Στην τάξη μας, το ταξίδι προς τη γνώση γίνεται πάντα με τρόπο ζωντανό, παιχνιδιάρικο και γεμάτο συναίσθημα. Έτσι και αυτές τις μέρες, προετοιμαζόμενοι για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία.

Μια απρόσμενη επίσκεψη μάς περίμενε στο σχολείο: ο στρατηγός Ορέστης, ένας ιδιαίτερος επισκέπτης που δημιουργήσαμε με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Ήρθε από τις μάχες του 1940, κουβαλώντας μνήμες και εικόνες από μια εποχή δύσκολη, και μας εκμυστηρεύτηκε πως οι άνθρωποι σήμερα ξεχνούν σιγά σιγά εκείνες τις ηρωικές στιγμές.
Μας ζήτησε βοήθεια.
Μια αποστολή: να ξαναζωντανέψουμε τις μνήμες.

Μας αποκάλυψε πως είχε κρύψει κάπου στο σχολείο μας μια βαλίτσα με στοιχεία που θα μας βοηθούσαν. Και εμείς, με ενθουσιασμό, ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Όταν τη βρήκαμε και την ανοίξαμε, μέσα κρυβόταν ένας μικρός θησαυρός:
κράνος, γιλέκο φαντάρου, γάζες, κάλτσες στρατιώτη, μαλλί για πλέξιμο, betadine, ποδιά νοσοκόμας, ελληνική σημαία, αλλά και εικόνες του 1940.
Τα πιάσαμε στα χέρια μας, τα παρατηρήσαμε, τα αγγίξαμε και συζητήσαμε για όλα όσα μπορεί να κρύβει το κάθε αντικείμενο: ιστορίες, θάρρος, φροντίδα, κόπο, προσπάθεια.

Καταγράψαμε όσα ήδη γνωρίζαμε για την εποχή του πολέμου… και όσα θέλουμε ακόμα να μάθουμε.
Και έτσι η αποστολή ξεκίνησε.

Παίξαμε εκπαιδευτικά διαδικτυακά παιχνίδια γνώσεων, ανακαλύπτοντας γεγονότα, πρόσωπα και σύμβολα της εποχής.
Σχηματίσαμε το «ΟΧΙ» σε κατασκευές, αφού πρώτα μιλήσαμε για τη δύναμη και το νόημά του.
Πήραμε γκρίζες πολεμικές εικόνες και, με χρώμα και συναίσθημα, τις μεταμορφώσαμε σε εικόνες ειρήνης — γιατί τα παιδιά ξέρουν να δίνουν ξανά ζωή εκεί όπου κάποτε υπήρξε πόνος.

Από το «ΟΧΙ» ανακαλύψαμε το γράμμα Ο. Το ζωγραφίσαμε, το εντοπίσαμε, το ιχνηλατήσαμε — και κάπως έτσι η γλώσσα ενώθηκε με την ιστορία, φυσικά, απαλά, σαν να ανήκαν πάντα μαζί.

Μιλήσαμε για την ιστορία του Γίγαντα και του Νάνου: δύο φίλοι, που όμως κάποια στιγμή πάλεψαν, μέχρι που ο μικρός κατάφερε να προστατεύσει το δικό του σπίτι. Συνδέσαμε αυτή την ιστορία με τον αγώνα της Ελλάδας — μικρή χώρα με μεγάλη ψυχή.

Μελετήσαμε τον πίνακα «Γκουέρνικα», μιλήσαμε για τον πόνο του πολέμου και τη δύναμη της ειρήνης. Αφού τον λύσαμε σε κομμάτια και τον ξανασυνθέσαμε, αποφασίσαμε να τον μεταμορφώσουμε:
να του δώσουμε χρώμα, αγάπη, ζωή.
Και έτσι γεννήθηκε η δική μας Γκουέρνικα της ειρήνης.

Στολίσαμε την τάξη μας γιορτινά.
Με το περίγραμμα του σώματός μας σχηματίσαμε την Ελλάδα, σαν να αγκαλιάζουμε τον τόπο μας όλοι μαζί.
Και έτσι, προετοιμαστήκαμε για τη γιορτή μας, με σεβασμό, μνήμη και καρδιά.

Κάθε μάθηση έχει μια σπίθα.
Και εδώ, η σπίθα αυτή ήταν η συνειδητοποίηση πως η ειρήνη δεν είναι δεδομένη.
Την κρατάμε, την προστατεύουμε, την καλλιεργούμε — όπως κρατάμε ένα παιδικό χέρι:
με φροντίδα, σταθερότητα, αγάπη.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!!!
Ζήτω η ειρήνη!!!!
Ζήτω η ψυχή που παραμένει ανθρώπινη!!!

href=”https://tinyurl.com/2yrutk57″>https://tinyurl.com/2yrutk57

href=”https://blogs.sch.gr/nipvirser/files/2025/10/IMG_20251025_144052.jpg”>

Με χαρά και περιέργεια καλωσορίσαμε το φθινόπωρο στην τάξη μας, ανακαλώντας τα ονόματα των μηνών που το συνοδεύουν και συζητώντας τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής: τη δροσιά που μπαίνει στα πρωινά, τα φύλλα που αλλάζουν χρώματα, τον ουρανό που αλλάζει φωνή.

Αρχίσαμε να αναλύουμε τα χρώματα του φθινοπώρου και, με ζωηρή διάθεση, διακοσμήσαμε τα παράθυρα της τάξης μας. Συνθέσαμε νέες χρωματικές παλέτες, επιχειρήσαμε μίξεις χρωμάτων και ανακαλύψαμε το πορτοκαλί — το χρώμα που μοιάζει να μυρίζει κανέλα και φθινοπωρινά μήλα. Με αυτό το πορτοκαλί φτιάξαμε όμορφες κατασκευές: αποτυπώματα των χεριών μας έγιναν φύλλα, αστεράκια, μικρά σπίτια — και με το αποτύπωμα των χεριών χτίσαμε, σε ομαδική εργασία, ένα μεγάλο φθινοπωρινό δέντρο που μοσχοβολάει συνεργασία.

Τα παιδιά δημιούργησαν επίσης τα δικά τους τοπία με φθινοπωρινά χρώματα — ζωγραφιές όπου ορίζουν το δικό τους φθινόπωρο, με λόφους, ποτάμια και δέντρα σε αποχρώσεις που λάμπουν. Από την αυλή μαζέψαμε φύλλα· τα κρατήσαμε, τα παρατηρήσαμε, τα συζητήσαμε και — με μία παιχνιδιάρικη στιγμή — τα φυσήξαμε δυνατά για να τα δούμε να ταξιδεύουν για λίγο στον αέρα.

Στις κατασκευές μας χρησιμοποίησαμε και αποτυπώματα φύλλων: κάθε αποτύπωμα έγινε στολίδι, και με αυτά φτιάξαμε μικρές αφηγήσεις. Επίσης, κατασκευάσαμε όμορφες χελώνες βαμμένες με τα ανάλογα φθινοπωρινά χρώματα — ήρεμες φιγούρες που κουβαλούν τον δικό τους μικρό κήπο στην πλάτη τους.

Επιχειρήσαμε να δουλέψουμε και την έννοια του «μικρός — μεγάλος»: σε φύλλα εργασίας κληθήκαμε να βάψουμε κόκκινα τα μεγάλα σαλιγκάρια και πορτοκαλί τα μικρά — μια άσκηση που συνδύασε παρατήρηση, λεπτή κινητικότητα και χρώμα. Την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων διαβάσαμε το βιβλίο «Ξουτ» και συζητήσαμε για τα ζώα, για το πώς τα φροντίζουμε και για τα δικαιώματά τους· η συζήτηση αυτή οδήγησε σε μια ομαδική κατασκευή αφιερωμένη στον σεβασμό και την αγάπη προς τα ζώα.

Επιστρέφοντας στο όνομα του κάθε παιδιού, εντοπίσαμε και ξεχωρίσαμε το αρχικό γράμμα μας από τα αρχικά των συμμαθητών — και με αυτό το αρχικό δημιουργήσαμε την εικόνα μας σε ατομική κατασκευή: το γράμμα μεταμορφώθηκε σε πρόσωπο, σε φιγούρα, σε μικρό έργο τέχνης που μοιάζει με εμάς. Επιχειρήσαμε να μετρήσουμε τις συλλαβές του ονόματός μας με παλαμάκια και, στη συνέχεια, μέσα σε στεφάνια πραγματοποιήσαμε μικρά πηδηματάκια — τόσα όσα οι συλλαβές που ακουγόταν όταν λέγαμε το όνομά μας.

Σε μια παιχνιδιάρικη παραλλαγή των μουσικών καρεκλών, όταν σταμάταγε η μουσική το κάθε παιδί καλούνταν να αναπαραστήσει την εικόνα που όριζε η καρέκλα στην οποία βρέθηκε — έτσι σύνθεσαμe κίνηση, φαντασία και έκφραση. Κατασκευάσαμε ατομικά φθινοπωρινά δέντρα και, με ακόμη μία δημιουργική ιδέα, μετατρέψαμε τα γράμματα του ονόματός μας σε σώμα ανθρώπου: δώσαμε μορφή στο γράμμα, του χαρίσαμε ματάκια, χέρια και πόδια — και κάπως έτσι, το όνομά μας έγινε μικρή αυτοπροσωπογραφία.

Όλα όσα κάναμε — οι συζητήσεις για τους μήνες, οι μίξεις χρωμάτων, τα αποτυπώματα, τα φύλλα που ταξίδεψαν στον αέρα, τα παιχνίδια με το όνομα, οι μικρές πηδήξεις, οι μουσικές εικόνες και οι ομαδικές κατασκευές — συνέθεσαν μια πλούσια εμπειρία. Κάθε δραστηριότητα ήταν ένα μικρό πείραμα, μια πρόκληση και μια γιορτή: συνθέσαμε, επιχειρήσαμε, ανακαλύψαμε, μετρήσαμε και δημιουργήσαμε μαζί.

Κλείνουμε αυτό το κεφάλαιο του φθινοπώρου κρατώντας εικόνες γεμάτες χρώμα και ήχους: τα παράθυρά μας φωτίζουν το σχολείο με πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις, τα δέντρα μας στέκουν περήφανα στους τοίχους και τα ονόματά μας περπατούν σαν μικρές φιγούρες πάνω στα θρανία. Μια εποχή που μας προσκάλεσε να παρατηρήσουμε, να νιώσουμε και να φτιάξουμε — και που, με τα χέρια και τη φαντασία μας, έγινε ένα μικρό φθινοπωράκι μέσα στην τάξη.

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η πρώτη άσκηση σεισμού στο σχολείο μας!

Η συγκεκριμενη ημέρα, ξεκίνησε με πολλή δράση και δημιουργικότητα. Φτιάξαμε μια ολόκληρη πόλη από τουβλάκια, με δρόμους, σπίτια, δέντρα και κάθε λεπτομέρεια που μπορούσε να φανταστεί ένα παιδί. Η πόλη μας φαινόταν έτοιμη να ζωντανέψει… μέχρι που ήχησαν οι σειρήνες του σεισμού! Με το που μετακινήσαμε ελαφρά το τραπέζι όπου στηριζόταν η πόλη μας, όλα κατέρρευσαν! Αυτό το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για μια συζήτηση σχετικά με το τι είναι ο σεισμός, πώς δημιουργείται και γιατί συμβαίνει.

Στη συνέχεια μιλήσαμε για τους τρόπους προστασίας από έναν σεισμό, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά το τέλος του. Έπειτα ήρθε η στιγμή της πρώτης μας άσκησης σεισμού: τα παιδιά, με προσοχή και ψυχραιμία, έμαθαν πού να κρυφτούν, πώς να καλύψουν το κεφάλι τους και πώς να παραμείνουν ασφαλή μέχρι να περάσει η αναστάτωση.

Μιλήσαμε επίσης για το πολύ σημαντικό «βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών», που πρέπει να υπάρχει σε κάθε σπίτι και φυσικά και στο σχολείο μας. Τα παιδιά ανακάλυψαν πού φυλάσσεται στο σχολείο και τι περιέχει, ώστε να είμαστε πάντα έτοιμοι για κάθε έκτακτη ανάγκη.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι συμβαίνει στη φύση, παρατηρήσαμε και σχολιάσαμε εικόνες από σεισμούς, διασώστες, τσουνάμι και γκρεμισμένα κτήρια. Αναφερθήκαμε επίσης στον μύθο του Εγκέλαδου, ενός γίγαντα της ελληνικής μυθολογίας που ζούσε κάτω από τη γη και, σύμφωνα με τον μύθο, οι κινήσεις του προκαλούσαν σεισμούς. Μέσα από αυτόν τον μύθο τα παιδιά είδαν πώς οι άνθρωποι κάποτε προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα με ιστορίες και φαντασία.

Η μέρα έκλεισε με ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: οι σεισμοί δεν είναι λόγος πανικού. Με σωστή ενημέρωση, προετοιμασία και ασκήσεις, μπορούμε να προστατευτούμε και να μένουμε ήρεμοι. Και φυσικά, η πόλη μας από τουβλάκια μπορεί πάντα να ξαναχτιστεί – γιατί με υπομονή, συνεργασία και φαντασία, όλα γίνονται καλύτερα την επόμενη φορά!

Τα παιδιά έμαθαν, έπαιξαν και ένιωσαν δυνατά και έτοιμα να αντιμετωπίσουν κάθε αναστάτωση με ψυχραιμία και χαμόγελο. Μια εμπειρία που μας θύμισε πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε, να εξασκούμαστε και να νιώθουμε ασφαλείς, ακόμα κι όταν η γη κάτω από τα πόδια μας, κουνιέται!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, στο νηπιαγωγείο μας επιχειρήσαμε να δώσουμε φωνή στα συναισθήματα… όχι μέσα από λέξεις, αλλά μέσα από την τέχνη…

Τα παιδιά γνώρισαν διάσημους πίνακες που κουβαλούν συναισθήματα έντονα και αληθινά∙ φόβο, μοναξιά, τρυφερότητα, απορία, εσωτερική σιωπή.
Η «Κραυγή», το «Portait of an Anxious Man», το «Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι», το «Son of Man», ακόμη και η «Προσωπογραφία του Νταλί», έγιναν αφορμή για συζήτηση, παρατήρηση, ενσυναίσθηση.

Και ύστερα; Ύστερα, μικρά παιδιά “φόρεσαν” μεγάλους πίνακες, δημιουργώντας “πίνακες που ανασαίνουν”…
Στάθηκαν σιωπηλά, με τις λεζάντες τους γραμμένες δίπλα, με φράσεις για όσα δεν λέγονται εύκολα∙ για την κρυμμένη λύπη, για την ανάγκη να μας βλέπουν πίσω από το χαμόγελο, για τη σημασία του να μην μένει κανείς μόνος.

Η δράση μεταφερθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Βυρωνειας, όπου τα παιδιά της Πέμπτης Δημοτικού είδαν τους “ζωντανούς πίνακες” και μοιράστηκαν τις δικές τους σκέψεις και συναισθήματα.Τα παιδιά μας μίλησαν!! Ερμήνευσαν τους πίνακες μας με λέξεις απλές, καθαρές, αληθινές.
Λέξεις που μας λύγισαν.

Γιατί κάθε φορά που ένα παιδί βρίσκει τρόπο να μιλήσει για το μέσα του, η σιωπή του κόσμου μικραίνει λίγο.

Και εκεί, ανάμεσα στις λέξεις τους, καταλάβαμε ξανά γιατί πιστεύουμε τόσο πολύ στα παιδιά.

Γιατί κάθε φορά που ένα παιδί κατανοεί, νιώθει και συμπονά,ο κόσμος κάνει ένα μικρό βήμα προς το φως….

Το Νηπιαγωγείο Βυρώνειας εκφράζει την ειλικρινή και θερμή του ευγνωμοσύνη προς το Ίδρυμα Αγγελίκουση για τη δωρεά παιδικών βιβλίων που προσέφερε με αγάπη στο σχολείο μας, εμπλουτίζοντας τη βιβλιοθήκη μας με νέους πολύτιμους “θησαυρούς γνώσης”.

Τα βιβλία αυτά θα ταξιδέψουν τα παιδιά σε κόσμους φαντασίας, θα τα εμπνεύσουν να ανακαλύψουν, να σκεφτούν, να ονειρευτούν και να αγαπήσουν το διάβασμα.

Είναι όμορφο να γνωρίζουμε πως υπάρχουν φορείς που στηρίζουν το σχολείο και επενδύουν στο μέλλον των παιδιών μέσα από την καλλιέργεια του νου και της ψυχής τους!!!!

Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη,
οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές του Νηπιαγωγείου Βυρώνειας.

Το Νηπιαγωγείο Βυρώνειας θα ήθελε να ευχαριστήσει θερμά τον Οργανισμό “Το Χαμόγελο του Παιδιού”, τον Δήμο Σιντικής, καθώς και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του, για τη διεξαγωγή της δράσης “Ιπποκράτης” και τον προληπτικό οδοντιατρικό έλεγχο στον οποίο υποβλήθηκαν οι μαθητές μας.

Μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες, τα παιδιά μαθαίνουν από μικρή ηλικία τη σημασία της φροντίδας της υγείας τους και αποκτούν πολύτιμες εμπειρίες μέσα σε ένα περιβάλλον φροντίδας, ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Ευχαριστούμε όλους όσοι συνέβαλαν με αγάπη και επαγγελματισμό, αποδεικνύοντας στην πράξη πως η συνεργασία φορέων και σχολείων μπορεί να προσφέρει ουσιαστική στήριξη και χαμόγελα στα παιδιά μας.

https://acrobat.adobe.com/id/urn:aaid:sc:EU:ea075824-ffef-4121-9e5d-5ded8ea15d45

Μετάβαση στο padlet.com