Καθώς πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα πολλοί από μας θα θυμηθούμε, θα δια διαβάσουμε και ίσως κάποιοι παρακολουθήσουμε στο θέατρο κάποια από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Άλλωστε το κάλος και το πλήθος τους είναι μοναδικά. Θέλω να αναφερθώ σε ένα σύντομο διήγημα του Παπαδιαμάντη “Τα πτερόεντα δώρα”. Πολλοί ίσως επικεντρώνονται στην κριτική που ασκεί ο Παπαδιαμάντης σ’ αυτό το διήγημα σε κοινωνικό, υπαρξιακό και θεσμικό επίπεδο. Ωστόσο, η σκέψη μας πρέπει να πάει και κάπου αλλού. Με το αντιπαράδειγμα (πάθη των προσώπων του διηγήματος) ο Παπαδιαμάντης μας καλεί σ’ αυτό που μας προσκαλεί κάθε φορά η Εκκλησία, στο καινό και στην αναπτέρωση της ελπίδας εξαιτίας της ενανθρώπισης του Λόγου. Το αντιπαράδειγμα λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει όχι επιφανειακά ως ένας υπαρξιακός προβληματισμός αλλαγής παραδείγματος. Στο σημείο αυτό ας διαβάσουμε το εξαιρετικό αυτό διήγημα πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.papadiamantis.org/works/58-narration/380-04-30-ta-pteroenta-dwra-1907.