Ένα σχόλιο της arganasta μου θύμισε ότι μέρες τώρα αναβάλλω ένα κείμενο για το βιβλίο του Ζακ Ρανσιέρ, “Ο αδαής δάσκαλος, πέντε μαθήματα πνευματικής χειραφέτησης”, που διάβασα πρόσφατα, μετά την παρουσίασή του από τον πάντα ενημερωμένο και ανήσυχο Θανάση Γιαλκέτση στο ένθετο Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας.

Κείμενο συναρπαστικό, που ενώ αρχικά με “σόκαρε” για την επίθεση που επιχειρεί στην παιδαγωγική επιστήμη και τις παιδαγωγικές θεωρίες, με οδήγησε στη συνέχεια σε μια διαδικασία αναστοχασμού για τις προτεραιότητες στο καθημερινό εκπαιδευτικό έργο.

Το 1818, ο Γάλλος δάσκαλος Ζοζέφ Ζακοτό, βρέθηκε εξόριστος στη Λουβέν να διδάσκει Ολλανδούς φοιτητές που δε γνώριζαν γαλλικά ενώ και ο ίδιος δε γνώριζε φλαμανδικά. Ο Ζακοτό έδωσε στους φοιτητές του μια δίγλωσση έκδοσή του «Τηλέμαχου» του Φενελόν και τους ζήτησε να μάθουν το γαλλικό κείμενο με τη βοήθεια της μετάφρασης.

Η επιτυχία του παιδαγωγικού του πειράματος υπήρξε μεγάλη και ο Ζακοτό συμπέρανε ότι η γνώση δεν είναι απαραίτητη στη διδασκαλία, ούτε η ερμηνεία απαραίτητη στη μάθηση. Τα αποτελέσματα αυτού του ασυνήθιστου πειράματος παιδαγωγικής τον οδήγησαν στη διαπίστωση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου νοήμονες. Βασισμένος σ’ αυτήν τη διαπίστωση, ο Ζακοτό επινόησε μια συνολική προσέγγιση στα ζητήματα μάθησης  και μια μέθοδο που ονόμασε πνευματική χειραφέτηση, μια μέθοδο που επιτρέπει, για παράδειγμα, σε αναλφάβητους γονείς να διδάξουν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Διάβαστε περισσότερα “Ο αδαής δάσκαλος”