Απολαυστικό βιντεάκι που αναλαμβάνει να εξηγήσει με animation τα αίτια, το εύρος και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης

Ο καναπές, η πολυθρόνα, το βόλεμα, η καριέρα, η tv, τα ΜΜΕ, οι ατομικές διαδρομές, η ιδιώτευση, οι 48 άτοκες, οι πιστωτικές, το εξοχικό, το Gti, τα 100 τετραγωνικά με ημιυπαίθριο, οι πέντε μέρες στη μαγευτική Βιέννη, το σκύψιμο της πλάτης, η ευλύγιστη μέση, το εορτοδάνειο, οι κρατικοί συνδικαλιστές, οι εξωνημένες ηγεσίες, οι κομμένες κεφαλές, το ρουσφετάκι, το δελτίο ειδήσεων, η βαρεμάρα, οι βαρεμένοι, η μίζερη ζωή, η σκυφτή καθημερινότητα, το δε βαριέσαι, το έχει ο Θεός, το κι αύριο μέρα είναι, το τίποτα δεν αλλάζει εδώ, το πάντα έτσι θα ‘ναι, το τι είχες Γιάννη……

μας οδήγησαν, σχεδόν μισόν αιώνα μετά το 1-1-4, να μιλάμε ακόμα για το Σύνταγμα της χώρας (και την εφαρμογή του).

Στο βίντεο που ακολουθεί (από το tvxs.gr), ηρωικοί υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντιμετωπίζουν με αυταπάρνηση επικίνδυνους τρομοκράτες, μεταμφιεσμένους σε περαστικούς, διερχόμενους, πιτσιρικάδες, δικηγόρους, καταστηματάρχες, τραυματίες(!) και συμπαθητικές γριούλες.

Ελλάδα 2009

Δείγμα τυπικό της γενιάς μου διαμορφώθηκα πολιτικά σε «πηγαδάκια». Τα θυμάστε τα πηγαδάκια, έτσι δεν είναι; Ξεκινούσαν δυο να μιλούν, συνήθως διαπληκτιζόμενοι, και γύρω τους φτιαχνόταν γρήγορα ένας κύκλος, συχνά δεκάδων ανθρώπων. Γεμάτη ένταση και πάθος η αυτοσχέδια συνέλευση συζητούσε επί παντός του επιστητού. Τα προαύλια και τα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, οι αυλές των σχολείων, οι πλατείες των Εξαρχείων, του Συντάγματος και της Ομόνοιας φιλοξενούσαν σχεδόν καθημερινά τέτοιες ηλεκτρισμένες κουβέντες. Κι ήθελε επιμονή και υπομονή το ιδιότυπο αυτό άθλημα και γερή θεωρητική κατάρτιση, που λέγαμε τότε, και ικανότητες χειρισμού του ακροατηρίου και αντοχή στην επίθεση του «αντιπάλου». Ήθελε και κάτι άλλο βέβαια: ήθελε ιδέες και πίστη, ένα πρωτογενές ενδιαφέρον για την πολιτική που τροφοδοτούσε με πάθος αλλά και με λογισμό και μ’ όνειρο τους πολίτες. Που γέμιζε τα φοιτητικά αμφιθέατρα, τις συνελεύσεις των σωματείων και άρδευε τα κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του ’70 και του ’80.

Πότε είδατε για τελευταία φορά «πηγαδάκι»; Πολιτική συζήτηση που να διεξάγεται με πάθος και μ΄επιμονή; Πότε είδατε τελευταία φορά κάποιον να υπερασπίζεται τη γνώμη του ή τις επιλογές του με επιχειρήματα και τσαμπουκά αν χρειαστεί; Δε μιλώ για τους ειδικούς, τους μονίμως αναρτημένους στα τηλεοπτικά παράθυρα, τους επαγγελματίες, για μας λέω. Συνέχεια »

Αυτή ήταν η απάντηση του βαλλόμενου υπουργού Ναυτιλίας προς τους επικριτές του, σχετικά με την κατοχή εταιρείας για απόκτηση ακινήτων και αποφυγή φορολογίας. Η απάντηση αυτή δεν είναι κυνισμός υποστηρίζει ο Νίκος Ξυδάκης σε εξαιρετικό άρθρο του στην Καθημερινή. Είναι συμπύκνωση της πολιτικής πρακτικής πολλών τελευταίων ετών. Η βουλιμία του μη προνομιούχου, η απληστία του ανερχόμενου, η αλαζονεία του έχοντος? έχει εδραιωθεί τώρα ως βαθιά νοοτροπία, ως ηγεμονεύουσα ιδεολογία. Ο οριακά νόμιμος πλουτισμός, η υλιστική μανία, η καταναλωτική ευχέρεια, το σκάφος?σύμβολο, τα ακίνητα?φιλέτα είναι στόχος ζωής, διεκδικούν θέση στο νέο σύστημα ηθικών αρχών, στοιχειοθετούν νέο δικαίωμα: Το δικαίωμα στο πλουτίζειν εντός και εκτός των ορίων. Συνέχεια »

Η ολοσέλιδη καταχώριση του ΟΠΑΠ κοσμούσε τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου: «Επενδύουμε στην ΠΑΙΔΕΙΑ»-από κάτω και με πιο μικρά στοιχεία: «Με συνέπεια και διαφάνεια»-από κάτω και με ακόμη πιο μικρά στοιχεία: «Το μορφωτικό επίπεδο ενός λαού χαρακτηρίζει το παρόν του και προδικάζει το μέλλον του. Η γνώση συνιστά κλπ κλπ» και λίγο πιο κάτω το ψητό: «Γι αυτό και η ΟΠΑΠ ΑΕ, στα πλαίσια του Προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, το 2008 θα διαθέσει ?3.000.000 για τη στήριξη εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και δραστηριοτήτων, βοηθώντας έτσι τη χώρα να κάνει ένα σίγουρο βήμα προς τα εμπρός».
Παρά τη δυσπιστία που τρέφω για τα προγράμματα εταιρικής ευθύνης, δε θέλω να είμαι μίζερος.

Θετική και γενναιόδωρη η προσφορά, γαλαντόμος ο ΟΠΑΠ (όταν μάλιστα στις 31 Μαρτίου 2008 έχεις ανακοινώσει κέρδη πφ ύψους ?277.001.000 -πηγή: capital.gr – μπορείς να είσαι large). Αλλά δε μπορώ να μη κάνω δυο σκέψεις:

Συνέχεια »

Υπάρχει σχέση ανάμεσα στην κοινωνική αντίσταση, την ?κοπάνα? από τη δουλειά, τις ?αναρρωτικές? άδειες, την πρόωρη συνταξιοδότηση; Ο Κώστας Βεργόπουλος απαντά καταφατικά, σε ενδιαφέρον κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 4ης Ιουλίου. Αντιγράφω ανερυθρίαστα ένα τμήμα του (συνιστώντας πάντως να το διαβάσετε ολόκληρο για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας):

«…Στην Ιστορία οι μείζονες κοινωνικές αναφλέξεις πραγματοποιήθηκαν οσάκις οι πολιτικοί δίαυλοι είχαν κλείσει και η εξουσία θεωρούσε ότι είχε έτσι εξασφαλισθεί. Αυτό επιβεβαιώθηκε το 1789, το 1848, το 1871: την πολιτική συναίνεση ανάμεσα σε όλες τις πλευρές του επίσημου πολιτικού φάσματος ανέτρεψαν οι περιφρονημένες, αγνοημένες και υποτιμημένες κοινωνικές δυνάμεις. Σήμερα, για την ακρίβεια της ζωής, οι πολιτικές ηγεσίες ενοχοποιούν την ατελή απελευθέρωση των αγορών και συνιστούν περαιτέρω απορρυθμίσεις και απελευθερώσεις. Ομως, η εμμονή στην ομοιοπαθητική μέθοδο επικαιροποιεί με μαθηματική ακρίβεια την κοινωνική αντίσταση απέναντι σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Ηδη η κοινωνική «αντίσταση» λαμβάνει όλο και πιο άμεσες μορφές στους χώρους εργασίας, άρνηση σε μεγάλη κλίμακα της υπερωριακής εργασίας, αύξηση των απουσιών από τους εργασιακούς χώρους, επέκταση των αδειών από την εργασία λόγω ασθένειας, επιβράδυνση των εργασιακών ρυθμών σε συνδυασμό με τη δημιουργία και επίκληση εργασιακών «προσκομμάτων», πρόωρες μαζικές συνταξιοδοτήσεις. Ολες οι δυνατότητες αξιοποιούνται, προκειμένου ο εργαζόμενος να αποποιηθεί τον ρόλο για τον οποίο τον προορίζει η συναινετικά εφαρμοζόμενη πολιτική των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων απελευθερώσεων και απορρυθμίσεων.

Οι δημοσκοπήσεις του Κέντρου Μελετών της Γαλλικής Πολιτικής Ζωής (CEVIPOF) διαπιστώνουν ότι, παρά την απουσία κεντρικού αμφισβητησιακού πολιτικού κινήματος, οι κοινωνικές συγκρούσεις στα επιμέρους μέτωπα δεν έχουν μειωθεί, αλλά πολλαπλασιάζονται, διευρύνονται, επιμηκύνονται χρονικά και «σκληραίνουν» ποιοτικά, σε πλήρη αντιστοιχία με την καταλυτική απόγνωση των κοινωνικών δυνάμεων. Η κοινωνική διαμαρτυρία παραμένει επί του παρόντος περισσότερο διάχυτη, παρά επικεντρωμένη, και γι’ αυτό ο κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης εκτιμάται περισσότερο επίκαιρος, παρά ξεπερασμένος…»

Λέτε;