εμείς οι μεγάλοι τον καταστρέψαμε, τον εξορίσαμε από τα μάτια τους. Αυτόν τον κόσμο δοκιμάζουμε τώρα με ντροπή και ένοχη συνείδηση να ξαναστήσουμε πάλι μπροστά στα παιδιά, για να τα δούμε να χαμογελούν λίγο ευτυχισμένα, για να τα παρηγορήσουμε. Και κοντά σ’ αυτά παρηγοριόμαστε κι εμείς, γιατί κι εμείς μέσα μας παιδιά είμαστε.

Ένα δείγμα σύγχρονου παραμυθιού που επιχειρεί να φανερώσει στα παιδιά την δύναμη των συναισθημάτων είναι το ακόλουθο: