Πραγματοποιήθηκε σήμερα Τετάρτη 6 Μαρτίου, στο 29ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών, η επιμορφωτική συνάντηση των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στην Α΄ τάξη στα σχολεία της περιφέρειας με θέμα: “Παραγωγή γραπτού λόγου μέσα από παραμύθια και ιστορίες“.

Στόχοι της δημιουργικής συγγραφής παραμυθιών από τους μαθητές είναι να αισθανθούν οι μαθητές το γράψιμο «δική τους υπόθεση» και όχι απλά μια άσκηση ρουτίνα, να απεγκλωβιστούν από παραδοσιακές διδακτικές συνήθειες και να νιώσουν τη χαρά του να φτιάχνει κανείς δικές του ιστορίες (την ηδονή του συγγραφέα), να παραγάγουν αυθεντικό λόγο, αξιοποιώντας τα βιώματα, τις εμπειρίες και τις μέχρι τώρα γνώσεις τους.

Η δομή του παραμυθιού περιλαμβάνει την αναπαράσταση ενός προβλήματος, τον προσανατολισμό (σε χρόνο, τόπο, δρώντα πρόσωπα), τη διαδοχή των γεγονότων (πλοκή), την επίλυση του προβλήματος. Ο ήρωας πρέπει να έχει όνομα,  χαρίσματα (πνευματικά, ψυχικά, υλικά, θετικά, ή αρνητικά), να έχει κάποιο στόχο, να του παρουσιαστούν εμπόδια (άρα εμφανίζονται κι άλλοι ήρωες), να υπάρξει σύγκρουση (η δράση προς το στόχο, φέρνει την αντί-δραση), αλλά και λύση (επιτυχία ή αποτυχία του στόχου του).

Έγινε επίσης αναφορά στους τρόπους παρουσίασης του παραμυθιού (αφήγηση, αφίσα – εικονογράφηση, δραματοποίηση (δίνοντας θεατρική μορφή στο παραμύθι ορίζοντας τους ήρωες και σχεδιάζοντας το διάλογο), παντομίμα, τη σιωπηλή τέχνη, τη γλώσσα της ψυχής όπως τη λένε, εκφράζοντας συναισθήματα και ιδέες με κινήσεις και όχι με λόγο.

Στη συνέχεια οι εκπαιδευτικοί σε ομάδες ζωγράφισαν, ένα θέμα που τους ενδιέφερε. Κάθε ομάδα έδινε το σχέδιο σε μία άλλη, η οποία αναλάμβανε να γράψει ένα παραμύθι γι’ αυτό που έβλεπε ζωγραφισμένο. Τέλος μια άλλη ομάδα, έπαιζε με παντομίμα, το σενάριο που είχε γράψει η προηγούμενη ομάδα.

Δύο από τα παραμύθια που έγραψαν, ζωγράφισαν και έπαιξαν οι ομάδες είναι τα ακόλουθα:

“Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο καροτένιος, ένας γλυκούλης, στρουμπουλούλης και παραπονιάρης Χιονάνθρωπος. Ζούσε πλάι σε μια συστάδα γυμνών δέντρων  σε μια κοιλάδα που φυσούσε πάντα άγριος βοριάς. Ήταν πάντα όλα χιονισμένα και άσπρα…Δεν άντεχε να περιτριγυρίζεται μόνο από λευκό, πορτοκαλί και καφέ. πάντα στο νου του ήταν τα λόγια του άγριου βοριά: “πώς αντέχεις εδώ;  ενώ έξω υπάρχει ζωή και χρώμα;” Ο καροτένιος έμεινε πολλές νύχτες ξάγρυπνος με τα λόγια  αυτά να ακούγονται δυνατά στα αυτιά του. Ένα μουντό πρωινό λοιπόν πήρε τη μεγάλη απόφαση να ανακαλύψει το χρώμα στη ζωή του.  Μα πώς να φύγει, αφού έπρεπε να διασχίσει μια απέραντη θάλασσα χωρίς να βραχεί και να λιώσει; Ένα ψαράκι μικρό του έδωσε τη λύση:  “Έχεις πολλές δυνάμεις. Μην το ξεχνάς! Κίοψε κλαδιά απο τα δέντρα, φτιάξε ένα μικρό καράβι και ξεκίνα. Ο κόσμος είναι όλος δικός σου!” Χρόνο δε χάνει και σε τρεις μέρες το καράβι σάλπαρε για τον μαγικό κόσμο των χρωμάτων…Ο καροτένιος θαμπώθηκε όταν τα μικρά χιονένια μάτια του αντίκρισαν το ζεστό κόσμο των χρωμάτων μέσα από ένα υπέροχο, καταπληκτικό, θαυμάσιο, εξαίσιο, ανεπανάληπτο ουράνιο τόξο.. τώρα ήταν πραγματικά τρισευτυχισμένος και έζησε αυτός με χρώματα κι εμείς….¨”

¨Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μοναχικό παιδάκι που το έλεγαν Αχιλλέα. ήταν μόνο του στον κόσμο και είχε για συντροφιά ένα μικρό προβατάκι, τον Ασπρούλη. Ένα βράδυ κάποιος έκλεψε το προβατάκι του και το έβαλε σε μια βάρκα να το πάει στο απέναντι νησί. Ο Αχιλλέας ήταν απαρηγόρητος. Φαφνικά δυνατός αέρας σηκώθηκε, η θάλασσα φουρτούνιασε, η βάρκα αναποδογύρισε και ο κλέφτης έπεσε στη θάλασσα, αλλά το αρνάκι γλίτωσε.  Ο Αχιλλέας είχε βγει στην παραλία και κοίταζε μήπως φανεί το αρνάκι του. Έβλεπε μόνο τα θεόρατα κύματα. τότε άκουσε στα αυτιά του τη φωνή του Ασπρούλη να τον καλεί σε βοήθεια. Γιατί ήταν ένα μαγικό αρνάκι που ήξερε να μιλά, αλλά τη φωνή του την άκουγε μόνο ο Αχιλλέας και τα μαγικά πλάσματα της θάλασσας. Μια γοργονίτσα, η Μυρτώ, στην ίδια ηλικία με τον Αχιλλέα, άκουσε κι αυτή το αρνάκι. Κολύμπησε μέχρι τη βάρκα και την έσπρωξε προς την ακτή. Ο Αχιλλέας ευτυχισμένος, αγκάλιασε τον Ασπρούλη”.

Αξιολογώντας την Ημερίδα έγραψαν:

“Σας ευχαριστούμε που μας δείξατε πώς να βοηθάμε τα παιδιά να αποτυπώνουν τα όνειρα και τις ελπίδες τους στο χαρτί και πως μπορούμε κι εμείς και τα παιδιά μέσα από το παραμύθι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα”

“Κοίταξε στα μάτια το φόβο σου και αυτός θα φοβηθεί και θα φύγει.. έτσι θέλουμε να ταξιδεύουμε και να αγωνιζόμαστε πλάι, πλάι, συλλογικά και δημιουργικά”

“Είδαμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε παραμύθι στην τάξη και αυτό να μας βοηθήσει στην παραγωγή γραπτού λόγου. Γελάσαμε πολύ και διασκεδάσαμε κατά την παραγωγή του δικού μας παραμυθιού”

“Μάτια…παιδικές καρδιές, μπλε όνειρα”

“Μας μαγέψατε και μας ταξιδέψατε στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών!!!”