Eίμαι πολύ θυμωμένος… Όχι μόνο από τον πρόσφατο «χαμό» του αδερφού μου και τις αδυναμίες του ελληνικού συστήματος υγείας που «γεύτηκε». Κυρίως όμως για όλους αυτούς που φέρουν τις τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της Ελλάδας. Για την απόγνωση, την απελπισία και για τη μαζική φτωχοποίηση του λαού μας, που βιώνει απίστευτες καταστάσεις σε μια Ευρώπη που παραδόθηκε στις «ορέξεις» των αγορών και των πολιτικών της κ. Μέρκελ, του κ. Σαρκοζί, και πρωταρχικά των κυβερνήσεων που κυβέρνησαν την Ελλάδα.
Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες σήμερα που βιώνουν την απόλυτη φτώχεια σε μια «ενωμένη Ευρώπη» που παρουσιάζει έλλειμμα δημοκρατίας και αλληλεγγύης. Μια Ευρώπη των προσδοκιών, που για τον απλό λαό αποδείχτηκε ένα όνειρο, αν όχι μία απάτη. Θέλω να πιστεύω όμως, πως αυτό είναι αντίθετο με το πνεύμα των ιδρυτών της ενωμένης Ευρώπης.
Με τους ανάξιους, ανίκανους πολιτικούς φαφλατάδες και πολιτικάντηδες (που εύχομαι να μην αποδειχτούν κι εθνικά επιζήμιοι), που κυβέρνησαν την πατρίδα μας δε θα σας κουράσω πολύ, γιατί ο κατάλογος της πολιτικής αναξιοπιστίας, της ασυνέπειας και της ανικανότητάς τους είναι μακρύς. Όλοι μας νιώθουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα για το υπάρχων πολιτικό σύστημα, που όσο «κολόνια» να χρησιμοποιήσει για να σκεπάσει τη βρώμα του, δε μπορεί να ξεκάνει τη δυσοσμία του. Όλοι γνωρίζουμε πως έχει τεράστιες ευθύνες για την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση που ζουν όλοι οι Έλληνες. Είναι αυτοί που με τους βοηθούς τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, στις κομματικές οργανώσεις, στους συνεταιρισμούς ή στα συνδικάτα και μαζί μ΄ αυτούς που σήκωσαν «τα λάβαρα» των κομμάτων που κυβέρνησαν, εξασφάλιζαν όχι μόνο προσωπικά οφέλη και την εύνοια της εξουσίας, αλλά την ατιμωρησία για παράτυπες, ανήθικες ή ακόμα και παράνομες πράξεις. Πολλοί είναι αυτοί που δεν εκπροσώπησαν τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, εμπέδωσαν στο λαό μας απαράδεκτες νοοτροπίες και φέρουν μεγάλες ευθύνες για τη δημιουργία της νέο-νεοελληνικής κλεπτοκρατίας και τις αξίες που χάθηκαν από την ελληνική κοινωνία. Είναι όλοι τους συνυπεύθυνοι που σήμερα η «κυβέρνηση» επέβαλε στον ελληνικό λαό φόρους σκανδιναβικών χωρών και δημόσιες υπηρεσίες Αφρικής.
Τα αποτελέσματα της «ελληνικού τύπου» οικονομικής κρίσης που συνοδεύεται από έναν αποτυχημένο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είναι σίγουρο πως θα έχει πολλά θύματα στην Ελλάδα. Γι΄ αυτό είναι ανάγκη να σταθούμε όλοι στο ύψος των περιστάσεων και να δείξουμε, ειδικά εμείς οι δάσκαλοι, αλληλεγγύη στον κόσμο που μας χρειάζεται.
Θέλω να πιστεύω, πως αυτό το πολιτικό σύστημα που μας καλεί να μαζέψουμε τα «συντρίμμια» των πολιτικών του, έχει χρεοκοπήσει κι αργοπεθαίνει. Το νέο όμως θα δυσκολευτεί να γεννηθεί. Στη «γέννα» αυτή θα πρέπει όμως όλοι να βοηθήσουμε. Κυρίως αυτοί που ονειρεύονται μια άλλη Ελλάδα και μια άλλη Ευρώπη, την Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και του κράτους δικαίου.
Νομίζω όμως, πως για να γίνει αυτό, πρέπει να δείξουμε όλοι μας διάθεση αυτοκριτικής .
Στο παρελθόν χλευάστηκαν αξίες, από δήθεν σοσιαλιστές, που πολλά χρόνια χαρακτήρισαν τον Έλληνα. Δεν αντιδράσαμε όπως θα ΄πρεπε όταν βλέπαμε τα δισεκατομμύρια κοινοτικής βοήθειας προς την Ελλάδα να «ροκανίζονται» από αυτούς που βρίσκονταν κοντά στην εξουσία ή απ’ αυτούς που ήξεραν «την τέχνη της μίζας». Δεν αντιληφθήκαμε πως χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη κι αλληλεγγύη χωλαίνει η δημοκρατία. Δεν αναρωτηθήκαμε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνουν, ούτε τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε στην Ελλάδα. Συμβιβαστήκαμε με συμπεριφορές, νοοτροπίες και πρακτικές «βαλκανικού τύπου» στην Ελλάδα που δεν μας τιμούν σαν πολίτες μιας ευρωπαϊκής χώρας. Δεν ασκήσαμε πιέσεις ούτε αντιδράσαμε σ΄ όλους αυτούς που «φρόντιζαν» τα παιδιά τους, τις νύφες τους ή τη σύζυγό τους . Όλοι μας πρέπει να προβληματιστούμε για την έλλειψη αυτογνωσίας και την τραυματισμένη αυτοεκτίμηση της κοινωνίας μας.
Ίσως θα ΄πρεπε κι εμείς οι εκπ/κοί να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στις κριτικές που μας ασκούν. Για την επιλογή στελεχών της εκπ/σης , για τις εκθέσεις PISA που πάντα μας κατατάσσουν στις τελευταίες 8 θέσεις ανάμεσα σε 34 χώρες του ΟΟΣΑ, για την έλλειψη πειστικών προτάσεων στο θέμα της αξιολόγησης των υποδομών των σχολείων μας και του εκπαιδευτικού έργου, για την αποφοίτηση μαθητών από τα σχολεία μας χωρίς να έχουν αποκτήσει βασικές γνώσεις κι εφόδια για τη ζωή τους. Για την απροθυμία μας να γνωρίσουμε στους μαθητές μας «τους άλλους 3 Ιεράρχες», αυτούς που είχαν την τόλμη και το θάρρος να τα «βάλλουν» με τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς και με τον ανήθικο και κρατικοδίαιτο κλήρο. Τους 3 Ιεράρχες που στάθηκαν στο πλευρό των κοινωνικά αδύναμων και «παντρέψανε» τον ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό. Ίσως, ειδικά στις μέρες μας, αποκτούν μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί καλούμαστε κι εμείς να τους μιμηθούμε και πάνω απ’ όλα να παντρέψουμε «τα καλά» του πολιτισμού μας με «τα καλά» της Ευρώπης. Ίσως έπρεπε και να αντιδράσουμε, όταν οι οικονομικά και πολιτικά ισχυροί της Κέρκυρας «κατέλαβαν» μεγάλο μέρος του Ειδικού Σχολείου για να στεγαστεί το 12ο Δ.Σ., ενώ η ανέγερσή του χρηματοδοτήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από ευρωπαϊκά ταμεία για να στεγαστούν παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι αυτό δημοκρατικό κι ηθικό;
Όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά για πολλές απ΄ αυτές τις «ασχήμιες» που δεν μας αρέσουν και σήμερα φωνάζουμε, φέρουμε κάποια ευθύνη. Περιοριζόμαστε στα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς μόνο σε διαπιστώσεις και συζητήσεις καφενείου χωρίς να φωνάζουμε δυνατά αυτά που βλέπουμε και ίσως κάνουμε βολικές μεταθέσεις ευθυνών.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αποτύχαμε ως εκπαιδευτικοί, γιατί δεν μπορέσαμε στους μαθητές μας να εμπνεύσουμε έναν άλλο κόσμο. Παρά μόνο τους μάθαμε να κοιτούν τον «εαυτούλη» τους και να γίνουν όπως εμείς. Δεν τους διδάξαμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να είναι πηγή ευτυχίας. Ωραιοποιήσαμε κι αντιγράψαμε τα αρνητικά της Ευρώπης και διατηρήσαμε τα άσχημα της Ελλάδας. Συνδιαμορφώσαμε μια νεολαία φραπεδιάδικη κι αδιάφορη, όπως πολύ σωστά λέει ο πανεπιστημιακός καθηγητής Μαρκεζίνης, κι έχουμε κι εμείς ευθύνες για τους αδιάφορους νέους συναδέλφους που πολλοί απ΄ αυτούς δεν έχουν οράματα για το «άλλο σχολείο» ή για την κοινωνία μας. Τι να πούμε στο νέο συνάδελφο, όταν μας αναφέρει τις «αδυναμίες» τις δικές μας γενιάς και του συνδικαλιστικού κινήματος, όταν σ΄ ένα «δύσκολο περιβάλλον» αυξάνεται η συνδρομή ή επιτρέπεται σε κάποιους ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς με περίεργες αποκτήσεις προσόντων «να εξελίσσονται».
Εμείς οι εκπ/κοί πρέπει να δείξουμε δρόμους για να δημιουργηθεί «η άλλη Ελλάδα». Eίμαστε έτοιμοι; Η γενική κι αόριστη καταγγελία δεν επαρκεί…
Θέλω να πω πολλά! Πρέπει όμως να πιστεύω στους ανθρώπους, αλλιώς…
Δημήτρης Ζώης
Δάσκαλος
dzois2@yahoo.gr
