Πριν τρεις μήνες, αρχές Άνοιξης, ήρθαν τα πρώτα χελιδόνια στην Πύλη. Δε μας ρώτησαν, απλά ήρθαν. Μας διάλεξαν για κάποιους λόγους που δεν ξέρουμε.
Καθένας μας, Πορτινός ή μη, μπορούσε να τα αντικρύσει με τρεις τρόπους: να τα κοιτάξει και να αδιαφορήσει, σκεπτόμενος ότι είναι μια συνήθεια χρόνων να τα δει και να τα διώξει, επειδή θα λέρωναν το χώρο μας ή να τα καλώς ορίσει, γιατί φέρνουν χαρά και ευτυχία στα σπίτια που θα διαλέξουν για να χτίσουν τη φωλιά τους, όπως λένε οι παλιοί.
Ήταν θέμα προσωπικής επιλογής ανάλογα με το ηθικό και πολιτισμικό υπόβαθρο του καθενός.
Τα παιδιά, ιδίως τα μικρότερα του Δημοτικού, δέχτηκαν τα πρώτα χελιδόνια με χαρά. Τραγούδησαν τα «χελιδονίσματα» αλλά προχώρησαν και παραπέρα. Τα υποδέχτηκαν με ένα τρόπο μοναδικό, συμβολικό, αυτό που έμαθαν από την οικογένεια και το σχολείο σεβόμενα τα ήθη και τα έθιμα τους: έβγαλαν το «μάρτη» από το χέρι τους και το κρέμασαν στο πρώτο κλαδάκι που βρήκαν προσφέροντας στα χελιδόνια-επισκέπτες το πρώτο υλικό για το χτίσιμο της φωλιάς τους.
Κάποια παιδιά από μακριά, από ένα έθνος που από την Ιστορία μας μάθαμε ότι δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις, εξέφρασαν την επιθυμία να μας επισκεφτούν. Δεν ζητούσαν τίποτα, μόνο μια πρόσκληση που θα τους επέτρεπε να έρθουν να μας συναντήσουν.
Εμείς οι μεγάλοι, γονείς και δάσκαλοι είχαμε πολλές επιλογές: να αδιαφορήσουμε, να μην τα αποδεχτούμε, να κωλυσιεργήσουμε, μέχρι να βαρεθούν ή να χαρούμε και να προσφέρουμε το πρώτο υλικό, το «μάρτη μας», στα παιδιά μας για το καλό.
Τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Πύλης διάλεξαν την αποδοχή, την επικοινωνία και την υποδοχή.
Κοντά τους οι γονείς τους, μιας και ανήκουν στην ομάδα της οικογένειας,
Οι δάσκαλοί τους, μιας και ανήκουν στην ομάδα του σχολείου,
Οι τοπικοί παράγοντες, μιας και ανήκουν στην ομάδα του Δήμου
Αλλά και η περιφέρεια, μιας και είναι τα νεότερα μέλη της μεγάλης ομάδας της περιφέρειας και επιπλέον είναι πολίτες ενός οργανωμένου κράτους.
Όλοι βοήθησαν δίνοντας στα παιδιά μας όχι ένα «μάρτη» αλλά πολλούς, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός, και έτσι με τα χέρια τους γεμάτα, με δώρα συμβολικά, θα δεχτούν τους φίλους-συμμαθητές τους από μακριά τη Δευτέρα 27 Μαΐου 2013, με περηφάνια και χαρά γιατί εμείς οι μεγάλοι αφήσαμε την κρίση να περιοριστεί μόνο στο οικονομικό μέρος και όχι στο ηθικό και πολιτισμικό.
Οι φίλοι-συμμαθητές τους θα ταξιδέψουν 18 ώρες, ερχόμενοι από μια πόλη-λιμάνι 100.000 κατοίκων(το 2009) το Gemlik(αρχαία ελληνική πόλη Κίος), επίνειο της Bursa(αρχαία ελληνική πόλη Προύσα), έχοντας δεξιά την Κωνσταντινούπολη, μπροστά τη θάλασσα του Μαρμαρά και αριστερά την Ελλάδα. Ένα από τα τρία μεγαλύτερα λιμάνια της Τουρκίας, με ανθηρή οικονομία. Οι ελιές του Gemlik είναι οι καλύτερες σε όλη την Τουρκία.
Παιδιά δώδεκα και δεκατριών χρόνων, που οι γονείς τους έδωσαν τη συγκατάθεσή τους να μας επισκεφτούν, με δικά τους έξοδα, δικό τους μεταφορικό μέσο και συνοδευμένα από το Διευθυντή του Κολλεγίου τους και δύο δασκάλους τους, μόνο.
Παιδιά που κάθε Παρασκευή επικοινωνούσαν διαδικτυακά όχι στη ελληνική ή τούρκικη γλώσσα αλλά στην αγγλική.
Παιδιά από την Τουρκία που έδειχναν ενδιαφέρον σε κάθε συνάντησή μας γιατί είχαν την αποδοχή των παιδιών από την Ελλάδα, των παιδιών μας.
Τα παιδιά μας μάς ζήτησαν σιωπηλά να τους κάνουμε μια γιορτή, ένα πάρτι, όπου θα δέχονταν τους μακρινούς φίλου τους. Εμείς αντιδράσαμε άμεσα δίνοντάς τους ένα ακόμα μάθημα σεβόμενοι την ιστορία μας(Ξένιος Ζευς) και την κληρονομιά μας(η γιαγιά ή η μαμά πάντα φύλαγε κρυμμένο στο ντουλάπι γλυκό που το είχε για τον επισκέπτη και που αν δεν είχε φαγητό να του προσφέρει θα «έκοβε» την καλύτερη κότα για να τον τιμήσει κάνοντάς του το τραπέζι!).
Εγώ σαν δασκάλα αυτών των παιδιών νιώθω την ανάγκη να εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου για το μάθημα ζωής που έδωσε σε αυτά τα παιδιά η οικογένεια, το σχολείο(Διευθυντής και συνάδελφοι), η τοπική κοινωνία , η κοινωνία μας γενικότερα. Είναι οι πρώτες τους προσπάθειες ως ενεργοί πολίτες και συμμετείχαν όλοι.
Όταν σε λίγες μέρες έρθουν οι φίλοι τους από το Γεμλίκ-Προύσα θα τους πούνε «καλώς ήρθατε». Η ζωή προχωρά, δε λησμονούμε το παρελθόν, δεν ξεχνούμε την Ιστορία των προγόνων μας αλλά ζούμε στο τώρα και χτίζουμε το αύριο σύμφωνα με τις χριστιανικές αξίες, αγαπώντας και αποδεχόμενοι σαν το Χριστό το νερό της Σαμαρείτισσας, που τυχαίνει να έχω και το όνομά της.
Νταή Φωτεινή
Δασκάλα του Δημοτικού Σχολείου Πύλης
ntaifotini@sch.gr
Αφήστε μια απάντηση