Με χαρά και περιέργεια καλωσορίσαμε το φθινόπωρο στην τάξη μας, ανακαλώντας τα ονόματα των μηνών που το συνοδεύουν και συζητώντας τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής: τη δροσιά που μπαίνει στα πρωινά, τα φύλλα που αλλάζουν χρώματα, τον ουρανό που αλλάζει φωνή.

Αρχίσαμε να αναλύουμε τα χρώματα του φθινοπώρου και, με ζωηρή διάθεση, διακοσμήσαμε τα παράθυρα της τάξης μας. Συνθέσαμε νέες χρωματικές παλέτες, επιχειρήσαμε μίξεις χρωμάτων και ανακαλύψαμε το πορτοκαλί — το χρώμα που μοιάζει να μυρίζει κανέλα και φθινοπωρινά μήλα. Με αυτό το πορτοκαλί φτιάξαμε όμορφες κατασκευές: αποτυπώματα των χεριών μας έγιναν φύλλα, αστεράκια, μικρά σπίτια — και με το αποτύπωμα των χεριών χτίσαμε, σε ομαδική εργασία, ένα μεγάλο φθινοπωρινό δέντρο που μοσχοβολάει συνεργασία.

Τα παιδιά δημιούργησαν επίσης τα δικά τους τοπία με φθινοπωρινά χρώματα — ζωγραφιές όπου ορίζουν το δικό τους φθινόπωρο, με λόφους, ποτάμια και δέντρα σε αποχρώσεις που λάμπουν. Από την αυλή μαζέψαμε φύλλα· τα κρατήσαμε, τα παρατηρήσαμε, τα συζητήσαμε και — με μία παιχνιδιάρικη στιγμή — τα φυσήξαμε δυνατά για να τα δούμε να ταξιδεύουν για λίγο στον αέρα.

Στις κατασκευές μας χρησιμοποίησαμε και αποτυπώματα φύλλων: κάθε αποτύπωμα έγινε στολίδι, και με αυτά φτιάξαμε μικρές αφηγήσεις. Επίσης, κατασκευάσαμε όμορφες χελώνες βαμμένες με τα ανάλογα φθινοπωρινά χρώματα — ήρεμες φιγούρες που κουβαλούν τον δικό τους μικρό κήπο στην πλάτη τους.

Επιχειρήσαμε να δουλέψουμε και την έννοια του «μικρός — μεγάλος»: σε φύλλα εργασίας κληθήκαμε να βάψουμε κόκκινα τα μεγάλα σαλιγκάρια και πορτοκαλί τα μικρά — μια άσκηση που συνδύασε παρατήρηση, λεπτή κινητικότητα και χρώμα. Την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων διαβάσαμε το βιβλίο «Ξουτ» και συζητήσαμε για τα ζώα, για το πώς τα φροντίζουμε και για τα δικαιώματά τους· η συζήτηση αυτή οδήγησε σε μια ομαδική κατασκευή αφιερωμένη στον σεβασμό και την αγάπη προς τα ζώα.

Επιστρέφοντας στο όνομα του κάθε παιδιού, εντοπίσαμε και ξεχωρίσαμε το αρχικό γράμμα μας από τα αρχικά των συμμαθητών — και με αυτό το αρχικό δημιουργήσαμε την εικόνα μας σε ατομική κατασκευή: το γράμμα μεταμορφώθηκε σε πρόσωπο, σε φιγούρα, σε μικρό έργο τέχνης που μοιάζει με εμάς. Επιχειρήσαμε να μετρήσουμε τις συλλαβές του ονόματός μας με παλαμάκια και, στη συνέχεια, μέσα σε στεφάνια πραγματοποιήσαμε μικρά πηδηματάκια — τόσα όσα οι συλλαβές που ακουγόταν όταν λέγαμε το όνομά μας.

Σε μια παιχνιδιάρικη παραλλαγή των μουσικών καρεκλών, όταν σταμάταγε η μουσική το κάθε παιδί καλούνταν να αναπαραστήσει την εικόνα που όριζε η καρέκλα στην οποία βρέθηκε — έτσι σύνθεσαμe κίνηση, φαντασία και έκφραση. Κατασκευάσαμε ατομικά φθινοπωρινά δέντρα και, με ακόμη μία δημιουργική ιδέα, μετατρέψαμε τα γράμματα του ονόματός μας σε σώμα ανθρώπου: δώσαμε μορφή στο γράμμα, του χαρίσαμε ματάκια, χέρια και πόδια — και κάπως έτσι, το όνομά μας έγινε μικρή αυτοπροσωπογραφία.

Όλα όσα κάναμε — οι συζητήσεις για τους μήνες, οι μίξεις χρωμάτων, τα αποτυπώματα, τα φύλλα που ταξίδεψαν στον αέρα, τα παιχνίδια με το όνομα, οι μικρές πηδήξεις, οι μουσικές εικόνες και οι ομαδικές κατασκευές — συνέθεσαν μια πλούσια εμπειρία. Κάθε δραστηριότητα ήταν ένα μικρό πείραμα, μια πρόκληση και μια γιορτή: συνθέσαμε, επιχειρήσαμε, ανακαλύψαμε, μετρήσαμε και δημιουργήσαμε μαζί.

Κλείνουμε αυτό το κεφάλαιο του φθινοπώρου κρατώντας εικόνες γεμάτες χρώμα και ήχους: τα παράθυρά μας φωτίζουν το σχολείο με πορτοκαλί και κόκκινες αποχρώσεις, τα δέντρα μας στέκουν περήφανα στους τοίχους και τα ονόματά μας περπατούν σαν μικρές φιγούρες πάνω στα θρανία. Μια εποχή που μας προσκάλεσε να παρατηρήσουμε, να νιώσουμε και να φτιάξουμε — και που, με τα χέρια και τη φαντασία μας, έγινε ένα μικρό φθινοπωράκι μέσα στην τάξη.