Με τα υπέροχα και βαθιά λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, τα παιδιά έφτιαξαν τον δικό τους, πανέμορφο χαρταετό, γεμάτο χρώματα, χάρη και αρμονία, πετώντας τον με τις καθαρές ψυχούλες τους ψηλά στα ουράνια.
«Ό,τι μπόρεσα να αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου τη διαφάνεια, το χρωστώ σε ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη “στιγμή” όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια» ( Οδυσσέας Ελύτης, από τον «Μικρό ναυτίλο»).
Γι’ αυτό ποτέ δεν το βάζουμε κάτω. Μια γινόμαστε χαρταετοί για τον άνεμο και μια άνεμος για τον χαρταετό, ώστε τα όνειρα, οι ελπίδες και οι προσπάθειές μας να μην σταματούν να πετούν μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας, βοηθώντας να πετάξουν και άλλοι. Πολύ περισσότερο, που ο ουρανός υπάρχει.
