Κάθε 3η Κυριακή του Ιουνίου είναι η ημέρα του πατέρα!!
Ημέρα του πατέρα λοιπόν και φέτος είχαμε τη μοναδική ευκαιρία, λόγω της παράτασης του διδακτικού έτους, να τον γιορτάσουμε και να τον τιμήσουμε μιλώντας γα τον μπαμπά μας στο σχολείο μας.
Τα χρόνια που πέρασαν ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών έγινε ολοένα και πιο ενεργός. Παρωχημένες αντιλήψεις που ήθελαν τον πατέρα κατά κύριο λόγο εργαζόμενο εκτός σπιτιού και “παρατηρητή” στο μεγάλωμα των παιδιών ανήκουν στο παρελθόν. Όλα τα μέλη της οικογένειας μοιράζονται ευθύνες και ρόλους και απολαμβάνουν τις χαρές της ανατροφής των παιδιών.
Η συμβολή άλλωστε των μπαμπάδων στην ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών είναι πέρα από κάθε αμφιβολία πολύτιμη.
Ας θυμηθούμε τη ρήση του Ζίγκμουτ Φρόυντ ” Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η ανάγκη της πατρικής προστασίας”.
Σε αυτά τα λόγια περιέχεται και αναδεικνύεται, η σημασία της υγιούς σχέσης με τον πατέρα για την οικοδόμηση και την εδραίωση της ασφάλειας στην ψυχή των παιδιών.
Μπαμπάδες σας ευχαριστούμε!!!
Με αφορμή τη σημερινή γιορτή, τις μέρες που πέρασαν μιλήσαμε για τον μπαμπά μας.
Η ακόλουθη εργασία μας έδωσε την ευκαιρία να τον παρουσιάσουμε στους φίλους μας απαντώντας στα ερωτήματα:
Αγαπητοί μας μαθητές ευχόμαστε να είσαστε όλοι καλά!
Τις μέρες που πέρασαν στο σχολείο, μιλήσαμε για τη θάλασσα και αυτό ήταν μια καλή αφορμή να ασχοληθούμε με τα θαλάσσια ζώα και τα ψάρια αλλά κυρίως με τα δελφίνια.
Διαβάσαμε το παραμύθι της Φανής Παπαλουκά ” Τα δελφίνια”
Ήταν μια φορά ένα μικρό δελφίνι.
Ζούσε με το κοπάδι του στ’ ανοιχτά της θάλασσας ξένοιαστο κι ευτυχισμένο, κι ήταν η χαρά και το καμάρι της μάνας του. Όλη μέρα έπαιζε με τα κύματα, και πότε πηδούσε ψηλά στον αέρα, πότε βυθιζόταν βαθιά στα νερά. Το σταχτόμαυρο κορμί του γυάλιζε σαν ατσάλι στον ήλιο κι η σβελτάδα του δεν είχε ταίρι. Όλο το κοπάδι των δελφινιών το ήξερε και το αγαπούσε. Ήταν το χαϊδεμένο τους, «το μικρό μας δελφίνι», όπως το έλεγαν.
Όμως το «μικρό μας δελφίνι» είχε ένα ελάττωμα, και το ελάττωμά του αυτό έδινε κιόλας πολλές σκοτούρες στη μητέρα του και πολλές τιμωρίες στο «μικρό μας δελφίνι».
Ήταν περίεργο. Ήθελε όλα να τα μάθει, όλα να τα δει. Εκεί που έπλεε ήσυχα μ’ όλο του το κοπάδι, κι έλεγαν τ’ άλλα δελφίνια με θαυμασμό: δες, το «μικρό μας δελφίνι» έβαλε μυαλό! ξάφνου το έχαναν. Το κοπάδι σκόρπιζε τότε να το βρει, κι η μητέρα του ανησυχούσε, συγχυζότανε, την έπιανε η καρδιά της, κι ύστερα, όσο να ’ναι, ντρεπόταν και τ’ άλλα δελφίνια που μουρμούριζαν:
– Πάλι τα ίδια!
Στο τέλος βέβαια κάθε φορά το έβρισκαν το «μικρό μας δελφίνι» ή γύριζε και μόνο του.
– Τι έκανες πάλι; το ρωτούσε η μητέρα του.
Κι εκείνο έπαιρνε το πιο αθώο ύφος του κόσμου κι εξηγούσε τόσο φυσικά:
– Είδα ένα μεγάλο ξερονήσι στη θάλασσα.
– Ε, κι ύστερα;
– Σκέφτηκα νά, τι να ’ναι άραγε από πίσω…
Πάλι τα ίδια και πάλι τα ίδια…
Άδικα προσπαθούσε να του βάλει μυαλό η μητέρα του, άδικα δοκίμασαν οι γεροντότεροι του κοπαδιού να του εξηγήσουν τους κινδύνους που υπήρχαν. Πότε βρισκόταν μια βαθιά, φαγωμένη απ’ τη θάλασσα κουφάλα, πότε…έχει τόσα παράξενα και θαυμαστά ο κόσμος!
Κάποτε όμως το «μικρό μας δελφίνι» χόρτασε τη θάλασσα και του μπήκε στο νου να γνωρίσει και την ξηρά. Μέρες ολόκληρες πάλευε να διώξει την καινούρια του επιθυμία. Είχε ακούσει τόσες φορές τ’ άλλα δελφίνια να λένε: «Η ξηρά είναι άλλος κόσμος, δεν είναι για μας». Μα το μικρό μας δελφίνι δεν μπορούσε να ησυχάσει. «Είναι άλλος κόσμος! Καλά, μα τι κόσμος;» αναρωτιόταν, και το μυαλουδάκι του δεν μπορούσε να δώσει απόκριση.
Ήξερε ακόμα πως στην ξηρά βασίλευε ένα παντοδύναμο θηρίο, ο άνθρωπος. Το «μικρό μας δελφίνι», βέβαια, τον φοβόταν τον άνθρωπο, όμως ήθελε τόσο πολύ να δει την ξηρά! Και μια μέρα δεν άντεξε άλλο. Κει που έπλεε μ’ ολόκληρο το κοπάδι, αντίκρισε από μακριά μιαν αμμουδιά. Καμώθηκε τότες πως κουράστηκε, έμεινε επίτηδες ξωπίσω, το κοπάδι σιγά σιγά ξεμάκραινε, κι όταν έφυγε αρκετά μπροστά, το «μικρό μας δελφίνι» όρμησε σαν τρελό για την ξηρά.
Όταν έφτασε κοντά, έκοψε το δρόμο του και γλίστρησε να κρυφτεί πίσω από ένα βράχο. Τότε έβγαλε το κεφάλι του απ’ το νερό. Τι όμορφη που ήταν η ξηρά! Οι βαρκούλες, κόκκινες, λουλακιές, ξαπόσταιναν τραβηγμένες στη στεριά, τα δίχτυα απλωμένα στέγνωναν στον ήλιο, στο βάθος μια σειρά φρεσκοασβεστωμένα σπιτάκια.
Το «μικρό μας δελφίνι» ξεθάρρεψε, άφησε το σώμα του ελεύθερο, κι ένα κύμα το έβγαλε έξω στην αμμουδιά…
– Τι ήσυχα που είναι όλα, μουρμούρισε.
Δυο τρεις άνθρωποι πιο κει, καθισμένοι κατάχαμα, μπάλωναν τα δίχτυα τους. Σήκωσε το δελφίνι μας το κεφάλι του να δει. Άλλοι κουβέντιαζαν όσο δούλευαν, άλλοι σιγοτραγουδούσαν.
«Η μητέρα δε θα ξέρει καλά» σκέφτηκε το δελφίνι και πλησίασε πιο πολύ. Οι άνθρωποι είναι καλοί. Κι έπιασε να κοιτάζει γύρω του άπληστα… Μα ξαφνικά ζαλίστηκε, σαν να μην ένιωθε καλά… Για μια στιγμή του πέρασε απ’ το νου να φύγει, να γυρίσει πάλι στη θάλασσα, μα δεν μπορούσε. Το σώμα του έγινε μεμιάς βαρύ, το κεφάλι του αντίθετα λαφρύ, κι όλο ελάφραινε, σα να άδειαζε. Τότε τρόμαξε, σκέφτηκε τη μητέρα του, το κοπάδι του, κι η καρδιά του σφίχτηκε. Γύρω άκουγε τώρα ένα βουητό, κι ένιωθε από πάνω σκυμμένους πολλούς ανθρώπους. Άνοιξε τα μάτια του με κόπο. Είδε κόσμο μαζεμένο και τα ξανάκλεισε. Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει.
«Τώρα ήρθε το τέλος μου» σκέφτηκε «οι άνθρωποι, τα πιο μεγάλα θηρία, με βρήκανε.»
– Δέστε ένα δελφίνι, άκουσε μια φωνή να λέει κοντά του.
– Τι όμορφο που είναι, είπε μια άλλη.
Κι ένα μικρό παιδάκι έσκυψε και το χάιδεψε στη ράχη.
– Πού να βρέθηκε;
– Μα θα πεθάνει, αν το αφήσουμε. Ακόμα ζει. Άντε όλοι μαζί να το σπρώξουμε στη θάλασσα.
Έπιασαν τότε όλοι μαζί οι άνθρωποι και το ’σύραν σιγά σιγά και μαλακά στο νερό. Το «μικρό μας δελφίνι» ένιωσε αμέσως καλύτερα, και σε λίγο ακόμα καλύτερα, ώσπου συνήλθε εντελώς. Έβγαλε τότε το κεφάλι του μια στιγμή απ’ το νερό, είδε τους ανθρώπους στην παραλία να το κοιτούν και του ήρθε να κάνει δυο τρία πηδήματα για να τους χαιρετήσει. Ύστερα βυθίστηκε και χάθηκε…
Στ’ ανοιχτά της θάλασσας βρήκε το κοπάδι του. Η μητέρα του κόντευε να πεθάνει απ’ την αγωνία της. Μόλις το είδε, έτρεξε απάνω του, κι ούτε βρήκε τη δύναμη να το μαλώσει.
– Που ήσουνα πάλι; το ρώτησε μόνο.
– Στην ξηρά, στους ανθρώπους, αποκρίθηκε περήφανα το «μικρό μας δελφίνι». Tο κοπάδι αυτή τη φορά τα ’χασε. Aμέσως μαζεύτηκε τριγύρω του ν’ ακούσει.
– Nαι, στους ανθρώπους, ξανάπε το «μικρό μας δελφίνι», και ξέρετε τι έχω να σας πω, οι άνθρωποι δεν είναι όπως λέτε· είναι καλοί, πολύ καλοί μάλιστα. Δεν έχουν κακιά καρδιά, πονούν για το πάθημα του άλλου και ξέρουν να τον βοηθούν.
Το κοπάδι των δελφινιών σάστισε ν’ ακούει τέτοια λόγια και το «μικρό μας δελφίνι» κάθισε κειδά και τους διηγήθηκε τη μεγάλη περιπέτεια. Όταν τέλειωσε, ο αρχηγός του κοπαδιού, το πιο μεγάλο και δυνατό δελφίνι, έδωσε έναν πήδο και βρέθηκε μες τη μέση.
– Αδέλφια μου, είπε, όσα μας διηγήθηκε το «μικρό μας δελφίνι» είναι θαυμαστά. Αφού λοιπόν οι άνθρωποι έχουν τόσο καλή καρδιά, εμείς τα δελφίνια δεν πρέπει να υστερήσουμε· πρέπει να τους ανταποδώσουμε το καλό που έκαναν, πρέπει να τους δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας.
– Σωστά μιλάς, μα τι καλό μπορούμε να κάνουμε εμείς τα δελφίνια στον άνθρωπο; απόρησε ένα δελφίνι.
– Μπορούμε, είπε τότε ο αρχηγός, και το ύφος του έδειχνε πως ήξερε κιόλας τι θα πει.
Τότε έγινε μεμιάς απόλυτη ησυχία.
– Να ειδοποιήσουμε αμέσως τ’ αδέλφια μας σ’ όλες τις θάλασσες. Από σήμερα, όποιο καράβι πλέει στο πέλαγος, να το ακολουθεί πάντα ένα κοπάδι δελφινιών. Όταν τυχαίνει και πιάνει φουρτούνα και πέφτουν οι άνθρωποι ναυαγοί στη θάλασσα, όπως είδαμε τότες φορές, να βρίσκονται πάντα κοντά τους τα δελφίνια, να τους παίρνουν στη ράχη τους και να τους βγάζουν στη ξηρά…
Το κοπάδι των δελφινιών θαύμασε την όμορφη ιδέα του αρχηγού τους, αμέσως δέχτηκε με χαρά την πρόταση και με μεγάλους πήδους σκόρπισε, να πάει την είδηση σ’ όλα τα δελφίνια της θάλασσας.
Έτσι το «μικρό μας δελφίνι», με την περιέργειά του, έγινε αφορμή ν’ αρχίσει από εκείνη τη μέρα μια όμορφη φιλία, που ακόμα κρατάει ώς σήμερα. Γι’ αυτό, όταν ξανοιγόμαστε στο πέλαγος, βλέπουμε ένα κοπάδι δελφινιών ν’ ακολουθεί πιστά το καράβι μας στο δρόμο του…
(από το βιβλίο: Φανή Παπαλουκά, Iστορίες σαν παραμύθια, Eκδοτικός οίκος «Aστήρ» Aλ. και E. Παπαδημητρίου, 1974)
Διδακτική αξιοποίηση της ιστορίας
Πώς θα χαρακτηρίζατε το μικρό δελφίνι; περίεργο – δειλό – έξυπνο – φοβισμένο – τολμηρό;
Τι αποφάσισε να εξερευνήσει το μικρό δελφίνι;
Ποιους συνάντησε όταν βγήκε στη στεριά, πώς ένιωσε στην αρχή και πώς μετά από λίγο;
Πώς του συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι; τι έκαναν για αυτό;
Τι αποφάσισε ο αρχηγός των δελφινιών να κάνουν μετά από αυτή την περιπέτεια τα δελφίνια για να ευχαριστήσουν τους ανθρώπους;
Ζωγραφίστε εικόνες από την ιστορία που διαβάσατε.
Ακούσαμε το τραγούδι δελφίνι – δελφινάκι
Κάναμε κατασκευές
Στολίσαμε το εξώφυλλο στους φακέλους των εργασιών μας με χαρτοκοπτική. Κόψαμε δελφίνια και ζωγραφίσαμε τα κύματα της θάλασσας με το πινέλο.
Σας ενημερώνουμε ότι όσοι ενδιαφέρεστε για την εγγραφή των παιδιών σας στα ΚΔΑΠ για τη σχολική χρονιά 2020-2021, μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά στον παρακάτω σύνδεσμο.
Στα ΚΔΑΠ μπορούν να φοιτούν παιδιά από 5-12 ετών και φέτος ίσως έχουν δικαίωμα εγγραφής και τα παιδιά που θα πηγαίνουν προνήπιο.
Αγαπητοί μας μαθητές γεια σας! ευχόμαστε να είστε όλοι καλά!
Τις μέρες που πέρασαν μιλήσαμε για το καλοκαίρι, τη θάλασσα και για τα καλοκαιρινά ταξίδια στην θάλασσα.
Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην τραγουδήσουμε το αγαπημένο τραγούδι μικρών και μεγάλων “Άσπρα καράβια τα όνειρά μας”
Τραγούδι
Ομαδική κατασκευή
με αφορμή το τραγούδι βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα δικά μας όνειρα και να δημιουργήσουμε τις ακόλουθες ομαδικές εργασίες. Στα άσπρα καραβάκια γράψαμε τα όνειρά μας και τα αφήσαμε να ταξιδέψουν στη γαλάζια θάλασσα από χαρτόνι!
Ατομικές κατασκευές χάρτινα καραβάκια
με χρωματιστά χαρτόνια, ένα ξυλάκι (γλωσσοπίεστρο) και ένα κομμάτι από ρολό χαρτιού για στήριγμα, συνθέσαμε τα δικά μας μοναδικά καραβάκια
Παραμύθι
βρήκαμε στο διαδίκτυο και μας άρεσε η ιστορία του γλάρου καπετάνιου. Είναι μια ιστορία που μας μεταφέρει στον κόσμο της θάλασσας και μας διδάσκει πως με την επιμονή και την προσήλωση στον στόχο μας, ξεπερνάμε τα όποια εμπόδια και επιτυγχάνουμε τα όνειρά μας.
η ιστορία που παραθέτουμε είναι της Kaiti Michalopoulou και προέρχεται αυτούσια από την ιστοσελίδα https://www.mytwins.gr/
Ο γλάρος καπετάνιος
Μια φορά και ένα καιρό στη χώρα των γλάρων υπήρχε και ένας γλάρος που ξεχώριζε από τους άλλους. Ήθελε πολύ να γίνει καπετάνιος, να ταξιδέψει με δική του βάρκα. Οι υπόλοιποι γλάροι μάταια προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι δεν θα τα καταφέρει.
-μα γιατί να ταξιδέψεις με βάρκα αφού έχεις φτερά και εύκολα μπορείς να πας όπου θες; -θέλω να ζήσω το όνειρο μου. Δεν μου αρέσουν τα εύκολα πράγματα, απαντούσε. Πήρε ένα μεγάλο ξύλο για βάρκα και δυο κλαδάκια για κουπιά. Με δυσκολία τα έσπρωξε στη θάλασσα. Το είχε πάρει απόφαση, θα ταξίδευε ως το πιο κοντινό νησί χωρίς να χρησιμοποιήσει τα φτερά του. Ήθελε να γίνει καπετάνιος. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και ο γλάρος απολάμβανε το ταξίδι του. Από πάνω του οι φίλοι του οι γλάροι πετούσαν και τον παρακολουθούσαν μήπως χρειαστεί βοήθεια.
Και εκεί που φαινόταν όλα ήρεμα, δυνατός αέρας σήκωσε μεγάλα κύματα.
Προσπαθούσε να κρατηθεί με δυσκολία πάνω στη βάρκα του. Οι γλάροι φώναζαν: -σήκω, πέταξε για να σωθείς. Αλλά αυτός δεν το έβαζε κάτω. Με τη πρώτη δυσκολία δεν θα σταματούσε. Γαντζώθηκε με δύναμη και πείσμα πάνω στη βάρκα του. Και ο άνεμος κόπασε και η θάλασσα ηρέμησε και πάλι. Ο γλάρος ξεκουραζόταν πάνω στη βάρκα του και τραγουδούσε:
Έχω μια βαρκούλα
Μες στη θάλασσα
Και με τα κουπιά της
Πάω μακριά
Έχω μια βαρκούλα Μες στη θάλασσα Και ξοπίσω της μαζεύονται Ψαράκια μου πολλά
Έχω μια βαρκούλα Μες στη θάλασσα Και όλοι οι γλάροι Τρώνε ψάρια ωμά
Ξένοιαστος και χαρούμενος για το ταξίδι που έκανε. Ξαφνικά ένα δελφίνι πετάχτηκε μπροστά του και τον τρόμαξε.
-ωωωχχχ, αναφώνησε -συγνώμη, σε τρόμαξα; ρώτησε το δελφίνι και με απορία κοιτώντας συνέχισε, μα τι κάνεις πάνω στη βάρκα; -ταξιδεύω ως το πιο κοντινό νησί, του απάντησε -και γιατί δεν πας πετώντας; Πιο εύκολα και χωρίς να κουραστείς. -θέλω να γίνω καπετάνιος, αυτό είναι το όνειρο μου. Ας κουραστώ, εγώ θα το πραγματοποιήσω το όνειρο μου, απάντησε με αποφασιστικότητα ο γλάρος. -καλό ταξίδι και να προσέχεις, του ευχήθηκε το δελφίνι και συνέχισε το παιχνίδι του με τη θάλασσα
Οι γλάροι από ψηλά άρχισαν να φωνάζουν: -πρόσεχε, κίνδυνος εν όψη. Ένας καρχαρίας εμφανίστηκε και πλησίαζε με άγρια διάθεση τη βάρκα του γλάρου. Για πρώτη φορά τρόμαξε αλλά ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη βάρκα του. Εξάλλου, τι καπετάνιος θα ήταν!
Ο καρχαρίας γύριζε γύρω από τη βάρκα του γλάρου και κάποια στιγμή άνοιξε το στόμα του με τα κοφτερά δόντια και έκανε την επίθεση του. Ο γλάρος τυλίχτηκε με τα φτερά του και κράτησε την ανάσα του από το φόβο. Οι υπόλοιποι γλάροι παρακολουθούσαν έντρομοι. Ευτυχώς, όμως, ο καρχαρίας δεν έβλεπε καλά και δάγκωσε με δύναμη ένα κομμάτι από την ξύλινη βάρκα του γλάρου. Πόνεσαν πολύ τα δόντια του και τράπηκε σε φυγή. Ο γλάρος κατέβασε τα φτερά του και πήρε βαθιά ανάσα. Φθηνά τη γλύτωσε. Κάθισε στη βάρκα του για να συνέλθει. Δύσκολο για ένα γλάρο να είναι καπετάνιος. Αλλά οι περιπέτειες του δεν τελείωσαν.
Μια φάλαινα που κολυμπούσε κοντά στη βάρκα του, έβγαλε τον αέρα από τα πνευμόνια της από τα ρουθούνια της και σήκωσε θαλασσινό νερό ψηλά κάνοντας μούσκεμα τον γλάρο. Ο καημένος τίναζε τα φτερά του να στεγνώσει ενώ οι υπόλοιποι γλάροι γελούσαν. Δεν τον κορόιδευαν, απλά ήταν αστείος έτσι βρεγμένος.
Και αφού αντιμετώπισε μεγάλα κύματα, καρχαρία, παιχνιδιάρικα δελφίνια και φάλαινα, έφθασε στο νησί. Μεγάλη υποδοχή του είχαν ετοιμάσει οι φίλοι του οι γλάροι. Και αυτός χαρούμενος και ικανοποιημένος που πραγματοποίησε το όνειρο του παρά τις δυσκολίες. Ήταν πια ένας γλάρος καπετάνιος.
ζωγραφίσαμε εικόνες από την ιστορία
Διδακτική επεξεργασία της ιστορίας
Ποιο ήταν το όνειρο του γλάρου;
Γιατί δεν ακολούθησε τη συμβουλή των άλλων γλάρων να πετάξει για να φτάσει στον προορισμό του;
Αγαπητοί μας μαθητές, με την παρούσα ανάρτηση, κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση των δραστηριοτήτων που υλοποιήθηκαν τις προηγούμενες ημέρες, έτσι ώστε τόσο εσείς που απουσιάζατε να περάσετε δημιουργικά τον χρόνο σας όσο και εσείς που είχατε έρθει να θυμηθείτε όσα κάνατε…
Και όσο πλησιάζουμε προς την καρδιά του καλοκαιριού νοσταλγούμε και περιμένουμε τους γνώριμους ήχους του. Το τραγούδι των τζιτζικιών, ο πιο χαρακτηριστικός ίσως ήχος της εποχής αυτής, συνδεδεμένο με τις ξένοιαστες μέρες του καλοκαιριού συχνά μας φέρνει στο νου τον διδακτικό μύθο του Αισώπου το τζιτζίκι και το μυρμήγκι.
Έτσι μιλώντας για το καλοκαίρι στο σχολείο μας, βρήκαμε την αφορμή να διαβάσουμε τον γνωστό μύθο που τόσο αγαπούν τα παιδιά καθώς και να αναπτύξουμε σχετικές δραστηριότητες
Διαβάσαμε τον μύθο του Αισώπου “το τζιτζίκι και το μυρμήγκι”
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μυρμήγκι που έφτιαξε τη φωλιά του στις ρίζες ενός δέντρου, μέσα στο δάσος. Την άνοιξη και το καλοκαίρι, που ο καιρός ήταν καλός, το μυρμήγκι ξυπνούσε με την ανατολή του ηλίου και ξεκινούσε τη δουλειά του. Έψαχνε συνεχώς να βρει διάφορους σπόρους και όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετέφερε στη φωλιά του όπου και τον αποθήκευε. Πρέπει να βιαστώ . . .
Στα κλαδιά του ίδιου δέντρου ένας τζίτζικας είχε φτιάξει τη φωλιά του. Δεν έκανε τίποτα όμως όλη μέρα από το να κοιμάται και να τραγουδά. Ξυπνούσε αφού μεσημεριάσει και αφού έτρωγε κάτι γρήγορα έπιανε το τραγούδι μέχρι τα μεσάνυχτα. Ενώ την ίδια στιγμή, ο μέρμηγκας κουραζόταν αδιάκοπα κουβαλώντας σπόρους Αχ, τι βαριά που είναι!
Έτσι περνούσαν οι μέρες η μια μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε τη θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψηλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα των δέντρων ένα – ένα ξεράθηκαν κι έπεσαν στη γη.
Δεν άργησε να έρθει ο χειμώνας και να πέσουν οι πρώτες νιφάδες του χιονιού. Το μυρμήγκι έχοντας πολλές προμήθειες καθόταν μέσα στο σπίτι του και απολάμβανε τη ζεστασιά του. Από την άλλη μεριά ο τζίτζικας έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει. Μην αντέχοντας άλλο την πείνα, πήγε στο γείτονά του, το μυρμήγκι, και ζήτησε φαγητό. Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω. Δεν μπορώ να βρω τίποτα. Τι έκανες όλο το καλοκαίρι;Γιατί δεν μάζευες τροφή για το χειμώνα; Δυστυχώς δεν έχω να σου δώσω, φτάνει μόνο για μένα. . .
Διδακτική επεξεργασία της ιστορίας:
Τι συνήθιζε να κάνει όταν είχε καλοκαιρία το μυρμήγκι και τι το τζιτζίκι;
Θα προτιμούσατε να ήσασταν το μυρμήγκι ή το τζιτζίκι της ιστορίας; γιατί;
Τι πιστεύετε πως έμαθε το τζιτζίκι από το πάθημά του
Γιατί το μυρμήγκι αρνήθηκε να δώσει φαγητό το χειμώνα στο τζιτζίκι που κρύωνε και πεινούσε ; είχε δίκιο;
Ακούσαμε το τραγούδι τα τζιτζίκια (εστιάσαμε σε άγνωστες λέξεις, περιγράψαμε και οπτικοποιήσαμε εικόνες που μας δημιουργεί το τραγούδι)
Οι στίχοι του τραγουδιού είναι του Οδυσσέα Ελύτη
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Η ερμηνεία του είναι από τον Μιχάλη Βιολάρη και χορωδία
Κατασκευή μυρμήγκι
Κόψαμε χάρτινες αυγοθήκες σε τριάδες, τις βάψαμε με νερομπογιές και αφού στέγνωσαν προσθέσαμε πόδια και κεραίες με σύρμα κατασκευών καθώς και ματάκια! Τα μυρμηγκάκια μας έτοιμα να αρχίσουν τη δουλίτσα τους μαζεύοντας σποράκια.
Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος σήμερα 5 Ιουνίουκαι με αφορμή αυτό, βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για μια πράξη αγάπης που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας προς αυτό. Η πράξη αυτή αφορά την ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ των συσκευασιών και γίνεται προκειμένου να μειώσουμε τον όγκο των απορριμάτων.
Πρώτα είχαμε την ευκαιρία να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας μέσα από ένα εκπαιδευτικό βίντεο. Ο μπλε κάδος στο βίντεο που ακολουθεί ζωντανεύει και μας δίνει χρήσιμες συμβουλές!
Διδακτική αξιοποίηση του βίντεο
Ποια είναι η δουλεία του μπλε κάδου;
Ποιες συσκευασίες ανακυκλώνονται στον μπλε κάδο; βρείτε παραδείγματα από γνωστά σας προϊόντα και από προϊόντα που υπάρχουν στο σπίτι σας.
Ο Μπλέκας μας είπε πως ανακυκλώνει τις συσκευασίες που το υλικό τους αρχίζει από τα γραμματάκια Γ, Π, Χ, Α, Λ για θυμηθείτε σε ποια υλικά αναφέρεται;
Πως μπορούμε να βοηθήσουμε τον μπλε κάδο;
Τι γίνονται τα παλιά υλικά αφού λιώσουν στο εργοστάσιο;
Γνωρίσαμε το σήμα της ανακύκλωσης και ψάξαμε στις γωνιές της τάξης μαςανακυκλώσιμα υλικά που το φέρουν στη συσκευασία τους
Με το τραγούδι της χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου διασκεδάσαμε και ευαισθητοποιηθήκαμε στο ζήτημα της Ανακύκλωσης!
Οι μικροί καλλιτέχνες θέλησαν να αποτυπώσουν στο χαρτί την αγάπη και τη φροντίδα που οφείλουμε όλοι να δείξουμε στο περιβάλλον μας
τα σχολεία άνοιξαν ξανά τις πόρτες τους! Ωστόσο, η διαδικτυακή μας συντροφιά μέσω του ιστολογίου παραμένει ενεργή για να μας κρατάει σε επαφή με το σχολείο μας και ιδιαίτερα όσους μαθητές δυσκολεύονται λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών να επιστρέψουν με τη φυσική τους παρουσία!
Με αφορμή την ημέρα ποδηλάτου θα ήταν μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για τα οφέλη του ποδηλάτου στη ζωή μας καθώς και τα μέτρα που οφείλουμε να λαμβάνουμε όταν το οδηγάμε ώστε να είμαστε πάντα ασφαλείς. Συγκεκριμένα καλό θα ήταν να αναφέρουμε πως:
Βοηθάει στο να προστατεύουμε από τη μόλυνση το περιβάλλον (περιορισμός στη χρήση του αυτοκινήτου).
Αποτελεί μια καλή μορφή σωματικής άσκησης.
Μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε σε καλύτερη επαφή με το φυσικό μας περιβάλλον.
Ας δούμε την ιστορία του ποδηλατάκια
Διδακτική επεξεργασία της ιστορίας:
Από ποιον κινδυνεύουμε στους δρόμους;
Τι συμβουλεύει ο ποδηλατάκιας τον Κωστάκη όταν οδηγεί το ποδήλατό του για να προστατεύεται;
Τι υπάρχει στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής;
Τι έπαθε το παιδί που βγήκε από το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής χωρίς να προσέχει;
Παρατηρώντας μια εικόνα
Παρατηρήστε προσεκτικά την εικόνα του ποδηλάτου καθώς και του δικού σας, αν έχετε
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
