Το Τόκιο ονομαζόταν Έντο, το οποίο οχυρώθηκε για πρώτη φορά τον 12ο αιώνα. Το 1457 κατασκευάστηκε το κάστρο του Έντο. Η ακμή του Τόκιο συνδέεται κατά ένα μεγάλο μέρος με δύο άτομα: τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου και τον αυτοκράτορα Μεϊτζί. Το 1603, μετά την ενοποίηση της Ιαπωνίας, ο Σογκούν Τοκουγκάβα κατέστησε τοΈντο (το σημερινό Τόκιο) βάση του, ξεκινώντας έτσι την Περίοδο Έντο τηςιστορίας της χώρας. Κατά συνέπεια, η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα και εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο με πληθυσμό που έφτασε το ένα εκατομμύριο μέχρι τον 18ο αιώνα.^[2] Έγινε η ντε φάκτο πρωτεύουσα της Ιαπωνίας^[3] και παρότι ο αυτοκράτορας ζούσε στο Κιότο, ήταν το Τόκιο αυτοκρατορική πρωτεύουσα. ΤοΤο Τόκιο αρχικά ήταν ένα ψαροχώρι το οποίο ο 1869, ο 17χρονος αυτοκράτορας Αυτοκράτορας Μεϊτζί μετακόμισε στην Έντο την οποία είχε μετονομάσει σε «Τόκυο» («ανατολική πρωτεύουσα») ένα έτος πριν. Το Τόκιο ήταν ήδη το πολιτικό, οικονομικό, και πολιτιστικό κέντρο του έθνους,^[4]και η μεταφορά της κατοικίας του αυτοκράτορα εκεί την έκανε και τυπικά πρωτεύουσα. Το κάστρο του Έντο έγινε το αυτοκρατορικό ανάκτορο. Το 1923, η πόλη καταστράφηκε από ισχυρό σεισμό και την πυρκαγιά που ακολούθησε, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι ανήλθαν σε 140.000.^[5]

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου το Τόκιο βομβαρδίστηκε με βόμβες εμπρησμού. Την νύχτα της 23ης προς την 24η Φεβρουαρίου 1945 στο Τόκιο έπεσαν οι πρώτες εμπρηστικές βόμβες, καταστρέφοντας πάνω από 2 km² της πόλης. Όμως η μεγαλύτερη και πιο καταστροφική επιδρομή πραγματοποιήθηκε στις 9 και 10 Μαρτίου του ίδιου έτους, όταν 329 αεροσκάφη τύπου Β-29, εκτελώντας νυχτερινή επιδρομή, έριξαν στην πόλη εμπρηστικές βόμβες 1.667 τόνων. Τα ξύλινα σπίτια έπιασαν γρήγορα φωτιά. Τα αποτελέσματα αυτής της πύρινης λαίλαπας ήταν να καταστραφούν 250 χιλιάδες κτίρια. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, σκοτώθηκαν 83.000 άνθρωποι και 40 χιλιάδες τραυματίστηκαν (στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν πολίτες). Οι εκθέσεις της αστυνομίας του Τόκιο μιλούσαν για περίπου 97 χιλιάδες θανάτους και 125 χιλιάδες τραυματίες (μερικές πηγές λένε μέχρι και σχεδόν 200 χιλιάδες θύματα, περισσότερα δηλαδή από την καταστροφή που προκάλεσαν από κοινού οι δύο ατομικές βόμβες, αλλά και από οποιαδήποτε αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια του πόλεμου στην Ευρώπη). Η ενέργεια αυτή έφερε την κωδική ονομασία «Meetinghouse».

Η πόλη ξαναχτίστηκε μετά τον πόλεμο και το 1964 φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Τόκιο επιλέχτηκε να φιλοξενήσει ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2020.

 

Η πόλη του Μαϊάμι είναι το κέντρο μιας μητροπολιτικής περιοχής που συχνά αναφέρεται στο σύνολό της ως Μαϊάμι. Πολλές από τις τοποθεσίες και τα αξιοθέατα που διεθνώς ταυτίζονται με το Μαϊάμι βρίσκονται σε ξεχωριστούς δήμους. Για παράδειγμα η περιοχή Σάουθ Μπιτς, ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς, ανήκει στο γειτονικό δήμο Μαϊάμι Μπιτς. Η μητροπολιτική περιοχή εκτείνεται κατά μήκος της νοτιοανατολικής ακτής της Φλόριντα και περιλαμβάνει αστικά κέντρα που ανήκουν σε τρεις διαφορετικές κομητείες: Μαϊάμι Ντέιντ, Μπρόουαρντ και Παλμ Μπιτς. Το Μιάμι κατέχει ευρύτατη θέση ανάμεσα στα ακριβότερα κέντρα διαμονής και οίκησης με κατοικίες που ξεπερνούν τα πλαίσια επαύλεων. Το Μιάμι διακατέχεται ακόμη και από μεγάλη ανάπτυξη και επένδυση σε διάφορους τομείς. Ακόμα, το Μιάμι ή πόλη Βασίλειο διαφορετικά έχει τεράστια εμπορική και τουριστική ανάπτυξη καθώς και οικονομική αποτελώντας ένα μεγάλο παγκόσμιο κέντρο ταχείας επένδυσης και πλούσιας διαμονής κατ’ ακρίβεια μεγαλύτερης και από των Ντουμπάι και Αμπού Ντάμπι. Άλλες μεγάλες γειτονικές πόλεις είναι οι: Φορτ Λοντερντέιλ, Χόλιγουντ,Γουέστ Παλμ Μπιτς, Πομπάνο. Η περιοχή αναφέρεται επίσης και ως μητροπολιτική περιοχή της Νότιας Φλόριντα και είναι η 5^ημεγαλύτερη στις ΗΠΑ.

 

Το Νησί της Κέρκυρας αποτελεί μία από τις ναυαρχίδες του Ελληνικού τουρισμού και αποτελεί ιδιαίτερα δημοφιλή ταξιδιωτικό προορισμό τόσο το καλοκαίρι όσο και το Πάσχα, που φημίζεται για τις ξεχωριστές παραδόσεις της. Γεωγραφικά, η Κέρκυρα είναι το βορειότερο και δεύτερο σε μέγεθος νησί του συμπλέγματος των Επτανήσων στο Ιόνιο Πέλαγος και συγκαταλέγεται στα πλέον πυκνοκατοικημένα νησιά της Μεσογείου έχοντας πυκνότητα πληθυσμού 193 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Οι επισκέπτες του νησιού θα βρουν όλους τους τύπους ξενοδοχείων και ενοικιαζομένων διαμερισμάτων ή δωματίων για τη διαμονή τους.

 

Το Ναυάγιο μπορεί να είναι δύσβατο, όμως, οι μικρές κρουαζιέρες που γίνονται καθημερινά στη Ζάκυνθο και κάνουν τον περίπλου του νησιού, με αφετηρία, είτε το λιμάνι της πόλης της Ζακύνθου, είτε τις Αλυκές, είτε τον κόλπο του Λαγανά, είτε το λιμανάκι του Πόρτο Βρώμη (που είναι και η πιο σύντομη διαδρομή)^[2], κάνουν την παραλία προσιτή στον καθένα. Ωστόσο, η παραλία του Ναυαγίου μπορεί να προσεγγισθεί και οδικώς, καθώς βρίσκεται σχετικά κοντά στο χωριό της Αναφωνήτριας, 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας τουνομού. Για όσους θέλουν δουν την παραλία από ψηλά, πρέπει να φτάσουν μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Γκρεμνών. Κάτω από το μοναστήρι υπάρχει μια σιδερένια εξέδρα που βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, με θέα παραλία και τις γύρω ακτές. Είναι μια αξέχαστη εμπειρία και τόσο μαγευτική,απο τον δρόμο που θα κάνεις για να πας στο ναυάγιο με οποιοδήποτε τρόπο και να διαλέξεις θα μπορείς να δεις ολη την ομορφιά του νησιού.

Από το 1850 είχε στο μυαλό της η θρησκευτική ηγεσία στο Ρίο την ιδέα να κατασκευαστεί ένα μεγάλο άγαλμα πάνω στο βουνό Κορκοβάντο. Μεταξύ του 1850 και 1860, ο καθολικός ιερέας Μαρία Μπος ζήτησε οικονομική βοήθεια από την πριγκίπισσα Ιζαμπέλ της Πορτογαλίας προκειμένου να ανεγείρει ένα θρησκευτικό μνημείο. Η πριγκίπισσα ωστόσο δεν πολυσκέφτηκε την ιδέα. Έτσι, τα σχέδια για θρησκευτικό μνημείο ακυρώθηκαν το 1889 όταν η Βραζιλία έγινε δημοκρατία και η Εκκλησία διαχωρίστηκε από την πολιτεία.

Η πρόταση για ένα αξιοθέατο πάνω στο βουνό επανήλθε το 1921. Τότε ο αρχιεπίσκοπος του Ρίο ντε Τζανέιρο οργάνωσε μία Εβδομάδα Μνημείων (Semana do Monumento) προκειμένου να προσελκύσει δωρεές κυρίως από καθολικούς της Βραζιλίας. Τα σχέδια για το άγαλμα του Χριστού περιελάμβαναν μεταξύ άλλων έναν σταυρό και ένα άγαλμα του Χριστού ο οποίος θα κρατούσε μια σφαίρα στα χέρια του. Τελικά επελέγη το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή με τα χέρια ανοιχτά. Αλλά και πάλι δεν ήταν όλα έτοιμα για την ανέγερσή του. Το 1922 πολίτες και κληρικοί συγκέντρωσαν 20.000 υπογραφές και με αυτόν τον τρόπο ζήτησαν από τον πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα την ανέγερση του αγάλματος.

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!