Στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης βρέθηκε το Νηπιαγωγείο μας μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους, στα πλαίσια του Εργαστηρίου Δεξιοτήτων “«ΟΧΙ 1940 – η διαφύλαξη της Ελευθερίας». Ενός διπλού “ΟΧΙ” του 1940 – 41, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα και άλλαξε την πορεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από μια χούφτα Έλληνες, γεμάτους ψυχή, ελληνική παιδεία και πίστη στην Παναγιά της Τήνου, η οποία για μια ακόμη φορά θα έμπαινε Οδηγήτρια, Αγία Σκέπη και Υπέρμαχος Στρατηγός του στρατού μας!
Γιατί εκεί στην Τήνο ξεκίνησαν όλα, με τον άνανδρο τορπιλισμό της “Έλλης”, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς της, στις 15 Αυγούστου 1940. Αλλά “σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν”…
Και έπειτα, μετά το μεγαλειώδες “ΟΧΙ” του Ιωάννη Μεταξά και ολοκλήρου του Ελληνισμού, με χαρά και λαχτάρα έσπευδαν στα τραίνα τα παλικάρια μας, οι προπαππούδες μας, για να ανέβουν γρήγορα στα σύνορα, στην Ήπειρο και να τιμωρήσουν τους ιερόσυλους της Τήνου!
Και οι Έλληνες ξαναέγιναν παγκόσμιοι ήρωες, όπως στα αρχαία χρόνια, συντρίβοντας την αυτοκρατορία του Μουσολίνι και δοξάζοντας για μια ακόμη φορά την χώρα και τα Όπλα μας, την Αεροπορία (κατόρθωμα Μαρίνου Μητραλέξη), το Ναυτικό (Παπανικολής, Βασίλισσας Όλγας, Αδρίας), το Πεζικό και το Πυροβολικό (έπος Βορείου Ηπείρου).
Πολεμώντας με ακράτητο ενθουσιασμό, που τροφοδοτούσε το αίσθημα δικαίου της καρδιάς τους, οι Ήρωές μας ξεπέρασαν τα ανθρώπινα μέτρα, παλεύοντας με χιόνια, λάσπες, ανέμους, βράχους, βουνά, πείνα και παγωνιά, γράφοντας νέες χρυσές σελίδες στην ιστορία, που με κομμένη ανάσα παρακολουθούσε τις απανωτές ελληνικές νίκες, καθώς τα λιοντάρια μας απελευθέρωναν την δακρυσμένη Βόρειο Ήπειρο.
Στην πρώτη γραμμή, με την ξιφολόγχη στα όπλα, οι τρομεροί Εύζωνές μας (τσολιάδες), ορμούσαν σαν αετοί φωνάζοντας “αέρα“, κοντεύοντας να πετάξουν τους μακαρονάδες στην θάλασσα!
Και δεν πολεμούσαν μόνο οι άνδρες, αλλά και οι γυναίκες, όπως οι Αδελφές Νοσοκόμες και οι θρυλικές Ηπειρώτισσες, που φορτώνονταν όπλα, τρόφιμα και πυρομαχικά, σκαρφαλώνοντας σε παγωμένα βουνά, όπου μήτε τα εκπαιδευμένα μουλάρια μας δεν μπορούσαν να πλησιάσουν!
Μα κι άλλη μια γυναίκα, σκορπούσε ρίγη συγκίνησης και θάρρους, μέσα από ραδιόφωνα και γραμμόφωνα, αλλά και ζωντανά στο μέτωπο. Η Σοφία Βέμπο. Η τραγουδίστρια της νίκης.
Και οι τραυματίες πολλοί, βαλμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια, που κάποτε άνοιγαν τις εθνικές παρελάσεις. Ήρωες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.
Έξω από το πολύ περιποιημένο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, υπάρχουν βέβαια και νεότερα μέσα.
Οι εντυπώσεις μας ήταν άριστες, ζωντανεύοντας στα μάτια μικρών και μεγάλων το μεγαλείο της Ελλάδας, την αξία της διαφύλαξης της Ελευθερίας μας, αλλά το επικό μέγεθος του ηρωισμού των προγόνων μας! Που με ένα ακόμη ελληνικό “ΟΧΙ”, άλλαξαν την ιστορία του κόσμου, ανεβάζοντας την πατρίδα μας ξανά στα ουράνια.
