My SchBlogOut

Το πτυχίο δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Εurostat) η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα ανάμεσα στις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου τα ποσοστά ανεργίας δεν μειώνονται ανάλογα με την απόκτηση περισσότερων τυπικών προσόντων και, συνολικά, δε διαφοροποιούνται σημαντικά. Έτσι το ποσοστό ανεργίας στους νέους ηλικίας 25-34 ετών το δεύτερο τρίμηνο του 2009 ήταν 12,1% για όσους έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση ή βρίσκονται ακόμη πιο χαμηλά από άποψη τυπικών προσόντων, 11,3% για όσους έχουν ολοκληρώσει το λύκειο ή μεταλυκειακού χαρακτήρα εκπαίδευση και 11,7% για εκείνους που έχουν πτυχίο ανώτατης σχολής ή μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα. Πιο χαμηλά στους σχετικούς δείκτες ανεργίας βρίσκεται η Ολλανδία (6,4%- 3,1%1,9% αντίστοιχα). Την ίδια στιγμή το 29,2% των νέων μεταξύ 15-24 ετών στην Ελλάδα εργάζεται σε θέση επισφαλούς εργασίας ή με συμβόλαιο προσωρινής απασχόλησης, ενώ αντίστοιχα το ποσοστό στις ηλικίες 25-29 ετών είναι 17,9%. Τα πιο χαμηλά ποσοστά στην ίδια κατηγορία παρατηρούνται στη Ρουμανία (3,9%- 1,7% αντίστοιχα). Παράλληλα ο Έλληνας μεταξύ 25-34 ετών εγκαταλείπει με… μεσογειακή και βαλκανική «βραδύτητα» την οικογενειακή στέγη, καθώς τα αγόρια φεύγουν κατά μέσο όρο στην ηλικία των 30 ετών, ενώ τα κορίτσια στην ηλικία των 27,9 ετών. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στην Ισπανία (29,3- 27,9 αντίστοιχα), στην Ιταλία (30,9 – 29,5 αντίστοιχα), στη Βουλγαρία (31,5- 27,7 αντίστοιχα) και στη Σλοβενία (31,5-29,6 αντίστοιχα). Μάλιστα, σύμφωνα με τη Εurostat, η κατάσταση αυτή οφείλεται περισσότερο στην απουσία οργανωμένου και με γενναιόδωρο πακέτο παροχών κράτους πρόνοιας παρά στις εμπεδωμένες αντιλήψεις για τις πιο στενές, οικογενειακές αντιλήψεις που διατηρούνται σε αυτά τα κράτη.

Πηγή:http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=1&artId=283712&dt=11/12/2009

Πόσοι εκπαιδευτικοί λείπουν από τα γυμνάσια και τα λύκεια; Δεν ξέρω, πλην του ότι εδώ και μια 10ετία περίπου το 20% των εκπαιδευτικών (εμείς δηλαδή) περισσεύουν! Πώς; Το παραπάνω ποσοστό αντιπροσωπεύει τους επιπλέον υπηρετούντες σε σχέση με τις υπάρχουσες οργανικές θέσεις.Και δικαιολογείται με το γνωστό “στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ” και καλά να είναι οι …αποσπάσεις σε δουλειά γραφείου σε Γραφεία, Διευθύνσεις κτλ. του υπουργείου Παιδείας και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες μεταξύ των οποίων τα γραφεία βουλευτών, οι Μητροπόλεις ή τα ΓΑΚ κοκ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί με τις αποσπάσεις, αλλά και την πλήρη αναξιοπιστία του συστήματος καταγραφής των πραγματικών αναγκών, εξαιτίας της οποίας δημιουργούνται πολλά από τα κενά, όπως ανέφερε-μεταξύ άλλων- η Υπουργός Παιδείας (δες εδώ) είναι ότι σε μεγάλο αλλά ακριτικό νησί του Αιγαίου [Σάμος] έχουν τοποθετηθεί συνολικά 516 εκπαιδευτικοί στα 14 σχολεία του νησιού. Αλλά αυτό μόνο θεωρητικά, καθώς: «Οι 26 είναι στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Οι 8 στο εξωτερικό. Οι 62 (ποσοστό 12%) είναι μητέρες που βρίσκονται σε μακροχρόνια άδεια (ανατροφή, λοχεία, κύηση ή επαπειλούμενη κύηση). Οι 129 (25%) είναι αποσπασμένοι σε σχολεία και υπηρεσίες εκτός νομού. Και 17 από αυτούς στο υπουργείο. Τελικά στα σχολεία υπηρετούν 291. Αλλά και αυτοί έχουν περίσσευμα 1291 ωρών κάθε εβδομάδα. Ώρες που αντιστοιχούν σε 60 καθηγητές με ωράριο 21 ωρών την εβδομάδα ή 80 με 16! Με άλλα λόγια, έχουμε στον νομό περίπου 50% παραπάνω από τις αναγκαίες προσλήψεις. Έχουμε περίσσευμα παροχής εκπαιδευτικού έργου που αντιστοιχεί σε πάνω από 50 καθηγητές. Την ίδια ώρα η υπηρεσία αναφέρει 30 κενά στοιχεία που διαφοροποιούνται από μέρα σε μέρα. Με μια λέξη «μπάχαλο». Σκέψου, τώρα, λέω εγώ, να (μάς) προκύψει εξορθολογισμός του συστήματος…Σε πόσα χρόνια άραγε θα ξαναγίνουν διορισμοί εκπαιδευτικών;Λες η υπουργός να αγνοεί την (υφιστάμενη) “πραγματικότητα” στην εκπαίδευση;Δε νομίζω…ή να αρχίσω να πιστεύω ότι οι νέες προσλήψεις θα γίνονται πλέον με το σταγονόμετρο; Επ΄ευκαιρία δες και σχετικά σχόλια/απόψεις εκπαιδευτικών για το ζήτημα αυτό εδώ.

Δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς και αναμένεται ο διορισμός 6400 δασκάλων, φιλόλογων, μαθηματικών, φυσικών, χημικών, βιολόγων, γεωλόγων, φυσικής αγωγής, νομικών και οικιακής οικονομίας (δες εδώ). Όμως, πόσοι από τους επιτυχόντες θα διοριστούν; Όταν κατά τη διαδικασία διορισμού θα προηγηθούν όσοι είχαν συμπληρώσει πραγματική υπηρεσία αναπληρωτή ή ωρομισθίου τουλάχιστον τριάντα (30) μηνών μέχρι 30/6/2008, θα ακολουθήσουν όσοι έχουν συμπληρώσει πραγματική υπηρεσία αναπληρωτή ή ωρομισθίου τουλάχιστον είκοσι τεσσάρων (24) μηνών μέχρι 30/6/2009 και επιτυχή συμμετοχή σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ του κλάδου τους, θα ακολουθήσουν οι εγγεγραμμένοι στον ενιαίο πίνακα αναπληρωτών, σε ποσοστό 40% των κενών οργανικών θέσεων και τέλος οι εγγεγραμμένοι στον πίνακα διοριστέων του ΑΣΕΠ σε ποσοστό 60% των κενών οργανικών θέσεων. Με άλλα λόγια προς τι η κατάργηση της επετηρίδας μια 10ετία πριν; Για να υπάρχει μια ακόμα επετηρίδα των διαγωνιζόμενων του ΑΣΕΠ κατά πως σχολιάζαμε προ καιρού ;

Γράφαμε αλλού σχετικά με την «οικονομία» των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, ότι η προετοιμασία για τη συμμετοχή στις εξετάσεις εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 3000 ευρώ ανά υποψήφιο (παράβολα, παρακολούθηση στο φροντιστήριο, σημειώσεις, θέματα SOS κτλ.) και ο συνολικός τζίρος τα 125 εκατ. ευρώ το χρόνο! Να όμως που δεν είχα φανταστεί ότι πέραν τούτων υπάρχει και σοβαρή αμφισβήτηση (δίκαια ή άδικα) και ως προς τη σκοπιμότητα του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών, όταν οι διορισμοί στην εκπαίδευση γίνονται με τρεις-τέσσερις νέες «επετηρίδες»/πίνακες, υπάρχει το φαινόμενο των επιτυχόντων και μη διοριστέων –άραγε σε τι είναι επιτυχόντες – κι εντέλει φαίνεται ότι ο χρόνος αναμονής διορισμού μέσω ΑΣΕΠ είναι μεγαλύτερος απ΄ ότι με την παλαιά, καταργημένη, επετηρίδα! Γράφει σχετικά ο Βασίλης Κ. Γούναρης, καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ, για το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών: «Όταν επί υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη, το 1998, καταργήθηκε η επετηρίδα των εκπαιδευτικών, πολλοί πανηγύρισαν για την επιβολή της αξιοκρατίας προς όφελος του κράτους και της δημόσιας εκπαίδευσης. Μέσα στους πανηγυρισμούς πνίγηκε, τελικά, η κατακραυγή για την απαξίωση των πτυχίων δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών, που είχαν προγραμματίσει τη ζωή τους, εν αγνοία του επερχόμενου νόμου. Ευνοήθηκαν μόνον οι ήδη υπηρετούντες ως αναπληρωτές, μια δεξαμενή εργαζομένων, η οποία όπως θα περίμενε κανείς, λογικά θα εξαντλούνταν τα επόμενα χρόνια. Όμως, δεν συνέβη αυτό. Καθώς τα ετήσια κενά στις θέσεις των εκπαιδευτικών είναι πολύ περισσότερα από τον αριθμό των προσλαμβανομένων μέσω των εξετάσεων του ΑΣΕΠ, μάλιστα αυτών που είναι πρόθυμοι να ξενιτευτούν, ο θεσμός των αναπληρωτών επιβίωσε. Το σημαντικό, όμως, ήταν πως οι αναπληρωτές διατήρησαν το πλεονέκτημα του οριστικού διορισμού στα δημόσια σχολεία, χωρίς να έχουν επιτύχει στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, μετά τη συμπλήρωση 30 μηνών πραγματικής προϋπηρεσίας ή 24 μηνών, αν είχαν υπερβεί τη βαθμολογική βάση σε μια εξέταση ΑΣΕΠ. Κι όχι μόνο αυτό. Το ποσοστό των αναπληρωτών όλων των κατηγοριών που ετησίως διορίζονται με τον τρόπο αυτό, ορίστηκε στο 40% έναντι 60% των διοριζομένων μέσω εξετάσεων. Επίσης προηγούνται, λόγω προϋπηρεσίας, στις τοποθετήσεις, πλεονέκτημα σημαντικότατο. Σημαίνει πως ούτε το πρώτο 10% των επιτυχόντων μέσω ΑΣΕΠ δεν μπορεί να υπηρετήσει άμεσα σε οποιοδήποτε αστικό κέντρο της χώρας(…) Δεν αναφέρομαι στις τοποθετήσεις τους, αλλά στο πώς ένας πτυχιούχος μπορεί να βελτιώσει δραστικά τη θέση του στην απύθμενη επετηρίδα των αναπληρωτών χωρίς να γίνει πολύτεκνος. Το απαραίτητο σωσίβιο για να επιπλεύσεις είναι η προϋπηρεσία, η οποία μπορεί να εξασφαλιστεί μέσα από έναν άλλο θεσμό, της πρόσθετης ενισχυτικής διδασκαλίας από ωρομίσθιους καθηγητές (…) Η αμοιβή του ωρομίσθιου είναι χαμηλή και όχι τακτική. Τα κενά εκ των πραγμάτων είναι περισσότερα στην απομακρυσμένη περιφέρεια. Το κόστος της μετάβασης ή της εγκατάστασης δεν μπορεί να καλυφθεί με τη διδασκαλία λίγων ωρών. Προς τι λοιπόν ο συνωστισμός; Κατ’ αρχάς, οι ώρες πρόσθετης διδασκαλίας στις δυσπρόσιτες περιοχές «μετρούν» διπλές. Με βάση το ωράριο αυτό (πραγματικό ή/και πλασματικό) οι πτυχιούχοι αιτούνται την μετεγγραφή τους από τον Πίνακα Γ΄ των αναπληρωτών (δηλαδή αυτών που στερούνται προσόντων πλην πτυχίου) στον Πίνακα Β΄ των προσοντούχων. Όσο μεγαλύτερο το ωράριο και τα χρόνια προϋπηρεσίας τόσο υψηλότερη η θέση στον Πίνακα Β΄(…)» Έτσι, «μπορείς, σε 3-5 χρόνια συνολικά, δηλαδή πριν από τα 30 σου, να βρεθείς σε θέση μόνιμου διορισμού. Αρκεί να διαθέτεις τη στοιχειώδη ικανότητα να διαχειριστείς τα μόριά σου μεσοπρόθεσμα (…)» (ολόκληρο το άρθρο εδώ).Για να συμπληρώσει αλλού ο Χρήστος Κυργιάκης, φυσικός (αναπληρωτής, τρεις φορές επιτυχών αλλά καμία διοριστέος):«Το 2008 δηλώσαν συμμετοχή [στο διαγωνισμό] 3292 υποψήφιοι, συμμετείχαν 2395 (περίπου), πέτυχαν 1248 και διορίστηκαν 157 (12,6% διοριστέοι σε σχέση με τους επιτυχόντες).Στον τελευταίο διαγωνισμό σημειώθηκε η μικρότερη αναλογία διοριστέοι/ επιτυχόντες, διότι μειώθηκαν οι διορισμοί αλλά αυξήθηκαν και οι επιτυχόντες. Προφανώς τα φροντιστήρια για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ (κάποιοι τα βαπτίζουν σεμιναριακά μαθήματα) θησαύρισαν. Τελικά λύθηκε με το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ το πρόβλημα που δημιουργούσε, υποτίθεται, η επετηρίδα σχετικά με την καθυστέρηση του μόνιμου διορισμού; Ασφαλώς όχι, οι παραπάνω αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.Για παράδειγμα κάθε χρόνο παίρνουν πτυχίο στη χειρότερη περίπτωση 600 φυσικοί. Φέτος με τον ΑΣΕΠ θα διοριστούν 78 φυσικοί. Οι υπόλοιποι, αν συμμετείχαν και είναι στους επιτυχόντες θα πάρουν μόρια για να μπουν στον ενιαίο πίνακα – όχι δεν ονομάζεται επετηρίδα – ο οποίος αριθμεί 1788 άτομα. Προσοχή υπάρχει και ο ενιαίος πίνακας αναπληρωτών με μηδενική προϋπηρεσία (και χωρίς στον ήλιο μοίρα) – όχι δεν ονομάζεται επετηρίδα – καθώς επίσης και ο ενιαίος πίνακας διορισμών -όχι δεν ονομάζεται επετηρίδα-για όσους έχουν πραγματική προϋπηρεσία.» Και διερωτάται: «Τι άλλαξε λοιπόν ο ΑΣΕΠ;» Για να απαντήσει «Καταργήθηκε η επετηρίδα και φτιάχτηκαν τρεις πίνακες και βέβαια υπάρχει και ένας άτυπος τέταρτος πίνακας που περιλαμβάνει όλους τους υπόλοιπους, που δεν βρίσκονται σε κανέναν από τους παραπάνω τρεις πίνακες. Για να μπορέσει λοιπόν να διοριστεί κάποιος με ΑΣΕΠ θα χρειαστεί να λάβει μέρος κατά μέσο όρο σε τέσσερις με πέντε διαγωνισμούς. Προφανώς θα υπάρχουν και κάποιοι που δίνουν μία φορά και διορίζονται και κάποιοι άλλοι που δεν είναι ποτέ στους διοριστέους.»Και συνεχίζει: «Τι άλλο έκανε ο ΑΣΕΠ;» Μα, κατά τη γνώμη του: «Κατέστρεψε την αυτοπεποίθηση, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια χιλιάδων συναδέλφων, άσχετα αν τελικά διορίστηκαν ή όχι, χαρακτηριστικά απαραίτητα για κάθε άνθρωπο πόσο μάλλον για κάποιον εκπαιδευτικό. Έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στα φροντιστήρια, ως φυσική συνέχεια του λυκείου και του πανεπιστημίου, οι οποίοι προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο για το όνειρό τους.» Για να καταλήξει: «Καταργήστε επιτέλους το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, μην τρέφετε τους νέους συναδέλφους με απατηλά όνειρα για διορισμό, μην τους δείχνετε αυτόν τον ψυχοφθόρο δρόμο. Όσο οι θέσεις είναι λίγες και συνεχώς μειώνονται οι περισσότεροι θα μένουν απέξω, όχι γιατί δεν είναι ικανοί αλλά γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα προφανώς δεν τους χρειάζεται όλους.» Τι να πω εγώ;

Σε παλιότερα post γράφαμε για την καθυστέρηση πληρωμής ή με έκπτωση 50% στη δικαιούμενη αμοιβή τους επιμορφωτές ΤΠΕ στην εκπαίδευση και λοιπούς εμπλεκόμενους, που έτρεξαν τα προγράμματα β΄ επιπέδου Μαΐου-Ιουνίου και Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2008 ανά τα ΚΣΕ της επικράτειας -χωρίς οδοιπορικά και ημερήσια αποζημίωση! Kαι να που το σήμερα το μεσημέρι, ήλθε το ευχάριστο με …3ήμερη καθυστέρηση στο ημέτερο email από την ΕΥΕ του ΥΠΕΠΘ (δες κι εδώ): «Με το παρόν ενημερώνουμε τους εμπλεκόμενους και δικαιούχους είσπραξης επιταγών (Επιμορφωτές, Συντονιστές και Καταχωριστές Δημοσίων Κέντρων Στήριξης Επιμόρφωσης-Κ.Σ.Ε.) από την Πράξη “Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών στη χρήση και αξιοποίηση των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ΤΠΕ) στην εκπαιδευτική διδακτική διαδικασία” του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ ότι η Ειδική Υπηρεσία Εφαρμογής Εκπαιδευτικών Δράσεων του ΥΠΕΠΘ έχει ξεκινήσει την έκδοση των επιταγών τους και την αποστολή τους με courier προς τις Επιτροπές Επιμόρφωσης. Για την παραλαβή τους οι δικαιούχοι θα πρέπει να επικοινωνήσουν με τις αρμόδιες Επιτροπές Επιμόρφωσης ή/και τους Συντονιστές των Κ.Σ.Ε. Υπενθυμίζουμε ότι λόγω της λήξης του οικονομικού αντικειμένου της Πράξης στις 30-6-2009, οι επιταγές θα πρέπει να έχουν εισπραχθεί από τους δικαιούχους έως και τις 26-6-2009.» Εν αναμονή λοιπόν, με την αμοιβή των επιμορφωτών να έχει καθοριστεί σε 36,46€ ανά διδακτική ώρα και: «η αμοιβή για το παρασχεθέν έργο επιμεριζόμενη κατά μήνα, δεν μπορεί να είναι ανώτερη από το ήμισυ των μηνιαίων αποδοχών της οργανικής τους θέσης, αφορά απασχόληση εκτός των ωρών εργασίας και σε χρόνο που δεν καλύπτεται από υπερωριακή απασχόληση.»

Επ΄ ευκαιρία της «Ώρας της Γης» και τις περί αυτής θέσεις κι αντιθέσεις, αξίζει νομίζω, η αναδημοσίευση των «Δέκα οικολογικών μύθων» από την εφ. Τα Νέα, όπου η συνέντευξη-ρεπορτάζ με τον «αιρετικό» Νίκο Μάργαρη, καθηγητή στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Διαβάστε τη- κι ας την έχουμε υπόψη όταν συζητούμε για περιβαλλοντικές δραστηριότητες:
«Αρκεί συνήθως μια μεγάλη πυρκαγιά για να ανάψει η συζήτηση. Για τη σχέση μας με το περιβάλλον και την οικολογική μας συνείδηση. Στη συζήτηση αυτή χωράνε πολλά στοιχεία και ακόμη περισσότερες απόψεις. Χωράνε, όμως, και πολλοί μύθοι, ισχυρίζεται ο Νίκος Μάργαρης, και μεταφέρει τον αντίλογο για δέκα από αυτούς.
1. Η Ελλάδα δεν δικαιούται να κάνει οποιαδήποτε σκέψη για πυρηνικά εργοστάσια, επειδή είναι σεισμογενής περιοχή.
«Αυτή είναι μια πρόταση που αργά ή γρήγορα βρίσκει τη θέση της σε ένα από τα πολλά τηλεοπτικά πάνελ, όταν καλούνται να ζυγίσουν το δίκαιο και το άδικο του συγκεκριμένου ζητήματος. Μπροστά της, μάλιστα, υποχωρούν ακόμη και σημαντικότερα επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Οι γνωστές υπερβολές… Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, οι Ιάπωνες θα έπρεπε να έχουν κλείσει από καιρό τα δικά τους πυρηνικά εργοστάσια.»
2. Η αναδάσωση από όλους τους φορείς αρκεί για να σώσουμε τα δάση.
«Ο αντίλογος ξεκινάει με ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990: τη μεγάλη πυρκαγιά στο Άγιον Όρος. Μετά την κατάσβεσή της –με τη βοήθεια Γερμανών δασοπυροσβεστών– έπεσαν όλοι, καθηγητές, περιβαλλοντικές οργανώσεις, για να κάνουν αναδάσωση. Ευτυχώς τότε οι μοναχοί δεν άφησαν κανέναν να προχωρήσει. Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όχι μόνο επανήλθε το δάσος καλύτερα από πριν, αλλά και μια αρρώστια που είχαν οι καστανιές εξαφανίστηκε. Το δάσος, δηλαδή, αναγεννήθηκε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι υπάρχει μια ενδογενής δυνατότητα αναγέννησης. Εκτός εάν το δάσος καταπατηθεί ή βοσκηθεί. Στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα μαζί: οι βοσκοί ανεβάζουν τα γίδια για να βοσκήσουν και οι υπόλοιποι πηγαίνουν για αναδάσωση, με αποτέλεσμα να ανοίγουν τεράστιες λακκούβες για ένα πευκάκι σε ένα σημείο που κατά τ’ άλλα φυτρώνουν πέντε πευκάκια από μόνα τους. Αλλά κοιτάξτε και κάτι άλλο. Καλεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός τους πολίτες για αναδάσωση με πεύκα στην Αμυγδαλέζα. Σκέφτομαι, λοιπόν, γιατί τη λένε “Αμυγδαλέζα” και όχι “Πευκέζα”; Προφανώς επειδή έχει πολλές αμυγδαλιές… Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα τα δέντρα σε όλους τους χώρους. Οι πρόσκοποι φυτεύουν πεύκα, τα ΚΑΠΗ ευκάλυπτους, η ΑΧΕΠΑ άλλα είδη, χωρίς προσυνεννόηση. Αυτό που γίνεται στο τέλος είναι μια κουρελού με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό γιατί το πεύκο βάζει φωτιά στα διπλανά του δέντρα. Αυτό έγινε στο Πήλιο, που δεν είχε ποτέ αυτό το είδος. Πήγαν, όμως, οι δασολόγοι το 1990, ξερίζωσαν μια ολόκληρη περιοχή, έβαλαν πεύκα και μέχρι σήμερα καίγονται. Αυτό που βλέπετε κάθε καλοκαίρι να καίγεται στο Πήλιο είναι εκείνα τα παλιά πεύκα της “αναδάσωσης”».
3. Τα κράτη που υπογράφουν το Πρωτόκολλο του Κιότο έχουν καλύτερη περιβαλλοντική πολιτική.
«Ουσιαστικά, εκείνο που υπογράφει μια χώρα είναι ότι θα τηρήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να πει κανείς ότι δεν υπογράφει παρά να το αγνοήσει στη συνέχεια. Πέρα από αυτό, όμως, για να μειώσεις τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα –αυτό που προβλέπει το Πρωτόκολλο–, μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Κυρίως να σταματήσεις την παραγωγή ηλεκτρισμού. Ξέρετε ποιες είναι οι δύο αποδοτικότερες μέθοδοι για να ξεκινήσει κανείς; Τα πυρηνικά εργοστάσια και οι υδατοπτώσεις. Καταλαβαίνετε τι θα γίνει στην Ελλάδα εάν τολμήσει κανείς να προχωρήσει με την πυρηνική ενέργεια…»
4. Όταν αποκτήσουμε Εθνικό Κτηματολόγιο, θα σταματήσουν οι πυρκαγιές.
«Υποτίθεται επειδή θα σταματήσουν οι καταπατήσεις. Στη Ρόδο και την Κέρκυρα, όμως, που έχουν ήδη Κτηματολόγιο, έχουν σταματήσει οι πυρκαγιές; Για να μην αναφέρω τα παραδείγματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας που διαθέτουν Κτηματολόγιο. Οι πυρκαγιές, άλλωστε, είναι φυσιολογικό φαινόμενο στη Μεσόγειο και στις περιοχές της υδρογείου που έχουν μεσογειακό κλίμα: την Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας (ο Μαγγελάνος έβλεπε τις φωτιές όταν πέρασε από εκεί), την Αυστραλία και τη Χιλή. Σε όλα αυτά τα μέρη τα οικοσυστήματα είναι προσαρμοσμένα ώστε να επανέρχονται. Δεν οφείλονται λοιπόν οι πυρκαγιές σε καταπατήσεις ή εμπρησμούς, όπως λέγεται κατά κόρον. Μπορεί να ξεκινούν από ανθρώπινη αμέλεια, όπως η γιαγιά που άναψε τον υπαίθριο φούρνο στην Πελοπόννησο το 2007, σε έναν κάφρο Νεοέλληνα που πετάει το τσιγάρο του ή σε ένα σκουπιδαριό που αναφλέγεται».
5. Τα δάση στην Ελλάδα συνεχώς μειώνονται.
«Δυστυχώς για τους πεσιμιστές και τις Κασσάνδρες, τα δάση στην Ελλάδα αυξάνονται, έστω και σε μικρά ποσοστά. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία από δορυφόρους. Εκείνο που παρατηρείται, από την άλλη, είναι μια προϊούσα ερημοποίηση, κυρίως στα νησιά. Κι αυτό γιατί εγκαταλείφθηκαν οι αναβαθμίδες και οι καλλιέργειες. Μετά την εγκατάλειψή τους επανήλθαν οι βοσκές που ερημώνουν το τοπίο. Εξαιτίας τους χάνονται τόνοι νερού και πολύτιμοι φυσικοί πόροι».
6. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να ξεκινάει από το δημοτικό σχολείο.
«Η απάντηση είναι “όχι”. Διότι αυτοί που ασχολούνται δεν γνωρίζουν τίποτε από περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δείτε ποιοι κάνουν αυτά τα μαθήματα: από τους φιλολόγους μέχρι τους καθηγητές Φυσικής ή Οικιακής Οικονομίας. Ξέρετε τι διδάσκουν στα παιδιά; Στους μεν μαθητές της Αθήνας ότι ζουν σε διαμερίσματα-κλουβιά, είναι αλλοτριωμένοι καταναλωτές, όλα τα προϊόντα των φαστφουντάδικων είναι επιβλαβή για την υγεία. Θυμούνται οι ίδιοι τις συνθήκες υγιεινής που επικρατούσαν όταν άφησαν το χωριό τους και ήρθαν στην πρωτεύουσα; Όσο για τους μαθητές της περιφέρειας, μαθαίνουν ότι είναι έγκλημα να κουβαλάς ένα σακί με λίπασμα – πράγμα που κάνει ο πατέρας τους.Εκείνο που χρειάζεται δεν γίνεται πουθενά. Αντιθέτως, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην επαρχία να χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν “ζωντανή διαφήμιση” οικολογικών εκστρατειών. Το έχω δει στο Βόλο: τρίχρονα αγόρια με πανό που γράφουν “Όχι άλλο διοξείδιο”. Είναι δυνατόν αυτό να το έχει σκεφτεί ένα παιδί τριών ετών; Όπως και μια έκθεση μαθητή που έχω διαβάσει, όπου θεοποιούνταν τα παλιά ξύλινα παιχνίδια κόντρα στα σημερινά ψεύτικα. Προφανώς την είχε γράψει ο δάσκαλος».
7. Οικολογία και οικονομική δραστηριότητα είναι δύο έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους.
«Τότε πρέπει να καταργήσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, που έτσι κι αλλιώς τις κατηγορούν ότι επιβαρύνουν το περιβάλλον (ενώ υπάρχουν δύο πανεπιστημιακές μελέτες που αποκλείουν κάτι τέτοιο). Κι όμως, είναι μία από τις λύσεις για την κλιματική αλλαγή. Για να παραχθεί ένα κιλό ψάρια από τις ιχθυοκαλλιέργειες, χρειάζονται δύο τόνοι νερό. Για ένα κιλό βοδινό χρειάζονται 14 τόνοι. Αφήστε που, αν βάλουμε όλες αυτές τις καλλιέργειες μαζί, δεν φτάνουν σε μέγεθος τη μισή Σκιάθο. Ένα άλλο παράδειγμα καλής συνεργασίας οικονομίας και οικολογίας αφορά στα φράγματα: η πρόταση είναι όποιο νέο φράγμα κατασκευάζεται να μετατρέπεται εύκολα σε υγροβιότοπο. Υπ’ όψιν ότι το κόστος για κάτι τέτοιο είναι πολύ χαμηλό. Αλλά και στον Υμηττό γιατί να μην μπορούν να μπουν αναψυκτήρια που θα εξυπηρετούν τους περιπατητές; Ή σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πωλητήρια των αρχαιολογικών μας χώρων εάν δεν υπήρχε αυτή η καχυποψία και μεμψιμοιρία για οποιαδήποτε κερδοφόρα δραστηριότητα».
8. Η κατασκευή μεγάλων έργων μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για το περιβάλλον.
«Το καλύτερο παράδειγμα είναι της λίμνης Κερκίνης. Πρόκειται για ένα φράγμα που κατασκευάστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον ποταμό Στρυμόνα τη δεκαετία του 1930. Έγινε μάλιστα από την πολυεθνική αμερικανική εταιρεία ΟΥΛΕΝ με σκοπό την άρδευση του κάμπου των Σερρών.Σήμερα έχει εξελιχθεί στον καλύτερο ελληνικό υγροβιότοπο και ανήκει στην περίφημη σύμβαση Ραμσάρ. Τι νομίζετε ότι θα έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας εάν η πρόταση να κατασκευαστεί το φράγμα γινόταν στην εποχή μας; Κάποια στιγμή πρέπει και το Συμβούλιο να κατανοήσει ότι οι ενέργειές του θυμίζουν ακτιβιστική οργάνωση. Τη μεγαλύτερη ίσως της χώρας».
9. Ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι η δημιουργία ολοένα και περισσότερων εθνικών δρυμών.
«Όχι. Η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν προστατεύεται τίποτα, είτε το χαρακτηρίσεις “εθνικό” είτε όχι. Εκείνο που χρειάζεται να γίνει στην Ελλάδα είναι να λείψουν επιτέλους οι υπερβολές. Πάρτε το παράδειγμα του προγράμματος “Natura”, όπου συμμετείχα ως αναπληρωτής του Γιάννη Μπουτάρη.Το “Natura” δεν απαγορεύει καμία δράση: απλώς εφιστά την προσοχή όλων για συγκεκριμένες δράσεις σε συγκεκριμένες περιοχές. Ε, λοιπόν, πήγαν οι πανεπιστημιακοί σε 220 περιοχές για ενδεχόμενη ένταξή τους στο πρόγραμμα και επέστρεψαν με 225 προτάσεις. Όταν τα βάλεις όλα κάτω και προκύψει ένα 25% της Ελλάδας που εντάσσεται στο “Natura”, δεν καταφέρνεις κάτι. Το λογικό είναι να κάνεις επιλεγμένες και στοχευμένες κινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεις καλύτερα».
10. Οι καλύτεροι γνώστες για τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες μιας περιοχής.
«Κατ’ αρχάς, καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν προστατεύεται με ιδανικό τρόπο. Και συνήθως εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο είναι οι κάτοικοι. Και συνήθως εκείνοι που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία –στα όρια του τραμπουκισμού– είναι οι ψαράδες. Για να καταλάβετε, οι ψαροκασέλες έχουν απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και δέκα χρόνια. Κι όμως, οι δικοί μας ψαράδες επιμένουν να χρησιμοποιούν αυτούς τους φορείς μικροβίων και να επιτίθενται από την άλλη στις ιχθυοκαλλιέργειες, ότι τάχα δεν παράγουν υγιεινά ψάρια. Φανταστείτε να περνάει ένα τρακτέρ σε μέγεθος Τζάμπο πάνω από ένα δάσος και να το γδέρνει. Αυτό ακριβώς κάνουν στη θάλασσα οι ψαράδες. Ας δούμε, όμως, και το παράδειγμα των αγροτών στη Θεσσαλία, όπου ένα κιλό βαμβάκι στοιχίζει δύο τόνους νερό. Η διεθνής τιμή του οποίου είναι 30 λεπτά, ενώ οι Έλληνες το πουλάνε 1 ευρώ και κλείνουν και τους δρόμους».
11. Τα αιολικά πάρκα είναι η πιο εύκολη και φτηνή λύση για την παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα.
«Ξέρετε πόσα δικαιολογητικά χρειάζεται ένας ιδιώτης για την εγκατάσταση μιας ανεμογεννήτριας; Αρκεί να σας πω ότι το βάρος τους φτάνει τα 65 κιλά!»

Ψηφίστηκε η αναμενόμενη τροποποίηση για την ? επί τέλους ? πληρωμή των επιμορφωτών, καταχωρητών κτλ.στα ΚΣΕ που συμμετείχαν στην επιμόρφωση β΄επιπέδου στις ΤΠΕ. Μόνη διαφορά, στο σχετικό άρθρο 21 του ν. “Πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των κατόχων απολυτηρίου Επαγγελματικού Λυκείου και άλλες διατάξεις”, μόνο που ο σχετικό άρθρο 21 προσδιορίζει ότι: «Η αμοιβή (?) επιμεριζόμενη κατά μήνα, δεν μπορεί να είναι ανώτερη από το ήμισυ των μηνιαίων αποδοχών της οργανικής τους θέσης και αφορά απασχόληση εκτός των ωρών εργασίας και σε χρόνο που δεν καλύπτεται από υπερωριακή απασχόλη­ση.» Τουτέστι εάν κάποιος δούλεψε εξ ολοκλήρου ένα πρόγραμμα, θα πρέπει να έχει μηνιαίες ακαθάριστες αποδοχές περίπου 3700? για να το πληρωθεί! Κι επειδή αυτό το απίθανο δε συμβαίνει, θα πληρωθεί το ποσό που ? ήμαρτον- του αναλογεί σύμφωνα πάντα με το νόμο και την απόφαση του ΓΛΚ?Με άλλα λόγια επιμορφωτές β΄ επιπέδου σε τιμή ευκαιρίας, 50% κάτω! Τις πταίει; Προφανώς η ΕΥΕ του ΥΠΕΠΘ που είχε γνώση του θέματος (ή το ψυλλιαζόταν?) και δεν (μας) ενημέρωσε ?ότι στον κάθε επιμορφωτή αντιστοιχούσαν 50-70 ώρες από ένα πρόγραμμα – έτσι δε θάχαμε και το φαταουλισμό, πάρε όσα πιο πολλά προγράμματα μπορείς, κι άσε τους άλλους να κλαίγονται- για να μη γίνεις χωρίς λόγο ευεργέτης του ΥΠΕΠΘ… Για λοιπές περαιτέρω ενέργειες , συντονισμό δράσεων κτλ δες εδώ http://b-epipedo.cti.gr/portal/forum/viewtopic.php?t=132

1 Ο καλός υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΕΠΘ) οφείλει να γνωρίζει στοιχειώδη ελληνικά και θρησκευτικά. Δεν μπορεί λ.χ. να λέει πως «ακραίες μειοψηφίες κρατούν την Παιδεία όμηρη» ή να μπερδεύει τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή. 2 Ο ΥΠΕΠΘ δεν πρέπει να συμβουλεύεται τηλεφιλολόγους σχετικά με την ετυμολογία της λ. «έντερον». Καλύτερα να καταφεύγει σε έγκυρα ετυμολογικά λεξικά. 3 Ο ευφυής και σοβαρός ΥΠΕΠΘ λέει, «καλά τα ?έξυπνα σχολεία?, όμως προτιμώ τους έξυπνους μαθητές». 4 Ενας ΥΠΕΠΘ πρέπει να θυμάται πως το άρθρο 16 του Συντάγματος, εκτός από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, περιέχει πάρα πολύ σοβαρές διατάξεις για την παιδεία και τον πολιτισμό των Ελλήνων. Επομένως οφείλει να τηρεί το Σύνταγμα ευλαβικά και καθολικά. 5 Ενας καλός ΥΠΕΠΘ ουδέποτε προσθέτει μια ώρα διδασκαλίας Αρχαίων Ελληνικών στο Πρόγραμμα για να μάθουν οι μαθητές «την ορθή χρήση της καθομι-λουμένης»! Ας διδαχθούν πρώτα να μιλούν και να γράφουν σωστά τη γλώσσα τους και μετά καλώς να έρθουν και τα Αρχαία. 6 Ενας καλός ΥΠΕΠΘ δεν χρειάζεται σώνει και καλά να έχει «όραμα». Ο κοινός νους φτάνει και περισσεύει. 7 Ενας ΥΠΕΠΘ μπορεί να πηγαίνει και στα μπουζούκια και στα γήπεδα. Ομως όταν δολοφονείται ένας μαθητής, καλύτερα να μεταθέτει τη διασκέδαση για τις επόμενες μέρες. 8 Αν ένας ΥΠΕΠΘ δεν ικανοποιείται από τα βιβλία της Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ας μην απογοητεύεται. Υπάρχουν χρονικά, απομνη-μονεύματα αγωνιστών, δημοτικά τραγούδια, μαρτυρίες παθόντων, πρακτικά Βουλής, διατάγματα, εφημερίδες, μυθιστορήματα, ποιήματα κ.λπ. Ενα ανθολόγιο από αυτά τα κείμενα θα ωφελήσει και θα τέρψει τους μαθητές πολύ περισσότερο από όσο ένα «επιστημονικό» εγχειρίδιο. 9 Προσοχή στους «σοφούς» και στους «εμπειρογνώμονες». Ενας καλός και προσεκτικός ΥΠΕΠΘ οφείλει να παρακολουθεί, μόνος, χωρίς την παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων, ένα δημόσιο μάθημα τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. Στα νηπιαγωγεία της χώρας, στα γυμνάσια, στα λύκεια, στο πανεπιστήμιο κ.λπ. Μετά ας συζητά με τους συμβούλους τα προβλήματα της Παιδείας. 10 Ωραίοι οι αλλεπάλληλοι προγραμματισμοί, οι νόμοι και οι διευκρινιστικές εγκύκλιοι, οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις, οι τολμηρές τομές, οι ρήξεις, τα know how, τα οράματα, τα μοντέρνα συστήματα, οι αιώνιες αλλαγές στις εξετάσεις κ.λπ. Ωραίο και το Διαδίκτυο, τα ιστολόγια και ο κυβερνοχώρος. Ομως για τον νουνεχή και δημοκρατικό ΥΠΕΠΘ δύο πρέπει να είναι τα ουσιώδη: 1) 5% του ΑΕΠ στην Παιδεία. 2) Ιδια τιμή, ίδιος σεβασμός στο Αλφαβητάρι και στον φορητό υπολογιστή.

Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, ομ. καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα
Αναδημοσίευση από http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=250048

Φροντίζουμε σήμερα για να μην…έχουμε αύριο, από την ανάλυση που δημοσιεύεται στην εφ. Καθημερινή σχετικά με την παγκόσμια (;) ΗΠΑ-οικονομικη κρίση:Ο δανεισμός και οι δαπάνες είναι πέρα από τα κανονικά όρια παρέχουν μια εξήγηση για το πώς οι ΗΠΑ μπήκαν στην κακή οικονομική θέση που βρίσκονται. Για δεκαετίες, οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές «γιόρταζαν» αδιάλειπτα, λες και το βάρος και η τυραννία των χρεών είχε εξαφανιστεί.Εξοπλισμένοι με πιστωτικές κάρτες και πίστη σε ένα καταπληκτικό μέλλον, οι Αμερικανοί αγόραζαν σπίτια, αμέτρητα iPod και ακριβά ρούχα, και ποτέ δεν τους ένοιαζε η πτώση των μισθών και των αποταμιεύσεών τους. Οι τράπεζες δάνειζαν μεγάλα ποσά σε ιδιοκτήτες κατοικιών ακόμη και αν είχαν κακό πιστωτικό ιστορικό, όντας πεπεισμένες ότι οι τιμές των ακινήτων θα κινούνταν μόνο ανοδικά. Το κράτος δαπανούσε κατά το δοκούν, πιστεύοντας ακράδαντα ότι οι ξένοι θα υπήρχαν πάντα για να χρηματοδοτούν το χρέος των ΗΠΑ.Έτσι, μπορεί τώρα να φαίνεται περίεργο ότι σε αυτή τη νέα εποχή της κρίσης – με τους καταναλωτές ανήμπορους να ξοδέψουν, τα κρατικά ταμεία μισοάδεια και τις τράπεζες σε κατάσταση παραλυσίας – πολλοί οικονομολόγοι καταλήγουν ότι το κατάλληλο φάρμακο είναι μια νέα δόση αυτού ακριβώς που προκάλεσε την αναταραχή: δαπάνες χωρίς όριο. Τυπώνουμε χρήματα σήμερα , και θα ασχοληθούμε με τις επιπτώσεις αύριο… Σε διαφορετική περίπτωση, οι θέσεις εργασίας που έχουν χαθεί και οι καταρρεύσεις επιχειρήσεων μπορεί να ταλανίσουν το κράτος για πολλά χρόνια (…) Σχετικά με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το πώς το χρέος δημιουργεί τραπεζικό χρήμα και πόσο ειρωνικό είναι να δίνουν οι κυβερνήσεις τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών (σε μορφή οικονομικής βοήθειας) στις τράπεζες για να ?ορθοποδήσουν? δες κι εδώ.

Tου Xρηστου Γιανναρά

Συμπερασματική κρίση προσωπική, υποκείμενη σε έλεγχο επαλήθευσης ή διάψευσης: Ο εφιάλτης βίας και καταστροφής που έζησαν οι ελλαδικές μεγαλουπόλεις, μετά το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακός και απρόβλεπτος. Κυοφορήθηκε είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, υπήρξαν σημάδια, με σχεδόν καθημερινή συχνότητα, της τερατογένεσης που προμηνυόταν. Στον εφιάλτη εκβάλλουν συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές τριών δεκαετιών.Πρώτη, η λεγόμενη πολιτική «εκδημοκρατισμού» της παιδείας. Ο «εκδημοκρατισμός» αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα και αριστερού λαϊκισμού, μαζί και των μηδενιστικών «προοδευτικών» ιδεολογημάτων «αποδόμησης». Ταυτίστηκε στην πράξη ο «εκδημοκρατισμός» με την αξιωματική αρχή ότι στα παιδιά «όλα επιτρέπονται». Το σχολειό δεν είναι στίβος άσκησης που ετοιμάζει τη νεολαία να αναλάβει, με την ενηλικίωσή της, τις ευθύνες του πολίτη, όχι. Το σχολειό παραμυθιάζει τον ανήλικο ότι έχει κιόλας όλες τις προνομίες, όλα τα δικαιώματα του πολίτη χωρίς την παραμικρή υποχρέωση αντιπροσφοράς, χωρίς προϋποθετικά εχέγγυα υπευθυνότητας.Η πολιτική «εκδημοκρατισμού» είκοσι εφτά χρόνια τώρα δεν διαμορφώνει πολίτες. Ετοιμάζει αντιστασιακούς σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη χούντα. Η χούντα παραμονεύει παντού, κάθε αστυνομικός είναι χούντα, «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος», χούντα είναι το συντεταγμένο κράτος, είναι κάθε τι δημόσιο: σχολικό ή πανεπιστημιακό κτίριο, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα δωρεάν βιβλία, οι πινακίδες για την τροχαία κίνηση στους δρόμους, οι τοίχοι των σπιτιών που προσφέρονται για να «εκφράσουν» τα παιδιά την αντίστασή τους στην επαπειλούμενη καταπίεση.Από την πρώτη τάξη του Δημοτικού η «προοδευτική» πολιτική ποτίζει τα παιδιά, είκοσι εφτά ολόκληρα χρόνια, με το αφιόνι της διεκδίκησης δικαιωμάτων τους. Τα μαθαίνει να συνδικαλίζονται, να απαιτούν αυτό που τους γυαλίζει με μεθόδους ωμού εκβιασμού: Με καταλήψεις των χώρων της σχολικής τους ζωής, δηώσεις, βανδαλισμούς, βάναυση συμπεριφορά απέναντι στον δάσκαλο και στον γονιό. Δεν ξέρουν τι θα πει σχολική «κοινότητα». Ξέρουν το «μαθητικό κίνημα», τη στράτευση στον γενιτσαρισμό των «κινητοποιήσεων». Δεν τους μίλησε ποτέ η πολιτεία για τη χαρά της ασκητικής που προϋποθέτει η μετοχή, η άμιλλα, το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. Δημοκρατία για τον μαθητόκοσμο στην Ελλάδα σημαίνει τον χαβαλέ της «αποχής», του αποκλεισμού κεντρικών δρόμων για να παραλύει η κυκλοφορία, σημαίνει να ηδονίζεσαι από τη μέθη ισχύος όταν μπορείς να βασανίζεις πολλούς.«Ολα επιτρέπονται». Στα εννέα χρόνια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης όλοι οι μαθητές είναι αυτονόητο να προάγονται, κανένας δεν επαναλαμβάνει μια τάξη. Ο θεσμός των μετεξεταστέων, της βαθμολογίας, της γραπτής δοκιμασίας είναι γραφικές τυπικότητες, τα παιδιά μαθαίνουν να τις περιφρονούν. Φτάνουν στο γυμνάσιο ή το τελειώνουν και πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τις στοιχειώδεις αριθμητικές πράξεις ή και να ορθογραφήσουν το όνομά τους. Φτάνουν στο πανεπιστήμιο και αν τους δώσεις τέσσερις λέξεις να τις συντάξουν σε λογική πρόταση, είναι για τους περισσότερους αδύνατο. Οι εξεταστές του ΑΣΕΠ μπορούν να βεβαιώσουν ποια ποσοστά εμφανίζει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός που διεκδικεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα σήμερα.Για λόγους «εκδημοκρατισμού» κατάργησε ο «προοδευτικός» λαϊκισμός τη στοιχειωδέστερη από τις παιδαγωγικές αρχές δημοκρατικής λειτουργίας του σχολείου: την ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών. Χλεύασαν και συκοφάντησαν οι «προοδευτικοί» την υπεράσπιση της αταξικής εμφάνισης στο σχολικό περιβάλλον, επέβαλαν τις ταξικές ενδυματολογικές διακρίσεις σαν παντιέρα «απελευθέρωσης» των παιδιών. Και η «απελευθέρωση» μεταφράστηκε αμέσως σε σκληρό ανταγωνισμό επίδειξης «σινιέ» ρουχισμού και υπόδησης, έξαλλων κομμώσεων, πληθωρικού μακιγιάζ των κοριτσιών από τα δώδεκά τους χρόνια, «πανκ» αμφιέσεων και χτενισμάτων των αγοριών, άφθονων χαλκάδων σε αυτιά, μύτες και χείλη ? όλα αυτά μέσα στο σχολείο.Από ένα τέτοιο περιβάλλον εκπαίδευσης ώς την κουκουλοφορία η απόσταση είναι ελάχιστη. Το ίδιο και από την «κατάληψη», τον αποκλεισμό της εισόδου των δασκάλων στο σχολειό, το κάψιμο θρανίων στην αυλή, ώς τον θρυμματισμό βιτρίνας, τον εμπρησμό καταστημάτων. Ελάχιστη, μηδαμινή απόσταση από το να λιθοβολούν δεκάχρονα αστυνομικούς και αστυνομικά τμήματα («Καθημερινή» 11/12/08) ώς την προμελετημένη, μεθοδική επιδίωξη να δολοφονήσεις τον «μπάτσο» με λοστό ή τσεκούρι, να τον κάψεις ζωντανό με μολότοφ. Και όλοι γύρω να ερμηνεύουν την «εκτόνωση» ή τον χαβαλέ σου σαν «αμφισβήτηση» και «διαμαρτυρία» για την ανεργία που σε περιμένει ή για το μάταιο της ανάπηρης σπουδής σου. Ωσάν να υπάρχει σκολιαρόπαιδο σήμερα που να διαβάζει εφημερίδα και πολιτικές αναλύσεις, να ξέρει να προβληματιστεί για το μέλλον του.Η δεύτερη πολιτική πρακτική που εκβάλλει στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης βίας και κακουργίας είναι η σκανδαλωδέστατη οικονομική πριμοδότηση (από όλες τις κυβερνήσεις) και η κυριαρχική τηλεοπτική προβολή του κρετινικού «φιλαθλητισμού». Ξέρουν οι μαφιόζοι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας ότι στην εξουσία φτάνει το κόμμα που θα υφαρπάσει την ψήφο της παραιτημένης από τη σκέψη και την κρίση μάζας, την ψήφο των μικρονοϊκών που ξέρουν να είναι μόνο οπαδοί, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις άλογης μονοτροπίας.Αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο τον παράγουν μαζικά τα γήπεδα. Αν ακούσει κανείς, έστω για λίγη ώρα, κάποιον από τους αποκλειστικά «φιλαθλητικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς, θα καταλάβει ότι οι λέξεις «ψυχοπαθολογία» και «κρετινισμός» είναι μόνο πραγματιστική διάγνωση. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος για να παρέχουν οι κυβερνήσεις πακτωλούς χρημάτων προκειμένου να συντηρείται και να προάγεται αυτή η συλλογική αλογία. Υπερπολυτελή γήπεδα, που κάθε τόσο οι αμβλύνοες τα καταστρέφουν με μανία και τα κατακαίνε, διμοιρίες ειδικών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γήπεδο, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφοι ώς και στο έσχατο επαρχιακό «ντέρμπι» κλωτσοπατινάδας, χώρια οι επιχορηγήσεις στις βαθύπλουτες εταιρείες φιλαθλητικής εμπορίας, η απόσβεση των χρεών τους.Τα γήπεδα είναι τα εκτροφεία του παρανοϊκού φανατισμού και της βίας, οι δεξαμενές απ? όπου τα κόμματα αντλούν το απαραίτητο για τις δικές τους «κινητοποιήσεις» ανθρώπινο υλικό. Μαζί με τον ρόλο προαγωγού στην εξηλιθίωση του τζόγου, τα γήπεδα σιγοντάρουν τον «εκδημοκρατισμό» της παιδείας, προκειμένου η κομματοκρατία να εδραιώνεται σε υποστυλώματα αλογίας, ανομίας, κάποτε και αθώου αίματος.

Αναδημοσίευση από http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_292_21/12/2008_296918