Στη στήλη που διατηρεί στην Ελευθεροτυπία η Μαρία Μυστακίδου, συστήνει καθημερινά στους αναγνώστες της ενδιαφέροντες δικτυακούς τόπους. Σήμερα, πρότεινε τον ιστοτόπο της πόλης του Ροβανιέμι (το χωριό του Αι-Βασίλη, ντε). Σημείωσα τη διεύθυνση για να τον επισκεφτώ με την κρυφή ελπίδα πως θα μάθαινα και κάτι για τους εκατοντάδες αναξιοπαθούντες συμπατριώτες, οι οποίοι  αναγκάζονται, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να ξενιτευτούν στον αφιλόξενο λαπωνικό βορρά.

Φώναξα μάλιστα και τη μικρή μου κόρη να δει τον Αι-Βασίλη και τους χωριανούς του. Ήρθε ανόρεχτα:

– Σιγά τον Άγιο Βασίλη, είπε, αυτός όλο κάτι πλαστικά ελαφάκια φέρνει. Τα καλά δώρα τα φέρνει ο Γερμανός…

Χάζεψε λίγο τον Άγιο (που δεν τον βρήκε του γούστου της), είπε κάτι για τα ελαφάκια που μοιάζουν με …”γαϊδούρια” και έφυγε αφήνοντάς με εμβρόντητο. Όχι γιατί έφυγε αλλά απ’ αυτά που διάβαζα.

Υποθέστε ότι είχαμε εμείς κάτι ανάλογο με το χωριό του Αι-Βασίλη. Φανταστείτε λίγο τον ιστοτόπο του…

Δε θα αναστέναζε από κατάνυξη; Δε θα ήταν τίγκα στα σουβενίρ, τα κομποσκοίνια, τις εικονίτσες; Δε θα διαφήμιζε ρουμς του λετ και τσίκνα από τοπική σπεσιαλιτέ; Δε θα τύλιγε την τοπική ανάπτυξη σε ολίγη από αρχαίο πνεύμα αθάνατο και αγώνες ενάντια στον ξένο κατακτητή; Κι όλ’ αυτά με γουέμπ ντιζάιν τσίλικο, σε φόντο κατά προτίμηση ουρανί, με τζάβα σκριπτ όμορφα, κάθε κλικ και θαύμα, και μουσική υπόκρουση κάτι από ζόρμπα δε γκρηκ.

Αλλά είπαμε, εμείς είμεθα άνθρωποι μεσογειακοί, ζεστοί, εξωστρεφείς και ευφυείς. Διάβαστε περισσότερα “Ροβανιέμι, η πόλη των βαρβάρων”

Δεν έχω παράπονο. Με θυμήθηκες… Μάλιστα αυτή τη φορά δεν έφτανε το προσωπικό τηλεφώνημα. Επιστράτευσες και την τεχνολογία. Και SMS είχαμε αυτή τη φορά.

“Συνάδελφε/ισσα σε ενημερώνω ότι την Τετάρτη 5/11 θα είμαι υποψήφιος αιρετός για το ΠΥΣΔΕ της τάδε Διεύθυνσης. Ταδόπουλος, της τάδε παράταξης”.

Και το μήνυμα να έρχεται και να ξανάρχεται από το πρωί και να αλλάζουν μόνο οι Ταδόπουλοι και οι παρατάξεις. Επαγγελματικό μήνυμα, όχι παίξε – γέλασε, από εταιρεία, που προφανώς βρήκε (νέο) πεδίον δόξης…

Τώρα φταίω εγώ να αρχίζω να το σκαλίζω; Πού ακριβώς βρήκες το κινητό μου; Μάλιστα, αυτόν τον αριθμό τον χρησιμοποιώ μόνο τελευταία και μόνο για επαγγελματικούς λόγους. Μάλιστα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, τον έχω δώσει μόνο μια φορά στην υπηρεσία και ποτέ σε συνάδελφο. Πώς ακριβώς τον βρήκες; Να υποθέσω ότι κάποιος που έχει πρόσβαση σε βάσεις δεδομένων (ας πούμε το Survey) βρήκε την ευκαιρία να κάνει μια “εξυπηρετησούλα”; Να χρησιμοποιήσει προσωπικά δεδομένα που συλλέγονται, προφανώς για άλλους σκοπούς, για την “προεκλογική” σου εκστρατεία; Προσδοκώντας με τη σειρά του μια “εξυπηρετησούλα” όταν “έλθεις εν τη βασιλεία σου”;

Εξηγούμαι… Δεν έχω πρόβλημα να με ενημερώσεις. Πέρνα από το σχολείο, στείλε το φυλλάδιο, που με τόση προσοχή φιλοτέχνησες, στον Σύλλογο, οργάνωσε, αν θέλεις, μια συνάντηση και στείλε μας πρόσκληση…

Εξηγούμαι… Δεν με ενόχλησε το μήνυμα. Αλλά να, είναι που πιστεύω ότι τα μέσα προσδιορίζουν τον σκοπό. Κι όπως, δια της “πλαγίας” εξασφάλισες τον αριθμό, έτσι, δια της “πλαγίας”, φοβάμαι, θα πολιτευθείς.  Και σε “εξυπηρετησούλες” θα αναλωθείς. Και δε θα ‘σαι αιρετός του κλάδου, ούτε καν της παράταξής σου, αλλά των εξυπηρετούντων και των εξυπηρετουμένων. Ηγέτης σ’ ένα ιδιότυπο δίκτυο πατρωνίας, θα κτίζεις προσεκτικά την προσωπική σου στρατηγική και την προσωπική σου καριέρα…

Εξηγούμαι… Κατά βάθος δεν τα ‘χω μαζί σου. Εσύ έτσι τα βρήκες κι έτσι πορεύεσαι. Τους όρους του παιχνιδιού ακολουθείς και, απ’ την πλευρά σου, καλά κάνεις. Με μας τα ‘χω! Που κλειστήκαμε στην ιδιωτικότητά μας και σου αφήσαμε χώρο να αλωνίζεις και να “λύνεις” τα προβλήματα “κατόπιν ενεργειών” σου. Που ανταλλάξαμε την κοινωνική μας συνείδηση και τη συλλογική μας παρουσία με τεσσάρι σε “νεόδμητη”. Που σε ανεχόμαστε και σε στηρίζουμε. Γιατί μας μοιάζεις ρε μπαγάσα… Γι αυτό και, κατά βάθος, σ’ αγαπάμε. Και σε θαυμάζουμε!