Στην τάξη μας, το ταξίδι προς τη γνώση γίνεται πάντα με τρόπο ζωντανό, παιχνιδιάρικο και γεμάτο συναίσθημα. Έτσι και αυτές τις μέρες, προετοιμαζόμενοι για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία.

Μια απρόσμενη επίσκεψη μάς περίμενε στο σχολείο: ο στρατηγός Ορέστης, ένας ιδιαίτερος επισκέπτης που δημιουργήσαμε με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Ήρθε από τις μάχες του 1940, κουβαλώντας μνήμες και εικόνες από μια εποχή δύσκολη, και μας εκμυστηρεύτηκε πως οι άνθρωποι σήμερα ξεχνούν σιγά σιγά εκείνες τις ηρωικές στιγμές.
Μας ζήτησε βοήθεια.
Μια αποστολή: να ξαναζωντανέψουμε τις μνήμες.

Μας αποκάλυψε πως είχε κρύψει κάπου στο σχολείο μας μια βαλίτσα με στοιχεία που θα μας βοηθούσαν. Και εμείς, με ενθουσιασμό, ξεκινήσαμε την αναζήτηση. Όταν τη βρήκαμε και την ανοίξαμε, μέσα κρυβόταν ένας μικρός θησαυρός:
κράνος, γιλέκο φαντάρου, γάζες, κάλτσες στρατιώτη, μαλλί για πλέξιμο, betadine, ποδιά νοσοκόμας, ελληνική σημαία, αλλά και εικόνες του 1940.
Τα πιάσαμε στα χέρια μας, τα παρατηρήσαμε, τα αγγίξαμε και συζητήσαμε για όλα όσα μπορεί να κρύβει το κάθε αντικείμενο: ιστορίες, θάρρος, φροντίδα, κόπο, προσπάθεια.

Καταγράψαμε όσα ήδη γνωρίζαμε για την εποχή του πολέμου… και όσα θέλουμε ακόμα να μάθουμε.
Και έτσι η αποστολή ξεκίνησε.

Παίξαμε εκπαιδευτικά διαδικτυακά παιχνίδια γνώσεων, ανακαλύπτοντας γεγονότα, πρόσωπα και σύμβολα της εποχής.
Σχηματίσαμε το «ΟΧΙ» σε κατασκευές, αφού πρώτα μιλήσαμε για τη δύναμη και το νόημά του.
Πήραμε γκρίζες πολεμικές εικόνες και, με χρώμα και συναίσθημα, τις μεταμορφώσαμε σε εικόνες ειρήνης — γιατί τα παιδιά ξέρουν να δίνουν ξανά ζωή εκεί όπου κάποτε υπήρξε πόνος.

Από το «ΟΧΙ» ανακαλύψαμε το γράμμα Ο. Το ζωγραφίσαμε, το εντοπίσαμε, το ιχνηλατήσαμε — και κάπως έτσι η γλώσσα ενώθηκε με την ιστορία, φυσικά, απαλά, σαν να ανήκαν πάντα μαζί.

Μιλήσαμε για την ιστορία του Γίγαντα και του Νάνου: δύο φίλοι, που όμως κάποια στιγμή πάλεψαν, μέχρι που ο μικρός κατάφερε να προστατεύσει το δικό του σπίτι. Συνδέσαμε αυτή την ιστορία με τον αγώνα της Ελλάδας — μικρή χώρα με μεγάλη ψυχή.

Μελετήσαμε τον πίνακα «Γκουέρνικα», μιλήσαμε για τον πόνο του πολέμου και τη δύναμη της ειρήνης. Αφού τον λύσαμε σε κομμάτια και τον ξανασυνθέσαμε, αποφασίσαμε να τον μεταμορφώσουμε:
να του δώσουμε χρώμα, αγάπη, ζωή.
Και έτσι γεννήθηκε η δική μας Γκουέρνικα της ειρήνης.

Στολίσαμε την τάξη μας γιορτινά.
Με το περίγραμμα του σώματός μας σχηματίσαμε την Ελλάδα, σαν να αγκαλιάζουμε τον τόπο μας όλοι μαζί.
Και έτσι, προετοιμαστήκαμε για τη γιορτή μας, με σεβασμό, μνήμη και καρδιά.

Κάθε μάθηση έχει μια σπίθα.
Και εδώ, η σπίθα αυτή ήταν η συνειδητοποίηση πως η ειρήνη δεν είναι δεδομένη.
Την κρατάμε, την προστατεύουμε, την καλλιεργούμε — όπως κρατάμε ένα παιδικό χέρι:
με φροντίδα, σταθερότητα, αγάπη.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!!!
Ζήτω η ειρήνη!!!!
Ζήτω η ψυχή που παραμένει ανθρώπινη!!!

href=”https://tinyurl.com/2yrutk57″>https://tinyurl.com/2yrutk57

href=”https://blogs.sch.gr/nipvirser/files/2025/10/IMG_20251025_144052.jpg”>