Κατακλυσμένοι από τις ευωδιές και τα χρώματα των Ανοιξιάτικων λουλουδιών, ίσως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να διαβάσετε την ιστορία “Ένα διαφορετικό τριαντάφυλλο” μία ιστορία που προσεγγίζει με ευαίσθητο τρόπο την διαφορετικότητα και μας δείχνει πόσο μοναδικό και ξεχωριστό μπορεί να είναι ένα λουλούδι και κατ΄επέκταση κάθε πλάσμα της φύσης!

Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα σε έναν μεγάλο κήπο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα, υπήρχε και ένα τριαντάφυλλο που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα.

Αυτό που το έκανε διαφορετικό ήταν πως δεν είχε καθόλου αγκάθια.

Έτσι τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του κήπου το κορόιδευαν « Χα, χα οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα, αφού δεν έχεις αγκάθια να προστατευτείς!»

Ακόμα και τα μπουμπούκια, που δεν είχαν γίνει ακόμα μεγάλα τριαντάφυλλα του φώναζαν «πόσο αδύναμο μοιάζεις, τα αγκάθια είναι κάτι σαν την πανοπλία μας, κι εσύ μοιάζεις τόσο ανυπεράσπιστο!»

Το τριαντάφυλλο ένιωθε τόσο μόνο και θλιμμένο, που δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι όμως πως ο κάθε κίνδυνος που μπορούσε να εμφανιστεί για το τριαντάφυλλο, εξαφανιζόταν με μιας.

Για παράδειγμα η καλύτερή του φίλη ήταν μία κάμπια, που φυσικά δεν του έτρωγε τα φύλλα, γιατί την άφηνε να ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του και να μπορεί κι αυτή να βλέπει τον κήπο από ψηλά.

Το τριαντάφυλλο είχε κάνει πολλούς φίλους. Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλήθρα πάνω του, χωρίς να φοβούνται μήπως πέσουν πάνω σε κανένα αγκάθι.

Όλοι το λάτρευαν το τριαντάφυλλο στον κήπο, εκτός από τα άλλα τριαντάφυλλα που μάλλον το ζήλευαν.

Ένα βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθεί το τριαντάφυλλο, επειδή δεν άντεχε πια την περιφρόνηση των άλλων λουλουδιών ευχήθηκε να ξυπνήσει με αγκάθια.

Το ευχήθηκε με τόση δύναμη, που την επόμενη μέρα ξύπνησε με αγκάθια σε όλο του τον κορμό. Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό. Δυστυχώς όμως η χαρά του δεν κράτησε για πολύ.

-«Καλημέρα όμορφό μου τριαντάφυλλο» λέει η κάμπια «άφησέ με να ανεβώ επάνω σου!» 

-«Ανέβα, μόνο που έβγαλα αγκάθια…»

-«Έβγαλες αγκάθια; Μα γιατί; Κρίμα. Τώρα δεν θα μπορώ να βλέπω τον κήπο από ψηλά».

Έτσι σιγά σιγά έχασε όλους τους παλιούς του φίλους.

Τα άλλα τριαντάφυλλα δεν το κορόιδευαν πια. Όχι γιατί τώρα ήταν πιο όμορφο με τα αγκάθια, αλλά γιατί τώρα έμοιαζε με όλα τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου και έτσι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, ποιο ήταν το τριαντάφυλλο που κορόιδευαν πριν.

Μια μέρα είπε ένα τριαντάφυλλο σε ένα άλλο «τελικά το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια, το έβαλε στα πόδια, δεν άντεξε άλλο εδώ, έφυγε».

Μα το τριαντάφυλλο ήταν εκεί… Δεν είχε φύγει ποτέ… Είχε μετανιώσει που ευχήθηκε να αλλάξει.

Δεν είχε καταλάβει πως του είχε δοθεί ένα δώρο. Νόμιζε πως το σημαντικό ήταν να μην ξεχωρίζει.

Ο χειμώνας ήρθε και τα ροδοπέταλα του τριαντάφυλλου χάθηκαν όλα.

Ας ευχηθούμε την άνοιξη που θα ξυπνήσει ξανά και θα ανθίσει να μην έχει αγκάθια.

Μα κι αν έχει… Να βρει αυτό που το κάνει διαφορετικό, για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα άλλα τριαντάφυλλα του κήπου.

Προτεινόμενη επεξεργασία:

• Πως πιστεύετε πως θα ένοιωθε το τριαντάφυλλο εξαιτίας της συμπεριφοράς των άλλων λουλουδιών;
• Πότε κατάλαβε πως άξιζε για αυτό που ήταν;
• Τι έχασε όταν τελικά απέκτησε τα αγκάθια που ευχήθηκε;
• Ποιο μάθημα πιστεύετε πήρε το τριαντάφυλλο από το πάθημά του;
• Δώστε ζωή στη ιστορία εικονογραφώντας την!

Καλή ανάγνωση!!!