Αέναος επαμφοτερισμός Πώς να μετατυπωθεί σε σημαίνον υπαινικτικό το άφαρκτο αδιέξοδο; Ακόμη και η Σίβυλλα αδυνατεί να συλλαβίσει ψελλίζοντας όμως ανείλε: “σαν φτάσεις σε άγονα εύφορη στεριά, το χείμαρο της νεώς στα χειμαρώδη δεινά σύρε κι ακεί που δε γνωρίζουν την αλμύρα της θάλασσας μπήξε κουπί”. Με τέτιοα τεθνεώσα ψυχή πώς μπορείς να πεθάνεις; Ακόμη και ο Άδης φαντάζει ενδελέχεια της άμωμης απ΄ τους θεούς συνομωσίας, αβάσταχτο ιδιώνυμο της κληροδοτημένης ευμάρειας. Ακόμη και ο νιχιλισμός επιδαψιλεύει οντότητα στις παρειές της υπερχρεωμένης πλησμονής. Με τέτοια παρακαταθήκη πώς μπορείς να ευφημήσεις εύγλωττος μπρος στα αντιφατικά άδηλα του παραδόξου; Ιδιόχειρο εγχειρίδιο αυτόχειρα βρίθει από επίχειρα ενοχών κατ΄ αντιμολίαν παραθέτει τέμπορα και μόρες και οι ώρες, ώ ώρες, φαντάζετε στιλπνό απείκασμα νοσηρής επανάληψης… Αντίνοος Σενέκας (κατά κόσμον Κώστας Βασιλείου)
