Ο Ρόλος του Παιχνιδιού στην Εκπαίδευση

Παιχνίδι, παιγνίδιο ή παίγνιο αποκαλείται η δομημένη δραστηριότητα που διεξάγεται με σκοπό την ψυχαγωγία ή ασκείται σαν εκπαιδευτικό εργαλείο.Τα παιχνίδια μαρτυρούνται από το 2600 π.Χ.. Είναι παγκόσμιο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και παρατηρούνται σε όλους τους πολιτισμούς. 

Κύριοι παράγοντες του παιχνιδιού πρέπει είναι οι κανόνες, τα επιτεύγματα, η πρόκληση και η αλληλεπίδραση.

Το παιχνίδι αποτελεί μια βασική δραστηριότητα στη ζωή του παιδιού. Μέσα από αυτό μαθαίνει την ομαδικότητα, τη διαπραγμάτευση, τη διαφωνία αλλά και την αγάπη, την καλοσύνη, τη χαρά και τη λύπη.

Αναπτύσσεται δηλαδή σωματικά, ψυχοσυναισθηματικά, γνωστικά και κοινωνικά.

Μέσα από το παιχνίδι το παιδί έχει πολύτιμες ευκαιρίες να δράσει ελεύθερα, να δοκιμάσει και να αναπτύξει σωματικές αλλά και γνωστικές ικανότητες, να οξύνει τη σκέψη και τη λογική του, να εκφράσει τα συναισθήματά του, να αποκτήσει και να κατανοήσει προσωπικές εμπειρίες, έτσι ώστε να είναι σε θέση να επιλύσει προβλήματα.

Έτσι λοιπόν, δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να κοινωνικοποιηθεί.Αρχικά παρατηρεί, στην πορεία μαθαίνει να συνεργάζεται, να παίρνει πρωτοβουλίες, να γίνεται ευέλικτο σε διάφορες καταστάσεις, να αναπτύσσει την έκφραση αλλά και τη φαντασία του.

Πλέον η μάθηση πηγάζει από την ενεργό συμμετοχή του, γεγονός που έχει καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της αυτοπεποίθησης του.

Είναι όμως αξιοσημείωτο το πόσο έρχονται σε αντίθεση όλα τα παραπάνω με τα σημερινά ακριβά βιομηχανικά και ηλεκτρονικά παιχνίδια που δύσκολα προάγουν τη διαπροσωπική επαφή, αλλά αντίθετα ενισχύουν την αρνητική μοναχικότητα, την παθητικότητα, την υπερκατανάλωση και κάποιες φορές ακόμα και τη βία απομονώνοντας τα παιδιά μέσα στα σπίτια τους μπροστά στην τηλεόραση ή την οθόνη ενός υπολογιστή.

Πολλοί φιλόσοφοι, ψυχολόγοι και παιδαγωγοί ερευνητές έχουν τεκμηριώσει ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν συμμετέχουν στη διαδικασία με όλες τους τις αισθήσεις, όταν παίζουν. Εξάλλου εδώ και 2400 χρόνια έχει προταθεί από τον Πλάτωνα, να μορφώνονται τα παιδιά παίζοντας.

Ωστόσο, σε όλη τη διαδρομή κατασκευής εκπαιδευτικών θεωριών και συστημάτων το παιχνίδι βρίσκεται συνεχώς σε παράλληλο δρόμο με την τυπική εκπαίδευση ενώ σπάνια συναντιούνται για «σοβαρό σκοπό».

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής εκπαιδευτική κοινότητα αναγνωρίζουν ότι το παιχνίδι διευρύνει το πεδίο μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι δεξιότητες των παιδιών και είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη μάθηση, ανεξάρτητα από την ηλικία του μαθητή.

Επιπλέον, οργανισμοί όπως η Διεθνής Ένωση για το Παιχνίδι (IPA), η UNICEF, η Επιτροπή Υπουργείων Παιδείας του Καναδά, το Εθνικό Σωματείο Εκπαιδευτικών της Μεγάλης Βρετανίας, εισάγουν στρατηγικές που ενθαρρύνουν περισσότερο παιχνίδι στα δημοτικά σχολεία.

Μήπως λοιπόν πρέπει να δώσουμε στα παιδιά περισσότερο χρόνο για παιχνίδι , να τα εντάξουμε σε ομαδικά παιχνίδια  και να τα διδάξουμε παίζοντας;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *