Υπάρχει σχέση ανάμεσα στην κοινωνική αντίσταση, την ?κοπάνα? από τη δουλειά, τις ?αναρρωτικές? άδειες, την πρόωρη συνταξιοδότηση; Ο Κώστας Βεργόπουλος απαντά καταφατικά, σε ενδιαφέρον κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 4ης Ιουλίου. Αντιγράφω ανερυθρίαστα ένα τμήμα του (συνιστώντας πάντως να το διαβάσετε ολόκληρο για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας):

“…Στην Ιστορία οι μείζονες κοινωνικές αναφλέξεις πραγματοποιήθηκαν οσάκις οι πολιτικοί δίαυλοι είχαν κλείσει και η εξουσία θεωρούσε ότι είχε έτσι εξασφαλισθεί. Αυτό επιβεβαιώθηκε το 1789, το 1848, το 1871: την πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε όλες τις πλευρές του επίσημου πολιτικού φάσματος ανέτρεψαν οι περιφρονημένες, αγνοημένες και υποτιμημένες κοινωνικές δυνάμεις. Σήμερα, για την ακρίβεια της ζωής, οι πολιτικές ηγεσίες ενοχοποιούν την ατελή απελευθέρωση των αγορών και συνιστούν περαιτέρω απορρυθμίσεις και απελευθερώσεις. Ομως, η εμμονή στην ομοιοπαθητική μέθοδο επικαιροποιεί με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνική αντίσταση απέναντι σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Ηδη η κοινωνική «αντίσταση» λαμβάνει όλο και πιο άμεσες μορφές στους χώρους εργασίας, άρνηση σε μεγάλη κλίμακα της υπερωριακής εργασίας, αύξηση των απουσιών από τους εργασιακούς χώρους, επέκταση των αδειών από την εργασία λόγω ασθένειας, επιβράδυνση των εργασιακών ρυθμών σε συνδυασμό με τη δημιουργία και επίκληση εργασιακών «προσκομμάτων», πρόωρες μαζικές συνταξιοδοτήσεις. Ολες οι δυνατότητες αξιοποιούνται, προκειμένου ο εργαζόμενος να αποποιηθεί τον ρόλο για τον οποίο τον προορίζει η συναινετικά εφαρμοζόμενη πολιτική των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων απελευθερώσεων και απορρυθμίσεων.

Οι δημοσκοπήσεις του Κέντρου Μελετών της Γαλλικής Πολιτικής Ζωής (CEVIPOF) διαπιστώνουν ότι, παρά την απουσία κεντρικού αμφισβητησιακού πολιτικού κινήματος, οι κοινωνικές συγκρούσεις στα επιμέρους μέτωπα δεν έχουν μειωθεί, αλλά πολλαπλασιάζονται, διευρύνονται, επιμηκύνονται χρονικά και «σκληραίνουν» ποιοτικά, σε πλήρη αντιστοιχία με την καταλυτική απόγνωση των κοινωνικών δυνάμεων. Η κοινωνική διαμαρτυρία παραμένει επί του παρόντος περισσότερο διάχυτη, παρά επικεντρωμένη, και γι’ αυτό ο κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης εκτιμάται περισσότερο επίκαιρος, παρά ξεπερασμένος…”

Λέτε;