Το λαίμαργο ποντίκι
Οι Μύθοι του Αισώπου είναι ιστορίες, που θέλουν να επισημάνουν τις αδυναμίες των ανθρώπων μέσα από καθημερινά παραδείγματα.
Μία από αυτές τις ιστορίες μιλά για έναν λαίμαργο ποντικό:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ποντίκι πολύ λαίμαργο. Έτρωγε, έτρωγε, ώσπου φούσκωνε τόσο πολύ η κοιλιά του, που δεν μπορούσε να κουνηθεί!
– Γιατί τρως τόσο πολύ; ρωτούσαν τ’ άλλα ποντίκια.
– Γιατί μου αρέσει το φαγητό, απαντούσε ο λαίμαργος ο ποντικός.
– Κάποια μέρα θα πάθεις ζημιά από το πολύ φαγητό, του έλεγαν.
– Δεν θα πάθω τίποτα. Έχω πολύ γερό στομάχι.
Μια μέρα ο ποντικός άφησε τη φωλιά του και βρήκε μια τρυπούλα σ’ έναν τοίχο, μπήκε και ξαφνικά, τι να δουν τα μάτια του!
Βρέθηκε σ’ ένα κελάρι γεμάτο με τυριά, σαλάμια, καπνιστά κρέατα, καρύδια κι ένα σωρό άλλα πράγματα.
Ο ποντικός δεν θα μπορούσε ποτέ του να φανταστεί τέτοια τύχη!
– Πω… πω! έκανε. Είμαι πολύ τυχερός! Θα φάω με την ψυχή μου! Και δε θα πω σε κανέναν ποντικό τίποτε γι’ αυτό το κελάρι για να ‘ρχομαι και να τρώγω μόνος μου!
Ρίχτηκε με τα μούτρα στο φαγητό. Από το πολύ φαγητό η κοιλιά του είχε γίνει στρογγυλή σαν τόπι.
– Μπράβο μου! είπε στον εαυτό του. Όλο το χειμώνα θα έρχομαι εδώ να τρώγω… Τι ωραία φαγητά που υπάρχουν για έναν ποντικό!
Χάιδεψε λίγο τη φουσκωμένη κοιλιά του και καθώς κοίταζε το τυρί, το λιγουρεύτηκε ακόμα μια φορά.
– Ας φάω μια μπουκιά πριν φύγω, αποφάσισε. Είναι τόσο νόστιμο που δεν το χορταίνω!
Ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα… Κάποιος ερχόταν…
«Πρέπει να φεύγω», σκέφτηκε ο λαίμαργος ποντικός. «Αν με πιάσουν εδώ μέσα, αλίμονό μου! Θα φύγω και θα γυρίσω πάλι το βράδυ…».
Ο άνθρωπος, που ερχόταν, άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα. Ο ποντικός έτρεξε προς την τρύπα, έχωσε το κεφάλι του μέσα, μα… δεν προχώρησε! Η τρύπα ήταν στενή και η φουσκωμένη κοιλιά του δεν μπορούσε να περάσει μέσα.
Είχε σφηνώσει! Προσπάθησε, προσπάθησε ο ποντικός μα δε γινόταν τίποτε. Και ο άνθρωπος που μπήκε στο κελάρι τον είδε και, φυσικά, τον έπιασε…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.