Η σφενδόνη είναι ένα αρχαίο όπλο, αποτελούμενο από ένα λουρί σχοίνινο, δερμάτινο ή υφασμάτινο, με μια φαρδύτερη κοιλότητα στη μέση. Ο σφενδονήτης βάζει στην κοιλότητα μια πέτρα ή ένα μολυβένιο βαρίδι και πιάνοντας τις δύο άκρες του λουριού το στριφογυρίζει δυο-τρεις φορές και αφήνει τη μια άκρη, ώστε το βλήμα να φύγει (“εκσφενδονιστεί”) με μεγάλη ταχύτητα. Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν στο κυνήγι αλλά και στον πόλεμο, πρωτοχρησιμοποιήθηκε δε από τον άνθρωπο ήδη από την 7η χιλιετία π.Χ^[1]. Γνωστότατο περιστατικό χρήσης σφενδόνης είναι η εξιστορούμενη στη Βίβλο μονομαχία μεταξύ του νεαρού βοσκού Δαβίδ και του γιγαντόσωμου πολεμιστή Γολιάθ. ^[2].

Η λέξη επιζεί στη δημοτική ως “σφεντόνα”, που σήμερα όμως σημαίνει συνήθως μια διχάλα με δυο λάστιχα κι ένα πετσάκι στη μέση, που χρησιμοποιείται κυρίως από παιδιά για κυνήγι πουλιών και άλλες σκανταλιές. Το παιδικό αυτό παιχνίδι, που λέγεται και “λάστιχο”, δεν πρέπει να συγχέεται με το αρχαίο φονικό όπλο.

Μια υπέροχη περιγραφή από το φίλο μας, που μας εξηγεί ότι χρησιμοποίησε ένα μπουκάλι νερού, δύο λαστιχάκια κι ένα μπαλάκι….