Παιδιά μου αγαπημένα…

Το ταξίδι μας φέτος φτάνει στο τέλος του. Το τρελοβάπορό μας, όπως έγραψε κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης, έριξε άγκυρα σε απίθανα μέρη. Δεν ταξιδέψαμε στη θάλασσα, όχι. Πλέαμε κάθε μέρα με τα όνειρά μας, με τις ζωγραφιές, τις κατασκευές, τις ιστορίες, τα παραμύθια και τα τραγούδια μας.

Μαζί περάσαμε στιγμές γεμάτες φως, αλλά και στιγμές που έμοιαζαν με σύννεφα. Κι όμως, κάθε δυσκολία μάς έκανε πιο δυνατούς. Μάθατε να περιμένετε, να δίνετε, να συγχωρείτε, να προσπαθείτε. Να ωριμάζετε.

Είστε πια μικροί ναύτες, αλλά σοφοί. Μεγαλώσατε… και μεγάλωσα κι εγώ μαζί σας.

Γιατί και για μένα αυτό το ταξίδι ήταν το τελευταίο από αυτό το λιμάνι… Κι αν και η καρδιά μου είναι γεμάτη συγκίνηση, φεύγω με μια μεγάλη ευγνωμοσύνη. Σας κουβαλώ μέσα μου, όπως το τρελοβάπορο κουβαλά τους θησαυρούς του – φτιαγμένους από μαύρη πέτρα και όνειρο.

Εσείς, παιδιά μου, είστε τα όνειρα. Είστε το φως. Είστε το μέλλον.

Κι όπως το καράβι του ποιητή πέρασε φουρτούνες, άλλαξε καπετάνιους, αλλά δεν βούλιαξε ποτέ, έτσι κι εσείς: να μην φοβηθείτε τα κύματα. Έχετε μέσα σας έναν ήλιο – λαμπερό και δυνατό – που θα σας οδηγεί.

Και κάπου βαθιά, ανάμεσα σε παιδικά σχέδια και τραγούδια, θα θυμάστε ίσως μια κυρία που κάποτε σας είπε ένα παραμύθι, σας κράτησε από το χέρι και σας αγάπησε πολύ.

Καλό καλοκαίρι, μικροί μου ναύτες…
Και καλό ταξίδι στη ζωή σας.

Σας ευχαριστώ. Για όλα. Με όλη μου την αγάπη, κυρία Λίνα!

Αντίο!