2η Συνάντηση: Ο δρόμος για το σπίτι
Μέσα από την αφήγηση του παραμυθιού καλούνται οι μαθητές/μαθήτριες να κατανοήσουν βασικά μηνύματα σε περίπτωση που κάποιο παιδί βρεθεί στη θέση να έχει χάσει τη μαμά, τον μπαμπά του ή τον άνθρωπο που το επιβλέπει. Στο στάδιο αυτό, ασχοληθήκαμε με μια ιστορία που προτείνεται από το πρόγραμμα.
Η ιστορία είναι η εξής:
Ο Αλέξανδρος είναι ένα συνεργάσιμο παιδί. Ακούει τις συμβουλές των γονιών του και προσπαθεί κάθε μέρα να τις καταλάβει και να τις ακολουθεί γιατί αισθάνεται ωραία με αυτό. Μια μέρα ο Αλέξανδρος πήγε με τη μητέρα του/πατέρα του/ενήλικα στη λαϊκή. Του άρεσε πολύ να πηγαίνει, γιατί είχε πολύ κόσμο και έβλεπε ένα σωρό καινούρια πράγματα. Φωνές, φασαρία, κίνηση, πάγκοι με φρούτα, μυρωδιές, ρούχα, παιχνίδια… και όλα κινούνται γρήγορα όπως στο λούνα πάρκ! «Εδώ τα καλά μήλα, εδώ τα καλά πορτοκάλια» φώναζε ένας κύριος πίσω από τον πάγκο του.
Μαμά: «Έλα Αλεξανδράκο μου να πάρουμε πορτοκάλια να σου κάνω φυσικό χυμό να πιεις» είπε η μαμά τραβώντας τον Αλέξανδρο προς τον πάγκο.
Αφηγητής: H μαμά διάλεγε πορτοκάλια και μιλούσε με τον άνθρωπο και ο Αλέξανδρος κοιτούσε τριγύρω του. Kάποια στιγμή πέφτει το μάτι του στον πάγκο με τα παιχνίδια. Εκείνο το καφετί μαϊμουδάκι που κρατάει 2 πιάτα (αυτά που έχουν και στα ντραμς) και κάθε τόσο τα χτυπάει είναι πραγματικά πολύ αστείο. Ντόινγκ , ντόινγκ, ντόινγκ! «Πω πω» σκέφτηκε «φοβερό είναι» και έτσι όπως το κοίταζε, άφησε το χέρι της μαμάς του.
Μαμά: «Κοντά μου Αλέξανδρε» είπε κατευθείαν η μαμά που τρόμαξε που της άφησε το χέρι.
Αλέξανδρος: «Ναι μαμά» είπε ο Αλέξανδρος .
Αφηγητής: Ο κύριος που πουλούσε τα παιχνίδια του χαμογελούσε… εκείνος τον κοίταξε αλλά δεν έκανε κάτι. Η μαϊμού είχε πολλή πλάκα!
Αλέξανδρος: «Θα μου το πάρει η μαμά οπωσδήποτε» και γυρίζει να της το πει. Όμως δεν την βλέπει. Πού είναι;
Αφηγητής: Ο κόσμος φαίνεται πιο πολύς τώρα και ο Αλέξανδρος αρχίζει να φοβάται.
Αλέξανδρος: «Πού να είναι η μαμά;»
Αφηγητής: Δεν μιλάει και αρχίζει και περπατάει γρήγορα μέσα στα στενά, για να την βρει.
Αλέξανδρος: «Ούτε εδώ, ούτε εδώ. Μα που είναι τέλος πάντων;»
Αφηγητής: Και τότε συνειδητοποιεί ότι δεν ξέρει που βρίσκεται. Ο κόσμος περπατάει γρήγορα και τον σπρώχνει συνέχεια. Κανείς όμως δεν του δίνει σημασία. Φοβάται πολύ. Πήγε σε μια γωνιά και άρχισε να κλαίει. Τότε τον πλησίασε μια κυρία με κόκκινα μαλλιά και μ’ ένα αστείο πράσινο καπέλο. Ήταν λίγο περίεργη αλλά σκέφτηκε ότι ίσως τον βοηθούσε.
Άγνωστη κυρία: «Τι έχεις μικρούλι; Γιατί κλαίς;»
Αλέξανδρος: «Έχασα τη μαμά μου»
Άγνωστη κυρία: «Μην στενοχωριέσαι», εγώ την ξέρω τη μαμά σου, είμαστε φίλες. Θα έρθεις σπίτι μου και θα την περιμένουμε να έρθει να σε πάρει. Έλα σήκω να πάμε».
Αφηγητής: Η κυρία είχε κάτι πάνω της, μια σιγουριά και ήξερε και τη μαμά. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ φοβισμένος και μπερδεμένος ταυτόχρονα. Σηκώθηκε και έπιασε το χέρι της που του το είχε απλώσει. «Θα πάω με τη φίλη της μαμάς μου» σκέφτηκε. «Όμως ποια φίλη; Δεν την έχω δει ποτέ στο σπίτι»
Αλέξανδρος: «Κυρία.. πώς σας λένε;»
Άγνωστη κυρία: «ΕΕΕ.. Στρατούλα » του είπε αλλά του έσφιξε δυνατά το χέρι και τον τράβαγε με δύναμη.
Αφηγητής: Ο φόβος έγινε πιο μεγάλος τώρα… δεν ήξερε καμία Στρατούλα και σίγουρα θα θυμόταν αυτό το όνομα. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να σταματήσει αλλά εκείνη τον τράβηξε με δύναμη. Θυμήθηκε τότε μια συμβουλή της μαμάς και του μπαμπά που του την έλεγαν συχνά «ΔΕΝΜΙΛΑΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ». Ο Αλέξανδρος αντιστάθηκε και άρχισε να φωνάζει
Αλέξανδρος: «Άφησε με, άφησε με, δεν θέλω να έρθω μαζί σου! και προσπαθούσε με το άλλο του χέρι να ελευθερώσει το χέρι που του κρατούσε η κυρία.
Αφηγητής: «Τι γίνεται εκεί; τι συμβαίνει;» Και ενώ πριν κανείς δεν τον κοίταγε τώρα όλοι είχαν σταματήσει και τον κοιτούσαν. Κάποιοι πιο θυμωμένοι φώναζαν σε αυτή την κυρία, η οποία του άφησε το χέρι και προσπαθούσε να φύγει. Πήγαν να τον πλησιάσουν κάνα δυο άνθρωποι, αλλά ο Αλέξανδρος άρχισε να τρέχει γρήγορα…. Ντρεπόταν πολύ. Έτρεχε, έτρεχε και πήγε κάπου και κρύφτηκε. Και τώρα τι θα κάνει ο Αλέξανδρος;;; είναι μόνος του και φοβάται.
Αλέξανδρος: «Δεν έπρεπε να είχε αφήσει ποτέ το χέρι της μαμάς του. Πώς θα την βρω τη μαμά μου; Πρέπει να σκεφτώ που μπορεί να είναι. ΑΑΑ σκέφτηκε… μα βέβαια…. θα με ψάχνει και εκείνη, οπότε θα πάω στο τελευταίο σημείο που με είδε… στο μαϊμουδάκι»
Αφηγητής: Σηκώθηκε από εκεί που καθόταν και άρχισε να περπατάει. Σκεφτόταν ποιο δρόμο είχε πάρει… όλοι όμως ήταν τόσο ίδιοι. Και να…. εκεί που περπατούσε… ο πάγκος με τα παιχνίδια!!! Ο Αλέξανδρος χάρηκε. Θα περιμένω εκεί μέχρι να με βρει η μαμά. Πλησίασε και έψαξε να βρει το μαϊμουδάκι… δεν ήταν εκεί. Σήκωσε τα μάτια και είδε τον κύριο που πουλούσε τα παιχνίδια … δεν ήταν ο κύριος που του χαμογελούσε. «Και τώρα τι κάνουμε;» σκέφτηκε. Ο Αλέξανδρος ήταν πια χαμένος. Έπρεπε όμως να κάνει κάτι..
Αλέξανδρος: «Θα μιλήσω σε κάποιον, σκέφτηκε… ναι αλλά η μαμά και ο μπαμπάς λέει δεν μιλάμε σε αγνώστους. Και τότε πέρασε ένας αστυνομικός…. Ο Αλέξανδρος σκέφτηκε «οι αστυνομικοί πάνε τον κόσμο φυλακή και αν με δει μόνο μου θα με πάει φυλακή». Πήγε λίγο πιο πέρα για να μην τον δει ο αστυνομικός. «Πρέπει όμως κάπου να μιλήσω… και αν όμως αυτός που μιλήσω είναι κακός και με πάρει μακριά, ακόμη πιο μακριά; Τι να κάνω;;;; Αχ γιατί να αφήσω το χέρι της μαμάς μου.»
Αφηγητής: Και να… εκείνη την στιγμή είδε μια κυρία με 2 παιδάκια στο χέρι της. Το ένα παιδάκι το ξέρει. Είναι στο ίδιο σχολείο. Δεν είναι φίλοι, είναι πιο μικρός, αλλά τον ξέρει.
Αλέξανδρος: «Κυρία;»
Κυρία με 2 παιδιά: «Ορίστε αγόρι μου;;;»
Αλέξανδρος: «Να ξέρετε έχασα τη μαμά μου… δεν ξέρω που είναι…» και άρχισε να κλαίει γοερά.
Κυρία με 2 παιδιά: Εκείνη τον χάιδεψε – τρομαγμένη βέβαια – και του είπε «… ηρέμησε παιδί μου, θα την βρούμε τη μαμά. Θυμάσαι που μένεις;»
Αλέξανδρος: «Στο σπίτι μου» απάντησε
Κυρία με 2 παιδιά: «Διεύθυνση θυμάσαι;»
Αλέξανδρος: «Όχι» της είπε ο Αλέξανδρος… «έπρεπε να το ήξερα αυτό. Και μου το ‘χανε πει όλοι»
Κυρία με 2 παιδιά: «Το τηλέφωνο της μαμάς; Το θυμάσαι;»
Αλέξανδρος: «Όχι» απάντησε και πάλι… κάτι θυμόταν αλλά να.. φοβόταν τόσο πολύ τώρα που δεν θυμόταν όλους τους αριθμούς.
Κυρία με 2 παιδιά: «Ξέρεις τι θα κάνουμε;;;» του είπε «Θα μας βοηθήσει ο αστυνομικός»
Αλέξανδρος: «Όχι όχι ο αστυνομικός» θα με πάει φυλακή!
Κυρία με 2 παιδιά: «Ηρέμησε καλό μου, οι αστυνομικοί αγόρι μου, βοηθάνε τα παιδιά, δεν τα πάνε φυλακή. Φυλακή πάνε οι άνθρωποι που έχουν κάνει κάτι κακό, που έχουν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους. Εσύ δεν έκανες τίποτα κακό».
Αλέξανδρος: «Έκανα… άφησα το χέρι της μαμάς»
Κυρία με 2 παιδιά: «Βέβαια… αλλά δεν έβλαψες κανένα. Ήταν ατύχημα, δεν ήταν κακή πράξη».
Αφηγητής: Και έτσι πήγαν στον αστυνομικό…. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Μόλις του είπαν τι έχει συμβεί ο αστυνομικός είπε…24
Αστυνομικός: «Έλα βρε Αλέξανδρε, που είσαι τόσες ώρες;;;; Η μαμά σου σε ψάχνει παντού!!! Ξέρω που είναι, έλα να σε πάω.»
Αφηγητής: Ο Αλέξανδρος έπιασε το χέρι του αστυνομικού και τον ακολουθούσε… και πίσω του το παιδί από το σχολείο με τη μαμά του. Για έναν περίεργο λόγο ο Αλέξανδρος δεν φοβόταν τώρα….
Αστυνομικός: «Πού ήσουν τελικά Αλέξανδρε; Τι έγινε; ρώτησε ο αστυνομικός και ο ήρωας μας άρχισε να του λέει τι έχει συμβεί. Και τότε ο αστυνομικός του είπε: «Όταν φοβόμαστε κάνουμε πράγματα που μετά μπορεί να είναι λάθος. Δεν πειράζει όμως. Έτσι κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Εσύ θα πρέπει να θυμάσαι ότι έτσι όπως έτρεχες μέσα στη λαϊκή δεν μπορούσαμε να σε βρούμε γιατί έφευγες από το σημείο που ερχόμασταν να σε βρούμε εμείς. Θα μένεις σταθερός εκεί που είσαι και όπως πολύ σωστά έκανες δεν θα μιλάς σε κανένα άγνωστο. Θα μάθεις όμως το τηλέφωνο του σπιτιού σου και αν σου ξανασυμβεί ποτέ -που είμαι σίγουρος ότι δεν θα ξανασυμβεί, αλλά να άνθρωποι είμαστε- θα πας σε ένα αστυνομικό και θα του πεις τη διεύθυνσή σου ή το τηλέφωνό σου. Ή αν το πάθεις σε κάποιο κατάστημα ή στο λούνα παρκ, θα πας σε έναν υπάλληλο για να το πεις; Εντάξει Αλέξανδρε; Και αν σου συμβεί στο δρόμο, συνέχισε ο αστυνομικός, πάλι μπορείς να πάρεις από ένακαρτοτηλέφωνο το 100 ή το 116000 που εκεί είναι άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν.
Αλέξανδρος: «Το 100 το γνωρίζω, τι είναι όμως το 116000 ;» ρώτησε ο Αλέξανδρος
Αστυνομικός: «Το 116000 είναι το Χαμόγελο του Παιδιού… εκεί πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ό,τι και να πάθεις, ό,τι και να σου συμβεί θα σε βοηθήσουν. Και μπορείς να πάρεις τηλέφωνο οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς να έχεις λεφτά ή κάρτα. Απλά θα σηκώσεις το ακουστικό από το καρτοτηλέφωνο και θα πατήσεις 116000. Θα ακούσεις παιδικά τραγουδάκια και μετά θα το σηκώσει κάποιος και εσύ μπορείς να του πεις τι σου έχει συμβεί χωρίς να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι…» «116000, 116000, 116000», επαναλάμβανε από μέσα του για να μην το ξεχάσει.«Τι ανόητος, οι αστυνομικοί δεν είναι για να πηγαίνουν τον κόσμο φυλακή, είναι για να βοηθάνε τον κόσμο. Άδικα τους φοβόμουν τόσο καιρό!»
Αφηγητής: Και τότε ακούστηκε μια φωνή «παιδί μου» και χιλιάδες φιλιά βρέθηκαν στο πρόσωπο του Αλέξανδρου. Ήταν η μαμά του!
Μαμά: «Γιατί με άφησες καλό μου; …………………..«Είσαι καλά; Να σε δω» είπε η μαμά και τον κοίταγε λες και ήταν η πρώτη φορά. Τώρα, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις αν ξανασυμβεί αυτό το τόσο δύσκολο πράγμα. Τώρα πέρασε, ηρέμησε….» «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ» είπε η μαμά του Αλέξανδρου στην κυρία και στον αστυνομικό. «Τι έγινε Αλέξανδρέ μου; Πού ήσουν;» ρώτησε η μαμά.
Αφηγητής: Και ο Αλέξανδρος σκέφτηκε όλα αυτά που έγιναν. Και τι να έγινε άραγε αυτή η κυρία που πήγε νατον πάρει….
Αλέξανδρος: «Θα σου πω μαμά, θα σου πω… πάμε σπίτι και θα σου πω»
Όταν τελειώσαμε την αφήγηση της ιστορίας, είδαμε μαζί με τα παιδιά τις εικόνες που υπάρχουν στο παράρτημα του οδηγού του προγράμματος. Κάθε παιδί περιέγραψε τι βλέπει και μετά προσπαθήσαμε να απαντήσουμε σε κάποιες ερωτήσεις.
Πού πάει το παιδί; Τι του συνέβη; Τι πρέπει να κάνει;
Τι βλέπουμε στην εικόνα; Εάν το παιδί δεν ξέρει την
κυρία, πρέπει να πάει μαζί της; Εάν του πει ότι ξέρει τη μαμά του; Τι πρέπει να κάνει;
Ποιους βλέπουμε εδώ; Ποιον πρέπει να εμπιστευθεί ο μικρός;
Ο αστυνομικός τι θα κάνει; Πώς θα τον βοηθήσει;
Αργότερα, παίξαμε ένα παιχνίδι με τρεις θεματικούς κύβους. Ο ένας κύβος απεικονίζει τους ήρωες στις πλευρές του (μαμά, παιδί, αστυνόμος, ξένη γυναίκα). Ο άλλος κύβος απεικονίζει τις αντιδράσεις (φωνάζω, μένω σταθερός, μιλάω σε κάποιον, παίρνω τηλέφωνο). Ο τελευταίος κύβος απεικονίζει τα συναισθήματα (φόβος, χαρά, λύπη). Κάθε μαθητής έριξε τον κάθε κύβο από μια φορά και ανάλογα με τις εικόνες που έτυχαν, έφτιαξε μια μικρή ιστορία:
1η ιστορία: Μια φορά ήταν μια μαμά και είχε χάσει το παιδάκι της. Και το παιδάκι όταν κατάλαβε ότι είχε χάσει, τη μαμά του ήταν λυπημένο, έκλαιγε. Όμως έμεινε ακίνητο. Κι έτσι η μαμά του μπόρεσε και το βρήκε.
