My SchBlogOut

Ο σχολικός σύμβουλος κλΠΕ01 Δυτ. Ελλάδος στις «Οδηγίες για την αξιολόγηση των μαθητών» προς τους θεολόγους των σχολείων της αρμοδιότητός του υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, πως «δεν πρέπει να εξαρτάται ο βαθμός από το αν [ο μαθητής] κάθεται φρόνιμα ή όχι στην τάξη», ενώ σημειώνει ότι «δεν είναι παιδαγωγικά ορθό ο οποιοσδήποτε μαθητής να έχει στην καρτέλα του στα Θρησκευτικά το μικρότερο βαθμό και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από το μέσο όρο της βαθμολογίας των υπόλοιπων μαθημάτων του» (διάβασε τις Οδηγίες εδώ). Και εγένετο σάλος μέγας στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο (δες εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ) μια και κατά την άποψη κάποιων «Πρόκειται για πρωτοφανή παρέμβαση στα διδακτικά καθήκοντα των καθηγητών η οποία ουσιαστικά υποβαθμίζει τη διδασκαλία των Θρησκευτικών και έρχεται μετά την έκδοση των τελευταίων εγκυκλίων για προαιρετική παρακολούθηση του μαθήματος από τους μαθητές!» Μα σοβαρολογούν οι άνθρωποι; Πού είδαν την πρωτοφανή παρέμβαση; Στο αυτονόητο και το παιδαγωγικά ορθό των Οδηγιών; Για εκκλησιαστικά σχολεία μιλάμε ή για τα «κοινά» γυμνάσια και λύκεια; Και το επιστέγασμα του «στημένου θορύβου» – γιατί περί αυτού πρόκειται κατά τη γνώμη μου- ο υπουργός, σύμφωνα με δημοσίευμα της esos, “έδωσε εντολή στον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης να διατάξει έρευνα και να ζητήσει ευθύνες”. Αν είναι έτσι, τζάμπα κόπος η επικοινωνιακή προσπάθεια meafora.gr του blogger υπουργού…Δε λέμε, πράττουμε.

Επ΄ ευκαιρία της «Ώρας της Γης» και τις περί αυτής θέσεις κι αντιθέσεις, αξίζει νομίζω, η αναδημοσίευση των «Δέκα οικολογικών μύθων» από την εφ. Τα Νέα, όπου η συνέντευξη-ρεπορτάζ με τον «αιρετικό» Νίκο Μάργαρη, καθηγητή στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Διαβάστε τη- κι ας την έχουμε υπόψη όταν συζητούμε για περιβαλλοντικές δραστηριότητες:
«Αρκεί συνήθως μια μεγάλη πυρκαγιά για να ανάψει η συζήτηση. Για τη σχέση μας με το περιβάλλον και την οικολογική μας συνείδηση. Στη συζήτηση αυτή χωράνε πολλά στοιχεία και ακόμη περισσότερες απόψεις. Χωράνε, όμως, και πολλοί μύθοι, ισχυρίζεται ο Νίκος Μάργαρης, και μεταφέρει τον αντίλογο για δέκα από αυτούς.
1. Η Ελλάδα δεν δικαιούται να κάνει οποιαδήποτε σκέψη για πυρηνικά εργοστάσια, επειδή είναι σεισμογενής περιοχή.
«Αυτή είναι μια πρόταση που αργά ή γρήγορα βρίσκει τη θέση της σε ένα από τα πολλά τηλεοπτικά πάνελ, όταν καλούνται να ζυγίσουν το δίκαιο και το άδικο του συγκεκριμένου ζητήματος. Μπροστά της, μάλιστα, υποχωρούν ακόμη και σημαντικότερα επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης. Οι γνωστές υπερβολές… Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, οι Ιάπωνες θα έπρεπε να έχουν κλείσει από καιρό τα δικά τους πυρηνικά εργοστάσια.»
2. Η αναδάσωση από όλους τους φορείς αρκεί για να σώσουμε τα δάση.
«Ο αντίλογος ξεκινάει με ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990: τη μεγάλη πυρκαγιά στο Άγιον Όρος. Μετά την κατάσβεσή της –με τη βοήθεια Γερμανών δασοπυροσβεστών– έπεσαν όλοι, καθηγητές, περιβαλλοντικές οργανώσεις, για να κάνουν αναδάσωση. Ευτυχώς τότε οι μοναχοί δεν άφησαν κανέναν να προχωρήσει. Ξέρετε ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όχι μόνο επανήλθε το δάσος καλύτερα από πριν, αλλά και μια αρρώστια που είχαν οι καστανιές εξαφανίστηκε. Το δάσος, δηλαδή, αναγεννήθηκε. Αυτό τι σημαίνει; Ότι υπάρχει μια ενδογενής δυνατότητα αναγέννησης. Εκτός εάν το δάσος καταπατηθεί ή βοσκηθεί. Στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα μαζί: οι βοσκοί ανεβάζουν τα γίδια για να βοσκήσουν και οι υπόλοιποι πηγαίνουν για αναδάσωση, με αποτέλεσμα να ανοίγουν τεράστιες λακκούβες για ένα πευκάκι σε ένα σημείο που κατά τ’ άλλα φυτρώνουν πέντε πευκάκια από μόνα τους. Αλλά κοιτάξτε και κάτι άλλο. Καλεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός τους πολίτες για αναδάσωση με πεύκα στην Αμυγδαλέζα. Σκέφτομαι, λοιπόν, γιατί τη λένε “Αμυγδαλέζα” και όχι “Πευκέζα”; Προφανώς επειδή έχει πολλές αμυγδαλιές… Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα τα δέντρα σε όλους τους χώρους. Οι πρόσκοποι φυτεύουν πεύκα, τα ΚΑΠΗ ευκάλυπτους, η ΑΧΕΠΑ άλλα είδη, χωρίς προσυνεννόηση. Αυτό που γίνεται στο τέλος είναι μια κουρελού με απρόβλεπτες συνέπειες. Κι αυτό γιατί το πεύκο βάζει φωτιά στα διπλανά του δέντρα. Αυτό έγινε στο Πήλιο, που δεν είχε ποτέ αυτό το είδος. Πήγαν, όμως, οι δασολόγοι το 1990, ξερίζωσαν μια ολόκληρη περιοχή, έβαλαν πεύκα και μέχρι σήμερα καίγονται. Αυτό που βλέπετε κάθε καλοκαίρι να καίγεται στο Πήλιο είναι εκείνα τα παλιά πεύκα της “αναδάσωσης”».
3. Τα κράτη που υπογράφουν το Πρωτόκολλο του Κιότο έχουν καλύτερη περιβαλλοντική πολιτική.
«Ουσιαστικά, εκείνο που υπογράφει μια χώρα είναι ότι θα τηρήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι προτιμότερο να πει κανείς ότι δεν υπογράφει παρά να το αγνοήσει στη συνέχεια. Πέρα από αυτό, όμως, για να μειώσεις τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα –αυτό που προβλέπει το Πρωτόκολλο–, μπορείς να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Κυρίως να σταματήσεις την παραγωγή ηλεκτρισμού. Ξέρετε ποιες είναι οι δύο αποδοτικότερες μέθοδοι για να ξεκινήσει κανείς; Τα πυρηνικά εργοστάσια και οι υδατοπτώσεις. Καταλαβαίνετε τι θα γίνει στην Ελλάδα εάν τολμήσει κανείς να προχωρήσει με την πυρηνική ενέργεια…»
4. Όταν αποκτήσουμε Εθνικό Κτηματολόγιο, θα σταματήσουν οι πυρκαγιές.
«Υποτίθεται επειδή θα σταματήσουν οι καταπατήσεις. Στη Ρόδο και την Κέρκυρα, όμως, που έχουν ήδη Κτηματολόγιο, έχουν σταματήσει οι πυρκαγιές; Για να μην αναφέρω τα παραδείγματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας που διαθέτουν Κτηματολόγιο. Οι πυρκαγιές, άλλωστε, είναι φυσιολογικό φαινόμενο στη Μεσόγειο και στις περιοχές της υδρογείου που έχουν μεσογειακό κλίμα: την Καλιφόρνια, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας (ο Μαγγελάνος έβλεπε τις φωτιές όταν πέρασε από εκεί), την Αυστραλία και τη Χιλή. Σε όλα αυτά τα μέρη τα οικοσυστήματα είναι προσαρμοσμένα ώστε να επανέρχονται. Δεν οφείλονται λοιπόν οι πυρκαγιές σε καταπατήσεις ή εμπρησμούς, όπως λέγεται κατά κόρον. Μπορεί να ξεκινούν από ανθρώπινη αμέλεια, όπως η γιαγιά που άναψε τον υπαίθριο φούρνο στην Πελοπόννησο το 2007, σε έναν κάφρο Νεοέλληνα που πετάει το τσιγάρο του ή σε ένα σκουπιδαριό που αναφλέγεται».
5. Τα δάση στην Ελλάδα συνεχώς μειώνονται.
«Δυστυχώς για τους πεσιμιστές και τις Κασσάνδρες, τα δάση στην Ελλάδα αυξάνονται, έστω και σε μικρά ποσοστά. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία από δορυφόρους. Εκείνο που παρατηρείται, από την άλλη, είναι μια προϊούσα ερημοποίηση, κυρίως στα νησιά. Κι αυτό γιατί εγκαταλείφθηκαν οι αναβαθμίδες και οι καλλιέργειες. Μετά την εγκατάλειψή τους επανήλθαν οι βοσκές που ερημώνουν το τοπίο. Εξαιτίας τους χάνονται τόνοι νερού και πολύτιμοι φυσικοί πόροι».
6. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση πρέπει να ξεκινάει από το δημοτικό σχολείο.
«Η απάντηση είναι “όχι”. Διότι αυτοί που ασχολούνται δεν γνωρίζουν τίποτε από περιβαλλοντική εκπαίδευση. Δείτε ποιοι κάνουν αυτά τα μαθήματα: από τους φιλολόγους μέχρι τους καθηγητές Φυσικής ή Οικιακής Οικονομίας. Ξέρετε τι διδάσκουν στα παιδιά; Στους μεν μαθητές της Αθήνας ότι ζουν σε διαμερίσματα-κλουβιά, είναι αλλοτριωμένοι καταναλωτές, όλα τα προϊόντα των φαστφουντάδικων είναι επιβλαβή για την υγεία. Θυμούνται οι ίδιοι τις συνθήκες υγιεινής που επικρατούσαν όταν άφησαν το χωριό τους και ήρθαν στην πρωτεύουσα; Όσο για τους μαθητές της περιφέρειας, μαθαίνουν ότι είναι έγκλημα να κουβαλάς ένα σακί με λίπασμα – πράγμα που κάνει ο πατέρας τους.Εκείνο που χρειάζεται δεν γίνεται πουθενά. Αντιθέτως, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην επαρχία να χρησιμοποιούν τα παιδιά σαν “ζωντανή διαφήμιση” οικολογικών εκστρατειών. Το έχω δει στο Βόλο: τρίχρονα αγόρια με πανό που γράφουν “Όχι άλλο διοξείδιο”. Είναι δυνατόν αυτό να το έχει σκεφτεί ένα παιδί τριών ετών; Όπως και μια έκθεση μαθητή που έχω διαβάσει, όπου θεοποιούνταν τα παλιά ξύλινα παιχνίδια κόντρα στα σημερινά ψεύτικα. Προφανώς την είχε γράψει ο δάσκαλος».
7. Οικολογία και οικονομική δραστηριότητα είναι δύο έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους.
«Τότε πρέπει να καταργήσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, που έτσι κι αλλιώς τις κατηγορούν ότι επιβαρύνουν το περιβάλλον (ενώ υπάρχουν δύο πανεπιστημιακές μελέτες που αποκλείουν κάτι τέτοιο). Κι όμως, είναι μία από τις λύσεις για την κλιματική αλλαγή. Για να παραχθεί ένα κιλό ψάρια από τις ιχθυοκαλλιέργειες, χρειάζονται δύο τόνοι νερό. Για ένα κιλό βοδινό χρειάζονται 14 τόνοι. Αφήστε που, αν βάλουμε όλες αυτές τις καλλιέργειες μαζί, δεν φτάνουν σε μέγεθος τη μισή Σκιάθο. Ένα άλλο παράδειγμα καλής συνεργασίας οικονομίας και οικολογίας αφορά στα φράγματα: η πρόταση είναι όποιο νέο φράγμα κατασκευάζεται να μετατρέπεται εύκολα σε υγροβιότοπο. Υπ’ όψιν ότι το κόστος για κάτι τέτοιο είναι πολύ χαμηλό. Αλλά και στον Υμηττό γιατί να μην μπορούν να μπουν αναψυκτήρια που θα εξυπηρετούν τους περιπατητές; Ή σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πωλητήρια των αρχαιολογικών μας χώρων εάν δεν υπήρχε αυτή η καχυποψία και μεμψιμοιρία για οποιαδήποτε κερδοφόρα δραστηριότητα».
8. Η κατασκευή μεγάλων έργων μόνο αρνητικές συνέπειες έχει για το περιβάλλον.
«Το καλύτερο παράδειγμα είναι της λίμνης Κερκίνης. Πρόκειται για ένα φράγμα που κατασκευάστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον ποταμό Στρυμόνα τη δεκαετία του 1930. Έγινε μάλιστα από την πολυεθνική αμερικανική εταιρεία ΟΥΛΕΝ με σκοπό την άρδευση του κάμπου των Σερρών.Σήμερα έχει εξελιχθεί στον καλύτερο ελληνικό υγροβιότοπο και ανήκει στην περίφημη σύμβαση Ραμσάρ. Τι νομίζετε ότι θα έκανε το Συμβούλιο της Επικρατείας εάν η πρόταση να κατασκευαστεί το φράγμα γινόταν στην εποχή μας; Κάποια στιγμή πρέπει και το Συμβούλιο να κατανοήσει ότι οι ενέργειές του θυμίζουν ακτιβιστική οργάνωση. Τη μεγαλύτερη ίσως της χώρας».
9. Ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσουμε το περιβάλλον είναι η δημιουργία ολοένα και περισσότερων εθνικών δρυμών.
«Όχι. Η ιστορία αποδεικνύει ότι δεν προστατεύεται τίποτα, είτε το χαρακτηρίσεις “εθνικό” είτε όχι. Εκείνο που χρειάζεται να γίνει στην Ελλάδα είναι να λείψουν επιτέλους οι υπερβολές. Πάρτε το παράδειγμα του προγράμματος “Natura”, όπου συμμετείχα ως αναπληρωτής του Γιάννη Μπουτάρη.Το “Natura” δεν απαγορεύει καμία δράση: απλώς εφιστά την προσοχή όλων για συγκεκριμένες δράσεις σε συγκεκριμένες περιοχές. Ε, λοιπόν, πήγαν οι πανεπιστημιακοί σε 220 περιοχές για ενδεχόμενη ένταξή τους στο πρόγραμμα και επέστρεψαν με 225 προτάσεις. Όταν τα βάλεις όλα κάτω και προκύψει ένα 25% της Ελλάδας που εντάσσεται στο “Natura”, δεν καταφέρνεις κάτι. Το λογικό είναι να κάνεις επιλεγμένες και στοχευμένες κινήσεις. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεις καλύτερα».
10. Οι καλύτεροι γνώστες για τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες μιας περιοχής.
«Κατ’ αρχάς, καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν προστατεύεται με ιδανικό τρόπο. Και συνήθως εκείνοι που αντιδρούν περισσότερο είναι οι κάτοικοι. Και συνήθως εκείνοι που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία –στα όρια του τραμπουκισμού– είναι οι ψαράδες. Για να καταλάβετε, οι ψαροκασέλες έχουν απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ και δέκα χρόνια. Κι όμως, οι δικοί μας ψαράδες επιμένουν να χρησιμοποιούν αυτούς τους φορείς μικροβίων και να επιτίθενται από την άλλη στις ιχθυοκαλλιέργειες, ότι τάχα δεν παράγουν υγιεινά ψάρια. Φανταστείτε να περνάει ένα τρακτέρ σε μέγεθος Τζάμπο πάνω από ένα δάσος και να το γδέρνει. Αυτό ακριβώς κάνουν στη θάλασσα οι ψαράδες. Ας δούμε, όμως, και το παράδειγμα των αγροτών στη Θεσσαλία, όπου ένα κιλό βαμβάκι στοιχίζει δύο τόνους νερό. Η διεθνής τιμή του οποίου είναι 30 λεπτά, ενώ οι Έλληνες το πουλάνε 1 ευρώ και κλείνουν και τους δρόμους».
11. Τα αιολικά πάρκα είναι η πιο εύκολη και φτηνή λύση για την παραγωγή ενέργειας στην Ελλάδα.
«Ξέρετε πόσα δικαιολογητικά χρειάζεται ένας ιδιώτης για την εγκατάσταση μιας ανεμογεννήτριας; Αρκεί να σας πω ότι το βάρος τους φτάνει τα 65 κιλά!»

Πότε άρχισε η Επανάσταση του 1821; Ποικίλουν οι απαντήσεις…Κατά τα ειωθότα στις 25 Μαρτίου 1821, ημέρα εορτασμού της Εθνικής Επετείου με ομιλίες, στρατιωτική παρέλαση κλπ. εκδηλώσεις και …επίσημη αργία! Τι έγινε τότε; Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα και όρκισε τους οπλαργηγούς… Κατά την εκδοχή ενίων ιστορικών και άλλες μαρτυρίες, μάλλον δεν έγινε …τίποτα! Μια και η Επανάσταση είχε ξεκινήσει στις 26 Φεβρουαρίου του 1821, όταν στην εκκλησία των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου της Μολδοβλαχίας (Ρουμανία) ο Μητροπολίτης Βενιαμίν ευλόγησε τη σημαία με έμβλημα το Σταυρό και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον Αγώνα, και ύψωσε τη σημαία του στο Βουκουρέστι στις 17 Μαρτίου… Στην Πελοπόννησο, ήδη από τις 21 Μαρτίου, οι επαναστάτες κατέλαβαν τα Καλάβρυτα, στις 22 Μαρτίου ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε τη σημαία της επανάστασης στη Βοστίτσα, το σημερινό Αίγιο, ενώ στις 23 Μαρτίου ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στήνει μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό και ορκίζει τους αγωνιστές στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα ….Και την ίδια ημέρα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, απελευθέρωσαν την Καλαμάτα και κήρυξαν την επανάσταση στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Ανεξάρτητα από αυτά, το γεγονός είναι ότι το τελευταίο 10ημερο του Μαρτίου 1821 είχε ξεκινήσει ο μεγάλος ξεσηκωμός των Ελλήνων. Το αν το λάβαρο στο σήκωσε ο Π. Π. Γερμανός , το αν υπήρξε ή όχι το «Κρυφό σχολειό» κτλ. κι αν το ένα κι αν το άλλο, που ένα πλήθος άρθρων, σημειωμάτων και σχολίων (δες λ.χ. εδώ) μάς πληροφορεί κάθε χρόνο, αποτελούν «ενδιαφέρουσα εναντιοδρομία, αλλά και αποκαλυπτική εμμονή: οι ενστάσεις -ακόμη και όταν δεν τελούν απολύτως εν δικαίω- τιτρώσκουν το απόλυτον της επίσημης Ιστορίας, η οποία βρίθει από επί μέρους κατασκευές, και κατά τούτο εισφέρουν στον γόνιμο προβληματισμό και την εθνική αυτογνωσία» όπως σημειώνεται στη στήλη ”Ο Τύπος των ήλων”. Και παρακάτω: «Ωστόσο -και εδώ εντοπίζεται η εμμονή- τα περισσότερα εξ αυτών των κειμένων διακρίνονται από επιθετική δυσανεξία και αποδομητική διάθεση, με άρρητο αλλά προφανή στόχο τη συνέχεια του ελληνισμού (κλασικό παράδειγμα από μια ”σχολή σκέψης” με ιδεοληπτικές εμμονές τύπου Ρεπούση: επηρεασμένοι από τον Διαφωτισμό οι Έλληνες επινόησαν τους προγόνους τους!)… Εν πάση περιπτώσει, είναι γόνιμο και λυσιτελές να παρατίθενται οι διαφορετικές προσεγγίσεις, και -γιατί όχι;- να διδάσκονται στα σχολεία μαζί με την επίσημη εκδοχή». Κι απ΄ αλλού αντιγράφω: «Βεβαίως το ΄21 το διδαχτήκαμε σύμφωνα με τις αφηγήσεις των νικητών, της εξουσίας και του χρήματος. Μας εδόθη το ανεστραμμένο είδωλό του. Για να γνωρίσει κανείς το αληθινό Εικοσιένα, όπως μας λέει ο Δημήτρης Φωτιάδης, ”πρέπει να σκύψει πάνω σε άλλα κείμενα, σ΄ εκείνα που προετοίμασαν το σηκωμό, σ΄ αυτά που γράφτηκαν όσο βρόνταγε το καριοφίλι κι΄ άστραφτε το γιαταγάνι και στα απομνημονεύματα των αγωνιστών –του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη, του Κολοκοτρώνη, του Φωτάκου, του Σπυρομίλιου, του Περραιβού, του Σπηλιάδη και άλλων. Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων…”.Ωστόσο η ”ουσία” και η ”ψυχή” του ’21, που είναι το αίσθημα της Ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας όχι μόνο δεν έχουν ατροφήσει, αλλά είναι βαθιά χαραγμένα στην ελληνική λαϊκή συνείδηση. Το ΄21 παραμένει και σήμερα η φλόγα που ανάβει στις καρδιές των υποδουλωμένων λαών γενναία αισθήματα ελπίδας και ηρωισμού. Μια φλόγα που πυροδοτεί και σήμερα τον ελληνικό λαό να βγει από τη νάρκη του και να τινάξει από πάνω του όλους αυτούς που εμπορεύονται την τύχη του και τη ζωή του…» Με άλλα λόγια, οι εθνικοί μύθοι τρέφουν τους λαούς μπροστά στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης, όταν κάποιοι δικοί μας ”νέοι ιστορικοί” δεν αρκούνται μόνο στην απομυθοποίησή του ΄21 αλλά προχωρούν ακόμα παραπέρα: χαρακτηρίζουν τους επαναστάτες και τρομοκράτες (…και κάποιοι άλλοι αθεόφοβοι θέτουν το ερώτημα: γιατί να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940, αφού οι Ιταλία είναι σύμμαχός μας;). Ε, ρε γερο-Κολοκοτρώνη, και σεις οι άλλοι που τότε πολεμήσατε και δώσατε το αίμα σας για τη Λευτεριά του τόπου, να ξέρατε τι κουμάσια είναι κάποιοι από τους απογόνους που τη Λευτεριά και την Ελλάδα τους κληρονομήσατε… που μόνο τους πρόβλημα έχει καταντήσει αν η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε ή όχι από την Αγία Λαύρα. Να το πω αλλιώς, είναι σαν να λέμε κατά πόσο αληθεύουν οι αντίστοιχοι επιστημονικοί μύθοι για την ”μπανιέρα του Αρχιμήδη” ή το ”μήλο του Νεύτωνα”, γιατί αν ήταν κατ΄ αντιστοιχία έτσι, τότε κομμάτι δύσκολο να επικοινωνούμε, εσείς κι εγώ, μέσω του Διαδικτύου σήμερα.
Επιμύθιο: “(…) εις τα ΄20 με ήλθαν γράμματα από τον Υψηλάντην διά να είμαι έτοιμος (…) 25 Μαρτίου ήτον η ημέρα της γενικής Επαναστάσεως.” Θ. Κολοκοτρώνη, Διήγησης συμβάντων της ελληνικής φυλής.

Η ελληνικής καταγωγής Σούλα Μπένετ το γένος Παναγιωτίδη, καθηγήτρια για 20 ολόκληρα χρόνια στο δημόσιο γυμνάσιο-λύκειο Northcote High της Μελβούρνης, βραβεύτηκε ως η καλύτερη καθηγήτρια φυσικοχημείας της Αυστραλίας! To βραβείο αυτό θεωρείται και είναι το κορυφαίο βραβείο για καθηγητές του κλάδου στην Αυστραλία. Από το 2001, αφότου ανέλαβε τη θέση της υπεύθυνης μαθημάτων Θετικής Κατεύθυνσης στο σχολείο, οι τάξεις των μαθητών των τελευταίων δύο τάξεων Γυμνασίου που επιλέγουν τις θετικές επιστήμες διπλασιάστηκε (δες κι εδώ). Στην Ελλάδα βέβαια, όπου όλοι είμαστε ίσοι και ικανοί στη δημόσια εκπαίδευση σύμφωνα με τα συνδικαλιστική οριοθέτηση από τη δεκαετία του ΄80 κι εδώ, πού να έχει τέτοια τύχη ο οποιοσδήποτε ικανός/ή εκπαιδευτικός δημόσιου σχολείου, από τους πάμπολλους που υπάρχουν?

Πηγή: http://www.alfavita.gr/typos/typos26_2_9_1120.php

«Με λένε Σταθούλα, είμαι 12 ετών και μένω στον Κισσό. Η δεύτερη κολλητή μου φίλη είναι η Μαρίνα, γιατί ο πρώτος είναι το λάπτοπ. Από τη στιγμή που το έπιασα στα χεριά μου τρελάθηκα, είναι τέλειο. Σήμερα κάναμε για πρώτη φορά κανονικό μάθημα με το λάπτοπ, ήταν κάτι το διαφορετικό. Μπορούσαμε να έχουμε έναν φάκελο που θα είχε τα βιβλία και έναν φάκελο που μπορούσαμε να γράφουμε τις απαντήσεις από τις ασκήσεις του βιβλίου». Η Σταθούλα είναι ένα από τα 13 παιδιά της Στ΄«tech» τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου στο Μούρεσι του Πηλίου, όπου για πρώτη φορά και με πρωτοβουλία του δασκάλου της τάξης Μανώλη Χειλαδάκη και τη συνδρομή της διευθύντριας Πολυξένης Μήτσιου (των λοιπών υπηρεσιακών παραγόντων ?συναινούντων) δημιουργήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας (δες εδώ)! Δε με εντυπωσίασε η θετική στάση των παιδιών, ήταν αναμενόμενη άλλωστε, αλλά η στάση των γονέων, οι οποίοι σύμφωνα τον πρωτοπόρο δάσκαλο «…ήταν στο σύνολό τους πολύ δεκτικοί και τους άρεσε η ιδέα. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι και έχουν καταλάβει τη σπουδαιότητα του μέσου. Κακά τα ψέματα. Όσο και να μην το θέλουμε, στο κοντινό μέλλον έτσι θα γίνονται τα μαθήματα».Κι αυτό επειδή, όταν περίπου πριν πέντε χρόνια παρουσίασα σε συνέδριο για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση μια πρόταση για την εισαγωγή/μελλοντική αντικατάσταση του γνωστού κλασικού βιβλίου από το αντίστοιχο ηλεκτρονικό (δες εδώ) το αρχικό πάγωμα του ακροατηρίου διαδέχθηκαν ερωτήσεις του τύπου ”και με τις εξετάσεις τι θα γίνει;” το γνωστό πρόβλημα εκπαιδευτικών, γονιών και των …υπουργικών διαλόγων για την παιδεία! Καλή επιτυχία στο πείραμα/ διδακτική πρόταση της tech τάξης του πηλιορείτικου Μούρεσι, μιας προσπάθειας προς μίμηση!

Συζήτηση για τα (νέα) βιβλία του Δημοτικού έχει ανοίξει εδώ και μέρες η εφ. Ελευθεροτυπία. Ας μείνω στο σχολιασμό για τα εγχειρίδια “Φυσικά Δημοτικού, Eρευνώ και Ανακαλύπτω”. Έτσι, «με εγκυκλοπαίδεια φυσικών επιστημών, ”κατάλληλη” για αναγνώστες άνω των έντεκα και δώδεκα χρόνων, είναι η εισαγωγή στον κόσμο της Φυσικής μέσα από τα αντίστοιχα νέα βιβλία της Ε’ και της Στ’ τάξεων . Η επιλογή να συμπεριληφθούν στο ”πείραμα” έννοιες όπως η μάζα, ο όγκος και η πυκνότητα, αναλύσεις για την ατομική δομή της ύλης, αλλά και η επιστημονικοποίηση απλών διατυπώσεων περί τα φυσικά και άλλα φαινόμενα, προκαλεί παρενέργειες που δεν είχαν υπολογιστεί από τους συγγραφείς-επιστήμονες.» «Πώς να προχωρήσω την ύλη, όταν ακόμα τα παιδιά της Ε’ τάξης προσπαθούν να καταλάβουν με τι μοιάζουν τα μόρια;» διερωτάται η εκπαιδευτικός Ειρήνη Πετροπούλου, ενώ ο Κωνσταντίνος Τσάκαλος, επίσης εκπαιδευτικός, προσδιορίζει την ουσία: «Τα νέα βιβλία δυστυχώς απαιτούν απομνημόνευση σύνθετων εννοιών και επιπλέον δίνουν έμφαση στον μικρόκοσμο αλλά και σε πολλά άλλα θέματα που είναι δύσκολα για τους μαθητές αυτής της ηλικίας, για το γνωστικό και ηλικιακό επίπεδό τους» (?) «Στη 14η κιόλας σελίδα του βιβλίου, οι ανικανοποίητοι συγγραφείς-επιστήμονες μετέτρεψαν τον απλό, βασικό ορισμό του μορίου και αντί ν’ αφήσουν τα 11χρονα να καταλάβουν ότι πρόκειται για το ”μικρότερο τμήμα ενός συστατικού που διατηρεί τις ιδιότητές του”, τους ανεβάζουν κατευθείαν επίπεδο και τους πάνε στις χημικές ενώσεις, ενημερώνοντας πως πρόκειται για ”το μικρότερο τμήμα μιας χημικής ένωσης (!) που διατηρεί τις ιδιότητές του”. Η απάντηση στην ερώτηση τι είναι χημική ένωση απαντάται αργότερα.» (?) «Στην Ε’ τάξη, λοιπόν, επιχειρούνται πολλά πειράματα. Ένα από τα πιο δημοφιλή και επαναλαμβανόμενα αφορά τις νοητικές λειτουργίες των μαθητών. Πραγματοποιείται η μετατροπή του γνωστικού αντικειμένου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε μάθημα τουλάχιστον λυκειακής, ενίοτε και μεταλυκειακής τάξης.» κτλ. κτλ. (περισσότερα εδώ). Πράγματι «Στο σημερινό Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών (ΑΠΣ) Φυσικών Επιστημών Ε? και Στ? Δημοτικού υπάρχει ύλη η οποία, σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, γίνεται κατανοητή μόνο από το 5% των μαθητών ενώ αντίστοιχη της δεν υπάρχει στα αναλυτικά προγράμματα άλλων χωρών. Προς την ίδια κατεύθυνση είναι και τα αποτελέσματα έρευνας που ανακοινώθηκε σύμφωνα με την οποία επτά στους δέκα από τους 230 καθηγητές Φυσικών Επιστημών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στους δόθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο Μαθητή της Ε? Δημοτικού θεωρούν ότι αυτά διδάσκονται στο γυμνάσιο και μάλιστα σχολιάζουν ότι θα ήταν καλύτερο να διδάσκεται στο Λύκειο.» (δες εδώ).Στην ίδια εφημερίδα, στο άρθρο ”Τα εγχειρίδια των Φυσικών Επιστημών:Ανορθολογισμός και αποτυχία ” του Κ. Ραβάνη, καθηγητή ΤΕΕΑΠΗ του Παν. Πατρών, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι « …Η δημιουργία διδακτικών εγχειριδίων για τις Φυσικές Επιστήμες, για όλες τις σχολικές βαθμίδες, αποτελεί διαδικασία και προϊόν ενός ειδικού επιστημονικού πεδίου, το οποίο αποκαλούμε διδακτικό μετασχηματισμό. Στο πεδίο αυτό μελετώνται και αξιοποιούνται εξαντλητικά οι διαπιστωμένες από την έρευνα δυσκολίες των παιδιών, οι θεωρητικά προβλεπόμενες δυνατότητές τους, η ανάλυση του παιδαγωγικού πλαισίου και των αναλυτικών προγραμμάτων, η ριζικά ανακατασκευασμένη επιστημονική γνώση για τις εξειδικευμένες ανάγκες της κάθε ηλικίας και σχολικής βαθμίδας, οι λειτουργίες των διαφόρων μορφών γραπτού κειμένου, συμβόλων και εικόνας, οι δραστηριότητες εμπέδωσης και άσκησης των παιδιών. Όταν όλα αυτά αποτελούν για τους συγγραφείς των εγχειριδίων άγνωστο πλανήτη, χωρίς καμιά αμφιβολία τα βιβλία που δημιουργούν είναι απλώς προϊόντα ενός τυφλού, αδιέξοδου και χωρίς σημεία στήριξης και αναφοράς εμπειρισμού (…)» Εδώ θέλω να παρατηρήσω ότι τόσο οι συγγραφείς των εν χρήσει εγχειριδίων φ.ε. των Ε΄& Στ΄ τάξεων δημοτικού, όσο και οι συγγραφείς των δυο προηγούμενων εγχειριδίων φ.ε. για τις ίδιες τάξεις στο πλαίσιο του εναλλακτικού βιβλίου, είναι στην πλειονότητά τους εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακές σπουδές στη διδακτική των φ.ε. και οι επικεφαλείς των συγγραφικών ομάδων καθηγητές στο ΠΤΔΕ του ΕΚΠΑ! Με άλλα λόγια μήπως αλλού βρίσκεται η κακοδαιμονία; Ιδέες για τη μερική λύση του γρίφου δίνει, κατά την άποψή μου, το άρθρο ”Διεφθαρμένα ή χαοτικά (ελληνικά) πανεπιστήμια; Η περίπτωση των Παιδαγωγικών Τμημάτων?? του Γ. Σταμέλου, αν. καθηγητή ΠΤΔΕ Παν. Πατρών, στο περιοδικό Σύγχρονη Εκπαίδευση τχ. 155(2008). Αν και για τους γνωρίζοντες τα πράγματα ή για αυτούς που τα ξέρουν ”από μέσα”, οι απαντήσεις σχετικά με τη συγγραφή των σχολικών βιβλίων, την κρίση/επιλογή τους κτλ. είναι περισσότερες από μία…Μια καλή ιδέα και για τη χώρα μας, όπως αλλού συμβαίνει, είναι η συγγραφή-διάθεση περισσοτέρων του ενός εγχειριδίων ανά μάθημα, τάξη, τύπο σχολείου. Αλλά πού…

Ξαναγράψιμο όλων των σχολικών βιβλίων Δημοτικού και Γυμνασίου και εξαρχής συγγραφή των βιβλίων του Λυκείου έως το 2013 (βλέπε …ΕΣΠΑ) σχεδιάζει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, σύμφωνα με την εφ. Απογευματινή. Τι κι αν όλα σχεδόν τα βιβλία του Δημοτικού και του Γυμνασίου (με χρηματοδότηση από το ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ/ Γ΄ ΚΠΣ) έχουν ηλικία μόλις δυο-τριών χρόνων, με κάποια να μην έχουν εκδοθεί ακόμα(!) και με την αξιολόγησή τους να έχει αναβληθεί για το,… επόμενο έτος! Τα βιβλία του Λυκείου είναι λίγο… μεγαλύτερα, έχουν ηλικία 8-10 χρόνων κι είναι απομεινάρια του πολλαπλού ή εναλλακτικού βιβλίου της «μεταρρύθμισης Αρσένη» (με χρηματοδότηση από το ΕΠΕΑΕΚ Ι /Β΄ ΚΠΣ), τα οποία δεν έχουν κι ούτε πρόκειται να αξιολογηθούν. Με άλλα λόγια τα …χρήματα να απορροφώνται και σε δουλειά να βρίσκεται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (εμ, κάτι πρέπει να κάνει κι αυτό, τόσος κόσμος το στελεχώνει). Παραγωγή βιβλίων λοιπόν, μια από τα ίδια, και συζήτηση περί αυτών και του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ (βεβαίως, βεβαίως), ήγουν πεδίο λαμπρό νέου διαλόγου για την μετα-απο-ρύθμιση της Παιδείας, κτλ. κτλ. Κοντά σε αυτά και η εξαγγελία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (δες εδώ) για ”συγγραφή βιβλίων (που) θα γίνεται από μεικτές ομάδες με πιλοτική περίοδο διδασκαλίας τους σε πιλοτικά σχολεία για να δοκιμάζονται και οι νέες μέθοδοι, και έπειτα από έγκριση των καθηγητών, θα εισάγονται στα σχολεία”, ”υιοθέτηση ενιαίου εθνικού προγράμματος σπουδών, το οποίο κατά 80-85% θα επιλέγεται και θα ορίζεται σε κεντρικό επίπεδο αλλά θα υπάρχει ένα 15-20% που θα ορίζεται σε περιφερειακό επίπεδο με βάση τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε περιοχής”, ”δημιουργία αυτοδύναμου λυκείου, που θα χορηγεί Εθνικό Απολυτήριο”…Εξαγγελίες ίδιες και απαράλλακτες, για όσους το θυμούνται, με αυτές που είχαν (ξανα)αναγγελθεί και ξεκινήσει όταν ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν υπουργός Παιδείας (1994-96), αλλά δεν υλοποιήθηκαν, επειδή ο επόμενος υπουργός Γερ. Αρσένης ήθελε να κάνει τη δική του μεταρρύθμιση… Θα έλεγε κάποιος ότι τα χρήματα της ΕΕ εκμαυλίζουν την ελληνική παιδεία?αντί να την προάγουν. Φτου κι απ΄ την αρχή λοιπόν για να είν΄ καλά το ΕΣΠΑ!

Ο καλός δάσκαλος δεν είναι κατ΄ ανάγκη αυτός που έχει διδακτορικό και οι ικανότητές του δεν μπορεί να αξιολογηθούν πριν να μπει στην τάξη. Το αποφασιστικό κριτήριο για το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν είναι ούτε το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων ούτε ο αριθμός των μαθητών στην τάξη, αλλά η ποιότητα των δασκάλων [βλέπε το παράδειγμα της Φινλανδίας],
σημειώνει ο Μ. Μητσός στη στήλη του στην εφ. ΤΑ ΝΕΑ. Σύμφωνα με μια έρευνα του Έρικ Χάνουσεκ, ενός οικονομολόγου του πανεπιστημίου Στάνφορντ, οι μαθητές ενός πολύ κακού δασκάλου μαθαίνουν κατά μέσο όρο σε έναν χρόνο τη μισή από την ύλη που πρέπει να διδαχθούν. Και οι μαθητές ενός πολύ καλού δασκάλου μιάμιση φορά αυτή την ύλη. Η διαφορά που τους χωρίζει είναι εντυπωσιακή: η διδασκαλία ενός ολόκληρου σχολικού έτους! Υπολόγισε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να «πιάσουν» τις πιο ανεπτυγμένες χώρες στον τομέα της παιδείας (όπως είναι ο Καναδάς και το Βέλγιο) αντικαθιστώντας απλώς το χειρότερο 6-10% των δασκάλων των δημοσίων σχολείων με μέτριους δασκάλους. Πώς μπορεί να γίνει όμως μια αποτελεσματική αξιολόγηση; Ο μόνος τρόπος, γράφει ο Μάλκολμ Γκλάντγουελ στον Νιου Γιόρκερ, είναι να δοκιμάζονται οι δάσκαλοι στην τάξη στη διάρκεια μιας περιόδου «μαθητείας». Με δεδομένο το χάσμα που χωρίζει τους άριστους από τους χείριστους, υπολογίζεται ότι θα πρέπει να δοκιμάζονται τέσσερις υποψήφιοι για να εντοπίζεται ένας καλός δάσκαλος. Κι αυτός ο δάσκαλος θα πρέπει να αμείβεται πολύ καλά. Η μέθοδος αυτή είναι ενδεχομένως αντιπαραγωγική. Κι αν για τα αμερικανικά δεδομένα είναι προωθημένη, για τα ελληνικά είναι ασφαλώς εξωπραγματική. Και ο λόγος, μα ο ΑΣΕΠ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, το? ΥΠΕΠΘ, σχολιάζω εγώ! Έτσι, σε μια συζήτηση που είχα κάποτε με τον νυν πρόεδρο του ΑΣΕΠ του είπα ότι δεν είναι δυνατό οι εκπαιδευτικοί να προσλαμβάνονται μόνο με γραπτό διαγωνισμό, ίσως απαιτείται και συνέντευξη ή ό,τι άλλο?Η απάντησή του μού έδειξε ότι είμαι βαθιά νυχτωμένος! Με άλλα λόγια μου δήλωσε ότι τα ίδια υποστηρίζει σε γραπτές προτάσεις του στον εκάστοτε υπουργό Παιδείας από τότε που ανέλαβε (πάει μια 10ετία…), αλλά πού?να εισακουστεί! Φωνή βοώντος?και ξανά μανά (νέος) διάλογος για την παιδεία, ήτοι άλλα λόγια να αγαπιώμαστε διακομματικά (:ο καθένας τα δικά του μικρο-κομματικο-πολιτικά) ?